Van brakke tijden tot het hoogtepunt Sint Maarten

(Hij is nog langer dan de vorige... zonde om deze ervaringen in te korten!)
Ik wist heel even niet waar ik moest beginnen, maar ik weet het alweer. Ik ben in mijn laatste blog namelijk iets vergeten te vermelden, wat ik toch wel een vermelding waard vond. Het verhaaltje gaat als volgt: al een tijdje riep ik in huis dat ik hier graag wilde gaan hardlopen, waardoor ik van sommigen een paar scheve blikken kreeg toegeworpen. Alsof je hier gaat hardlopen in deze hitte, wat doe je jezelf aan? Maar naarmate de tijd verstreek was iedereen het geloof ik alweer een beetje vergeten. Toch vond ik dat ik met mijn grote mond me wel aan mijn woord moest houden. Ik had mezelf voorgenomen om op een dinsdagochtend (maandagochtend werd me toch iets te veel van het goeie) te beginnen. Toen ik mezelf dat in mijn hoofd had geprent, was er geen ontkomen meer aan. Jaap wilde daarbij graag met me mee lopen, en het regende niet. Geen enkel excuus dus meer om niet te gaan.
Zo ging die dinsdag de wekker om 9 uur (in het leven waarin ik nu leef is dat anders best vroeg hoor, ik hoor jullie al denken), en stond ik even later paraat om te gaan. Nadat ik nog voor wat beleg op Jaap zijn boterham had gezorgd, was het zover. Het viel me eigenlijk best wel mee. We hebben een rondje Waaigat gelopen, de pondjesbrug over, een mini rondje in Otrobanda gedaan en daarna alleen nog een rondje Waaigat. Dit hebben we achter elkaar gelopen, zonder te stoppen, in een halfuur. Dit staat ongeveer wel gelijk aan een uur in Nederland kan ik je vertellen, dus ik vond dat ik mijn best wel had gedaan! Waar ik toen natuurlijk het meest naar snakte was een douche, maar eenmaal thuis aangekomen was de schoonmaakster bezig met onze kamers. Ik kon dus nog even wachten. Aangezien er uit mijn douche tot nu toe alleen nog maar koud water is gekomen, vond ik het deze keer heeeeerlijk, maar natuurlijk totaal niet goed voor de spieren!
De volgende ochtend was dan ook geen pretje om op te staan, en daar begon de ellende al met heel veel spierpijn. Op het dagelijkse loopje van de bus naar stage de berg op na, beweeg ik me hier namelijk vrij weinig.
Het bleef niet bij één keer. Vorige week heb ik dus weer hardgelopen, en morgen gaan we weer. Nou is het ook niet helemaal onnodig met de hoeveelheid voedsel ik hier binnen krijg, dus we gaan er gewoon mee door.

Goed, ik was gebleven bij alweer 1,5 week geleden, om precies te zijn bij vrijdag 23 maart. Die avond hebben we de verjaardag van Koen gevierd bij Cabana. Slingers, toeters en bellen, we hadden het allemaal geregeld en om van een lang verhaal kort te maken: het was een zeer gezellige avond. Afgesloten met kaassouflés (dat wordt dan weer een extra rondje Waaigat) waar een lekkere kakkerlak (of was het nou een garnaal, Suus?) tussen dreef maakte de avond helemaal compleet.
De volgende ochtend toch wel een soort van vroeg opgestaan, want we gingen eindelijk naar Cas Abou! Dat is tot nu toe het mooiste strand wat ik gezien heb op Curaçao.
's Avonds was het tijd voor hét feest waar iedereen al weken over praatten. De landhouseparty...
Het was tot zover een 'party' dat Suus en ik deden alsof we aan het stierenvechten waren. Zo leuk was het dus. Het was net zo'n flopperig klassenfeestje van vroeger. Na een halfuur onze tijd daar te hebben verspild zijn we met Luke en Erik regelrecht naar Bermuda gegaan, waar we ons wél hebben kunnen vermaken. Dat kon natuurlijk ook niet anders met DJ van eigen bodem: Billy the Klit! Om verschillende privacy redenen zal ik het daarbij laten, maar het was een geweldig feestje. Toen ik ook nog mocht logeren bij Suus kon mijn geluk niet meer op.

De volgende ochtend dat ik wakker werd, plakte er iets tegen mijn arm. Ik kijk wat het is: een lens. Eerst dacht ik dat het mijn eigen lens was, maar na even nadenken wist ik dat het niet mijn lens was. Ik heb toch maar even Suus gevraagd waar die lens vandaan kwam. Het antwoord: 'oh, ja, ik gooi altijd mijn lenzen uit als ik er geen zin meer in heb, gewoon in het wilde weg. Geen zin om weg te gooien. Ik doe het ook vaak per ongeluk als ik ze voor de spiegel uitdoe, maar als ik de ene heb weggegooid, kan ik de prullenbak niet meer zien en belandt de andere dus vaak ernaast'. Na dat weetje heb ik er later ook nog één in mijn glas gevonden. Het is net een lenzenparadijs.
Verder mocht ik de hele dag tegen twee katerkoppies aankijken, ik vond het hilarisch. Het was officieel een brakdag. Li en ik hebben lekker nagenoten op het strand met een klein slaapje tussendoor. 's Avonds nog een kijkje wezen op wet & wild, maar we waren niet de enige voor wie het een brakdag was. Er was geen kip, dus we zijn weer lekker naar huis gegaan. Ja, en wat moet je dan? Suus en ik wisten ons wel raad. Uit pure verveling zijn we figuurtjes gaan maken van onze schaduwen op de muur, en een lol dat we hadden. Het niveau ligt hier soms dan ook erg laag, maar in onze roze villa maakt dat allemaal niet uit.

De maandag erna was niet zomaar een maandag op stage. Op een gegeven moment riepen alle kinderen uit de klas dat ik buiten moest komen kijken. Ze waren niet te houden. Wat bleek: er was een halo om de zon! Dat is een regenboog, maar dan dus om de zon heen! Helemaal in een ronde! Het was echt zo mooi, ik heb dat nog nooit gezien. Geprobeerd er foto's van te maken met mijn telefoon, maar helaas niet zo goed gelukt.
De volgende dag ben ik mee geweest met An om haar naar de GGD te brengen. Ze moest papieren ophalen, en dat moest ze 'echt vóór twaalven' ophalen! Daar aangekomen kon het alleen tussen drie en vier, echt, die Antillianen weten soms echt niet wat ze willen.

Woensdag ben ik even naar de andere locatie van mijn stage geweest om het vakantieplan te bespreken. Iedereen heeft hier namelijk twee weken vakantie met Pasen, maar op de naschoolse opvang bij mij worden die kinderen daar gedropt, dus helaas voor mij moet ik dus ook aanwezig zijn. We gaan wel activiteiten doen, en ik heb om de dag mijn eigen tijden, en van 8 tot 1, dus dan ben ik ook een paar keer vroeg klaar, dat is dan wel weer fijn! Ook komt zaterdag Rick hier aan, dus dat vind ik ook heeel leuk dat ik dan een paar dagen wat eerder klaar ben!
Donderdag was ik langs het postkantoor geweest, om te vragen of er toevallig een pakketje voor mij was, die mijn lieve vriendinnetjes voor mij hebben opgestuurd. Schijn ik dus een bonnetje nodig te moeten hebben. Ja, die heb ik dus niet. Ik hoop dat ik het ooit nog mag ontvangen!

En ja.. vrijdag was het dan zover. Om kwart over 7 ging mijn wekker. SINT MAARTEN! Suus en ik werden heel lief uitgezwaaid door Li en Iloon, en we gingen op naar de bus. Ja, dat was misschien een minder goed idee. Wonder boven wonder kwam hij wel op tijd, maar waar die allemaal heenging was alles behalve rechtstreeks naar het vliegveld. Die rit heeft me vijf jaar van mn leven gekost, zo gestresst zat ik om de seconde op mijn horloge te kijken. Ik was echt zo bang dat we onze vlucht zouden missen, en dat was niet overdreven want we hadden nog een paar minuten toen we aankwamen tot de balie zou sluiten. Gelukkig had ik ons al online ingecheckt, dus we hadden toch nog wel eventjes uiteindelijk. Integendeel tot de stresskip in mij bleef Suus uiterst rustig, wat voor mij wel hielp om weer even te kalmeren. Uiteindelijk vertrok ons vliegtuig ruim twee uur later dan gepland. Dat ding dat kraakte zo erg, dat ik echt dacht dat ie nooit de lucht in zou komen. Zelfs ik was een beetje bangerig terwijl ik Suus juist gerust moest stellen. Door middel van elkaars handje vastgehouden, hebben we onszelf weer levend teruggevonden op de grond van Sint Maarten, waar onze lieve Jill ons al stond op te wachten!
Ik vond Sint Maarten op het eerste gezicht al gelijk heel anders dan Curaçao. Er zijn veel meer bergen, en er was een grote jachthaven dus overal zag je bootjes, boten, en hele grote boten. Op dat moment was er geen cruiseschip, wat uiterst zeldzaam scheen te zijn. Ook waren er veel meer blanken viel mij op. Veel amerikanen en fransen. Ik heb bijna geen Antilliaan gezien, wat ik voor heel even een verademing vond ivm geroep, getoeter en lange nekken. Heerlijk! Ook is er gewoon langs het hele eiland alleen maar strand. Dus als je op de weg rijdt en je gaat op welk moment dan ook naar links (of rechts, hoe je het ook bekijkt), kom je vanzelf op het strand. Ook was het net zo warm als in Curaçao, maar minder benauwd. Echt grappig om gelijk al zoveel verschillen te zien tussen twee eilanden! Oja, er wordt daarbij ook nog betaald met de dollar. Ik raakte er zo van in de war dat ik in een winkel riep hoeveel pond iets kostte. Ja eh, van de euro naar de gulden naar de dollar, en ik ga dan ook maar gewoon gelijk door naar de pond. Ik werd wel een beetje raar aangekeken. Dat dan weer wel.

We zijn naar Jill haar voorlopige stekkie gereden. Zij verbleef voor drie maanden in Sint Maarten bij haar oom, die op het moment dat wij er waren in Nederland zat. We hadden dus het rijk alleen. Het oranje huis van haar oom staat midden op een berg, met een uitzicht waar je U tegen zegt.
Daar hebben we gelijk onze spulletjes gedropt, en zijn we op pad gegaan. Het was inmiddels al eind van de middag, maar we hebben een snelle tour van Jill gekregen langs de Boardwalk, de beruchte boulevard van Sint Maarten.
Na een HEERLIJK WARME GROTE DOUCHE (voor het eerst sinds twee maanden een warme douche, wauw wauw wauw!) hebben we 's avonds tapas gegeten bij de strandtent waar Jill heeft gewerkt, lekker lekker!
Daarna lekker met zn drietjes het grote bed ingedoken met de film Footloose, waarvan ik nog steeds elke avond het liedje van in mijn hoofd heb, en ik natuurlijk weer een paar zelfverzonnen danspasjes op heb verzonnen die ik nu regelmatig uitvoer.
Zaterdag zijn we naar het fort gegaan, ben ik nog in een vlaggenmast gaan hangen en hebben we weer genoten van een prachtig uitzicht. Ook heeft Jill ons Oriental Beach laten zien, een super mooi strand waar we even hebben gelegen. En we hebben te zien gekregen wat we heel graag wilden zien: het strand waar de landingsbaan naast ligt, en je dus de vliegtuigen heel laag ziet aankomen.

Jill had ons al gewaarschuwd met het feit dat we vooral NIET in de stroom achter het vertrekkende vliegtuig moesten gaan staan. Suus en ik dachten dat we dat advies redelijk opvolgden, door iets ernaast te staan. Suus net in de zee, ik wat verder de zee in. Het volgende moment dat toen gebeurde kan ik echt moeilijk omschrijven als je het zelf niet hebt meegemaakt, maar leuk was het niet. We zaten dus precies in die storm die er van zo'n vliegtuig af komt, wat veel zand met zich meebrengt en dus als je verkeerd staat, dat allemaal tegen je aan krijgt. Omdat ik ook nog diep in de zee was, was het enige dat ik zag zand en waterdruppels. Ik raakte dus aardig in paniek, zag niks meer om me heen en voor mijn gevoel duurde het echt een paar minuten voordat die verschrikking voorbij was. Toen het vliegtuig was opgestegen, kwam ik als een bezetene de zee uit op zoek naar Suus, die hetzelfde had meegemaakt. We waren er helemaal ondersteboven van. Jill lachte ons natuurlijk keihard uit, want als je aan de kant staat is het echt een heel grappig gezicht. We hebben later natuurlijk ook om die andere mensen gelachen, maar we voelden wel de pijn van het zand en dat rare moment mee! Om een indruk te krijgen, klik op deze link op youtube: http://www.youtube.com/watch?v=h7uWHfbrj_s als je hem niet kunt openen, zoek op 'jet blast st maarten' en je krijgt genoeg filmpjes!
Een paar uur later zat mijn hart nog steeds in mijn keel, dus indruk heeft het wel gemaakt. Maar aan de andere kant was het ook wel weer heel vet om het te kunnen vertellen aan anderen, ook al kan ik het nooit zo goed omschrijven als dat je het meemaakt.

Diezelfde avond hebben we spareribs gegeten onder het genot van een livebandje. Er waren heel schattig een paar oudere vrouwen aan het dansen, en ik riep natuurlijk weer iets te hard dat ik ook wel eventjes een dansje daar tussen zou doen. Op het moment dat ik wilde gaan, vroeg ik toch nog even of Jill echt niet met me mee wilde, en toen is ze toch heel even mee gaan dansen. We hebben een paar stappen links en rechts gezet, een pirouette gemaakt en zijn toen weer gaan zitten. Maar toen kwam de macarena.. Ja, dus toen wilde ik gaan. Jill liet me die keer toch wel even mooi alleen gaan, en na een paar aanmoedigingen van Jill, Suus, en ander publiek heb ik een paar seconden de macarena gedaan. Daarna hebben we maar snel de rekening gevraagd en zijn we bij een kampvuur gaan zitten.
Het plan was om uit te gaan, maar dat plan hebben we maar even laten varen en in plaats daarvan zijn we (ik maak geen grap) gaan scrabbelen. Voor mij de eerste keer dat ik dat deed, en volgens Suus en Jill was ik veel te langzaam met nadenken, maar heb ik toch gewonnen. Als blikken konden doden was ik nu wel een paar keer dood geweest geloof ik. Volgens mij zat het Suus iets later nog steeds dwars, want toen we aan het tanden poetsen waren kreeg ik een veeg met tandpasta in mijn gezicht. Dat was het startsein voor het tandpasta gevecht.

De volgende ochtend was ik al om half 7 wakker. Ons laatste halve dagje was alweer aangebroken.. Gedverdemme! Na een heerlijk ontbijtje en een drumconcert voor de buurt (zie foto's) waren we om kwart voor 10 op het strand naast de vliegtuigen! Zo vroeg is het ons hier in Curaçao nog niet gelukt om op het strand te zijn, maar dit was dan ook wel een uitzondering.
Deze keer bleven we wél op een zeer veilige afstand uit de stroom van de vliegtuigen vandaan, en konden we genieten van de aankomende vliegtuigen. Het hoogtepunt was wel het moment waar veel mensen op aan het wachten waren: de boeing van de KLM! Heel blij dat we dat gezien hebben, wat was dat gaaf! Jill en ik stonden eronder, en het leek net alsof we het vliegtuig konden aanraken, zo dichtbij! Daarbij heeft Suus het ook nog eens super goed vastgelegd met ons eronder, helemaal super.
Met die ervaring gingen we met een tevreden en blij gevoel terug, en stonden we om half 4 weer op het vliegveld om terug naar huis te gaan. Dat laatste is toch wel heel gek. Om een weekend weg te gaan met het vliegtuig wat voor mij echt als een vakantie was, en je dan weer terug vliegt, met het gevoel om naar huis te gaan, en dat 'thuis' dan Curaçao is, in plaats van Nederland. Heel raar!

Op de terugweg hebben we wel weer gelachen. Suus had bedacht om mij naast de onbekende man te laten zitten. Na wat gerochel en gehoest vond ik hem niet zo leuk, maar toen bleek dat hij heel bang was (hij heeft wel 20 minuten lopen bidden) om te vliegen, vond ik hem toch wel heel zielig. Maar tijdens de landing haalde hij zijn bril van zijn hoofd en begon met de pootjes in zijn oren te poeren. Dat was voor mij wel het toppunt.
We werden opgehaald door Iloon en An, en zijn eigenlijk gelijk na thuiskomst doorgegaan naar Wet & Wild. Want ja, we moesten natuurlijk wel weer het een en ander inhalen! Zo hebben we het geweldige weekend mooi afgesloten.

En alsof er niks is gebeurd ging ik gisteren gewoon weer naar stage! Waar ik opeens een smsje kreeg van Suus dat ze haar kamer niet meer in kon. Ze hadden er een ander slot opgezet, omdat ze haar huur door omstandigheden nog niet hadden binnengekregen. Schrok me dood, dacht al aan hoe ik aan een extra matras zou kunnen komen zodat ze bij mij op de kamer kon, maar toen ik thuis kwam was de rust alweer wedergekeerd. De details laat ik er even buiten, want ik vind mijn blog al lang genoeg, jeetje!

Deze maand heb ik heel veel om naar uit te kijken, te beginnen met vanavond weer veel prijzen in de wacht slepen tijdens de bingo-avond, woensdag een Hollandse spelletjesmiddag die ik heb georganiseerd op stage, en Rick die hier zaterdag voor twee weken is! En ik verheug me ook al op zondagochtend met een paasontbijtje met mijn lieve huisgenootjes! Wil je meer weten.. hou dan vol met lezen en wacht met smart op mijn volgende verhalen!

Bedankt weer voor het lezen van mijn boekwerk! Liefs en een knuffel!