TIME OF MY LIFE

Oh nee, hier heb ik al zo lang tegenop gezien, om mijn laatste verhaaltje te moeten schrijven. Om te moeten schrijven hoe geweldig het hier wel niet was, en hoe erg ik het wel niet zal gaan missen. En ja, zo'n blog wordt het ook inderdaad, terugkijkend op al het moois wat ik hier heb mogen meemaken. Ik zal eerst nog even de hoogtepunten beschrijven van de afgelopen twee weken in mijn vakantie in paradise:
Dinsdag 3 juli het nachtsnorkelen met een kleine BBQ. Donderdag Elien en Michelle uitgezwaaid op Hato.. En naar het Hilton om MAMA weer te zien voor een paar daagjes!
Vrijdagavond.. wat een avond. Het vieren van Li haar verjaardag op Cabana met champagne, om door te gaan naar Bermuda, en thuis te komen met slingers, gevolgd door een verjaardagsontbijtje, cadeautjes en lieve kaartjes, en naar het fantastische feest AMNESIA.
Dit begon een beetje met het chillen op de steiger, te harde muziek voor nog te weinig mensen en een frisdrankje, en eindigde in dansen onder de sterren onder veel te goeie muziek met heel veel gezellige mensen en genoeg drankjes. Ja, dit was een weekend en ik had dit voor geen goud willen missen!

Zondag een avondje naar de Movies met mijn stagekind + gezin, en door naar mijn allerallerallerlaatste Wet & Wild.
En of die wet & wild was...
Traditie is dat elke stagiaire die zijn of haar laatste w&w feestje meemaakt, de zee in wordt gegooid. En ja, ook mijn tijd was gekomen om eens lekker ondergedompeld te worden, met kleren en al! Alleen heb je mij er dan weer net niet mee, en kon ik er geen genoeg van krijgen. Ik denk dat ik meer dan de helft van de avond in zee heb gelegen, iedereen heb nat geknuffeld waar ze natuurlijk heel blij mee waren, en mijn conditie gelijk even heb getest door het rennen van hot naar her om anderen mee de zee in te krijgen. Helaas was de test negatief, was ik na een paar stappen al afgepeigerd maar heb ik het toch nog voor elkaar gekregen om er een paar in te krijgen!

Dinsdagochtend de wekker weer om half 7, voor de tweede keer naar Klein Curaçao! Mijn hoop en tegenzin bij het weerzien van de boot was helaas terecht. Ook nu zag ik weer groen en geel, en hingen Li en ik weer gezellig over de railing. Toen we aankwamen en er ook nog geen zon te bekennen was, was ik vanaf dat moment alleen nog maar op schildpaddenjacht. En dat is gelukt, een hele grote schildpad was al gauw gevonden, en na de heerlijke lunch zijn we lekker op de boot gebleven en hebben ons daar prima vermaakt. Toch nog een heerlijk dagje, en guess what: op de terugreis had ik nergens last van, en ben ik zelfs in slaap gevallen op het voordek!
De combinatie met slecht slapen, vroeg op, Klein Curaçao, en een liedje dat voor ons gezongen werd tijdens het etentje bij Maxim's deed bij mij de emmer vollopen. Kwamen daar dan toch de eerste vermoeide traantjes met het besef van het bijna vertrek?

Woensdagavond: laatste keer naar het TMF café! Wauw, wat heb ik me hier elke week vermaakt zeg. Gezongen en gedanst tot we erbij neervielen, en nu gewoon de laatste! Bizar..
Wat precies heb ik dan nog niet gedaan hier, en wil ik nog wel doen? Wakeboarden, jawel, op dondermiddag hebben Li, Daan, Ruud en ik onze brakke gevoelens heel even uitgeschakeld en zijn er zenuwachtige gevoelens voor teruggekomen. Konden we dit aan? Zou het ons lukken? Met Ruud als 'ervaren wakeboarder' konden we ons als meiden natuurlijk niet laten kennen. En ja hoor, alle drie stonden we met de eerste pogingen op de plank! Wakeboard-chicks, dat waren we zeker. En wat was het GAAF. Oh, happy day...
Kapot van deze dag dacht ik nog wel even mijn laatste donderdagavond aan te kunnen. Nou, drie keer raden...

Laatste dagen, ja. Niet veel meer dan genieten en ook nog niet helemaal het besef dat ik dan echt ga. Toch een vreemd, raar gevoel in mijn buik. Ik wil niet. Ik wil niet, ik wil niet ik wil niet!
Gisteravond nog een gezellig afscheidsetentje bij Zanzibar, lief cadeautje gekregen van Hilda, Milou en Nicole. Nogmaals bedankt lieffies!

De tijd van mijn leven. Bijna 6 maanden, het lijken wel jaren. Ik kan me Nederland niet eens meer herinneren. Maar toch, wat is het snel gegaan.
En ja, er is een tijd van komen, en er is een tijd van gaan..
Bijna 6 maanden geleden vloog ik in mijn eentje de lucht in. Nu, miljoenen ervaringen en een heel leven later, is het dan zover.
Maar dan die ene vraag. Hoe kun je nou je hele leven zomaar ineens inpakken in die ene twee koffers? HOE?
Ik moet weer terug naar (hoe heet het ook alweer?) Nederland?

'Alsof je in een zwart gat valt, alsof je nooit bent weggeweest, terug in de realiteit..' Genoeg ex-stagiaires die ik heb gesproken en me dit hebben verteld. Ged-ver-demme! Hou op! Dat wil ik helemaal niet! Ik laat me dit niet aanpraten, maar ik ben bang. Bang dat ik dit leven al zo snel zal gaan missen.. De vrijheid, alles. Laat het me nog een keer beleven, alsjeblieft. Laat me teruggaan in de tijd en gewoon weer opnieuw beginnen vanaf 3 februari 2012? Had ik maar een tijdmachine..

Het bedankmomentje.
Als eerst natuurlijk mijn lieve, lieve (ex)huisgenootjes. Lianne, Suus en Ilona. Van alle drie ben ik weer meer over mezelf te weten gekomen, en wat hadden we het gezellig. En wat heb ik veel van ze geleerd! En echt niet alleen hoe ik precies welk vlees op welke manier moet bereiden, maar over heel veel andere dingen meer. En: what happened in the pink house, stays in the pink house! Ik had me geen betere huisgenootjes kunnen voorstellen. Lieve meiden I LOVE YOU!

Ik ben dan weer zo iemand die iedereen apart wil noemen, maar weet je, dat kan toch helemaal niet. Veel te veel mensen, met allemaal een eigen verhaal en ik heb sommigen echt in mijn hart gesloten.
Dus bij deze:
Nieuwestraat, BEDANKT. Bedankt voor alles. Want wat een straat, wat een mensen,
wat een feestjes, wat een gezelligheid, wat een verhalen, wat een alcohol.. wat een LEVEN! De momenten die ik hier met jullie heb beleefd zijn tijden van goud.

Stage? Dat was bijzaak. Dagvervulling, een 'moetje'. Dat deed je naast de andere activiteiten die je verrichtte. Desalniettemin heb ik ook daar weer een heleboel van geleerd.. Check!

Kakkerlakken vangen. Ik denk niet dat ik dit heel erg zal gaan missen, maar een hilarische activiteit was dit nog wel eens te noemen, want met een paar drankjes op wordt de angst verkleind en werden die afschuwelijke dingen zonder pardon de deur uit gegooid!
Hetzelfde geldt voor muggen. Die beesten hebben niet alleen het bloed onder mijn nagels gehaald, maar wisten mijn bloed overal vandaan zien te halen. De tijd na de eerste twee weken, toen ik om precies te zijn 78 muggenbulten telde, alleen al op mijn benen, was gelukkig wel voorbij toen ik er wat langer was. Maar me met rust gelaten, dat hebben ze nooit.

Wat ik nog meer absoluut niet zal gaan missen:
Mijn klamboe. Gemengde gevoelens, want ja hij was handig voor tegen de muggen, maar mijn god, elke keer was het weer oorlog, zat ik weer helemaal verstrengeld in dat ding.
Antillianen. Ze zijn leuk om naar te kijken. Van mega afro's tot bizar grote billen, maar dat ge-'PSSTTT, DUSHI', nee, het lijkt me heerlijk om weer eens ongestoord over straat te lopen in alle rust en stilte.
Stroom en beltegoed opwaarderen. Stroom op nog maar vier punten? Opwaarderen bij het tankstation. En dat beltegoed dan, steeds was het maar weer op.
Moeilijke momenten. Die waren er vooral nog in het begin. En dan heb ik het heus niet over het kiezen van welke cocktail je nu weer moest nemen, of welk strand het zou worden. Nee, ook al denkt iedereen dat het leventje hier alleen maar gelukkigheid is, dat is het niet. Confrontaties, voor mij vooral met mezelf, zijn echt niet leuk als je zo ver van je vertrouwde omgeving zit. Gelukkig had ik die op een gegeven moment helemaal niet meer en is dit nu mijn vertrouwde omgeving, mijn 'thuis'.

Maar als dat alles is wat ik niet zal gaan missen, wauw, dan blijft er een heleboel over.

De hilarische momenten.
Maandag en dinsdag was het vaak thuisblijven, maar vanaf woensdag begon het stappen, op vol gas. Maar als je dan dus zo'n 4 a 5 dagen uitgaat, weet je gewoon niet meer wat je aanmoet. Want LI, wat moet ik nou weer aan vanavond? En SUUS, kun je even een andere draai geven aan mijn haar?
Het 'nagenieten?' van feestjes door de volgende dag op facebook te kijken, en al die prachtige (?) foto's voorbij ziet komen van de avond daarvoor.
Happy hours. Nou, ik geloof wel dat wij kunnen zeggen dat wij heeeeeeel veel blije uurtjes hebben meegemaakt. Nieuwe drankjes werden uitgeprobeerd met de voetjes in het zand, met ondergaande zon.. HOME IS WHERE THE BEACH IS.
Als je bent uitgeweest kom je natuurlijk ook ooit weer een keer thuis (of niet..), en heb je nog wel eens zin in een vette hap. Kaassouflées heb ik gebakken hoor, en ze smaakte extra lekker door te weten dat je dit niet helemaal nuchter hebt gedaan!

En ja, dan kan ik wel gaan vertellen wat ik verder allemaal zal gaan missen, maar laten we dat dus maar gewoon even niet doen.
Het vliegtuig missen is een optie. Maar misschien hoef ik dat wel helemaal niet, sturen ze me vanzelf wel terug. 'Ja jongedame, jij dacht met dit paspoort en deze foto door de douane heen te komen? Ga maar weer terug naar waar je vandaan komt, met je Antilliaanse huidsklaur!'

Maar nee. Dat zal ik jullie niet aandoen. Ik kom echt terug, en zal de boel daar weer eens flink op stelten zetten.

Lieve allemaal, bedankt voor het volgen van mijn belevenissen. Vond het leuk dit met jullie op deze manier te delen. Ik zeg: tot morgen!

DUSHI KORSÓU YOU LET ME HAVE THE TIME OF MY LIFE!