Suus, you're irreplaceable

Dinsdag 29 mei. Ik kijk nog eens goed, kijk nog een keer, maar de datum klopt. Het is elke keer hetzelfde liedje. Steeds opnieuw laat die eigenwijze tijd me weer schrikken. En steeds krijg ik weer een hartverzakking.
In mijn vorige blog had ik het over het komen en gaan van onze bezoekjes in onze roze villa. Inmiddels is het alweer 1,5 week geleden dat Char de roze villa heeft verlaten, en heeft ook Daphne hier 10 dagen en een extra dagje genoten van Curaçao.
En weer blijven de vier beheersters van de roze villa achter, maar deze keer echt alleen nog maar met elkaar. En dat is maar goed ook, want we hebben nog maar 1,5 week écht samen. De eerste die 'huize puur genot' namelijk gaat verlaten, is Suus, mijn dorkie, persoonlijke schoonheidsspecialist en zuurstoftank. En aangezien je zonder zuurstof niet kan leven, zal dat nog een lastige opgave worden voor mij. Al weken zit ik er tegen aan te hikken. Afscheid nemen is natuurlijk nooit leuk, maar afscheid nemen van Suus... Daar wil ik nog even niet aan denken.
Het klinkt allemaal heel dramatisch, alsof ze van de aardbodem verdwijnt, maar Suus maakt de roze villa gewoon compleet, en daarmee basta. Lieve Suus, je bent onvervangbaar!!!

Maar goed, ik was de vorige keer iets vergeten hier neer te zetten, dus zal ik deze gekromde zaken weer even rechtzetten.
Ik was namelijk vergeten dat ik twee weken geleden op dinsdag voor het eerst hier naar de Movies ben gegaan, met Char, An en Iloon. De Movies ligt praktisch tegenover ons, maar ik had nog niet echt de behoeft gehad om eerder naar de fillum te gaan. Op dinsdag krijg je elk 2e kaartje gratis, dus als echte Nederlanders hebben wij daar natuurlijk maar weer van geprofiteerd. American Pie hadden we uitgekozen, maar het lachen begon al bij de Antilliaanse reclames. Die zijn zo vrolijk dat we met zijn vieren al swingend op onze bioscoopstoel zaten te bewegen. De mensen achter ons zullen wel niet gedacht hebben...

Het volgende, houd je hart vast voor je hem verliest, gaat om de daaropvolgende avond, waarin ik voor de tweede keer post kreeg! Hou nog steeds je hart vast, want het gaat namelijk om hele bijzondere post. Het was post van mijn vriendinnetjes! 3,5 maand later mocht ik dan eindelijk mijn laatste deel van mijn verjaardagscadeau ontvangen. Net zoals het tempo waarmee de Antillianen de weg onmogelijk maken, is ook het leveren van post veel gevraagd. Niet dat het er nu nog toe doet, want ik slaap de resterende tijd op de hoofdjes van mijn lieve vriendinnetjes! Nogmaals bedankt!
(Jullie kunnen je hart weer rustig loslaten hoor)

Woensdagavond ben ik voor de tweede keer naar het TMF café geweest. Gedsie, alweer zo'n leuke avond..
Donderdagochtend was het dan zo ver. Wat ik al zoooo lang zoooo graag wilde gingen we eindelijk doen: windsurfen!! Yessss. Vol goede moed zijn Char, Iloon, An en ik naar het Spaanse Water gereden. We waren zo enthousiast dat we een halfuur te vroeg waren. Toen ik tijdens de uitleg al mijn voet op het verkeerde aangewezen voetje op de namaak-plank zette, dacht ik dat het gedaan was met de pret. Maar eenmaal op het water voelde ik mij als een ware windsurfster. We kregen eerst uitleg over hoe we überhaupt moesten blijven staan, om vervolgens te kunnen draaien. Allemaal stonden we in één keer op de plank en hebben we de opdracht goed uitgevoerd! Ik vond het zo leuk, dat ik meteen al meer wilde leren. Toen de anderen nog aan het draaien waren, ging Jansi (onze windsurfdude) mij al uitleggen hoe ik meer snelheid zou krijgen en om te sturen. Nooit gedacht dat ik dit ook allemaal zou kunnen. Natuurlijk heb ook ik de zee een paar keer van dichterbij gezien, maar zonder fouten leer je niet! Ik was niet meer weg te slaan van het Spaanse Water, maar na 1,5 uur zat de tijd er toch echt op. Ik wil nog een keer en nog een keer!

's Avonds was het tijd om Daph te verwelkomen, maar voor Char was haar laatste avondje aangebroken. Die hebben we uiteraard gevierd in de Tijd en Bermuda. En ook hier zijn er weer vele dansjes gewaagd!

Vrijdag was het een beetje een rare dag. 's Ochtends ben ik met Char nog even Punda ingedoken, zodat zij wat souvenirtjes kon kopen voor thuis. Daarna was het de koffer inpakken, een snelle douche en voor Char de laatste momenten in Willemstad. Ik maakte me meer druk of ze het vliegtuig wel zou halen dan Char zelf, maar gelukkig zijn we ruim op tijd bij Erik en Ruud in de auto gestapt, om Char en Rutger naar het vliegveld te brengen. Voor Rutger (inmiddels ex-straatgenoot) zat zijn tijd er na een paar maanden ook op, dus dat was wel een beetje gek. Op het vliegveld ook nog even José en Karlijn uitgezwaaid, die hier ook voor een maanden waren. Oftewel, het vertrek van de eerste paar stagiaires was daarmee gestart. Vanaf nu zullen er wel meerdere volgen, en ben ik één van de laatste die mijn koffers zal moeten pakken, dus mag ik ze straks allemaal uitzwaaien. Bizar.
Toen iedereen goed en wel ingechecked was, nog een knuffel aan Char gegeven en waren ze klaar voor vertrek, en ben ik met Erik en Ruud weer terug naar huis gegaan.

Zaterdag zijn we met Li, Daph en twee vriendinnetjes van Daph naar Jan Thiel gegaan, en hebben we genoten van het eindelijk weer zonovergoten strand! Het weer is nu echt op zijn top, ben benieuwd of het nog heter zal gaan worden, maar het eiland ziet er toch een stuk mooier uit zonder wolken! We zijn lekker blijven hangen bij Zanzibar, hebben daar een overheerlijke pizza genuttigd en hebben nog even een paar danspasjes in het zand mogen zetten.
Oh, wat een leven...

En het leven wordt alleen maar mooier. Zondagochtend, de wekker ging af om 06:00 uur. Jaha, na alle verhalen van de andere stagiaires mochten wij het nu dan ook eindelijk meemaken: Klein Curaçao! Heel veel vrolijkheid kon ik nog niet echt opbrengen, alhoewel ik hier namelijk heel goed slaap, was deze nacht verschrikkelijk met maar een schamele twee uur slaap.
De boot die ons daarheen bracht, stond om 7 uur al voor ons klaar, met klaargemaakte bolletjes, thee, en andere lekkernijen als ontbijt.
Een halfuur later zijn we vertrokken. Ik zag het al helemaal zitten, en de 5 diva's hadden uiteraard weer het mooiste plekje van de boot uitgekozen. Maar niet voor lang...
De zee was woest, en omdat we op de heenweg tegen de wind in moesten varen, maakte dat er niet beter op. Al gauw snelden onze mede passagiers naar het achterdek om daar diezelfde lekkere bolletjes, thee, en lekkernijen er weer net zo hard uit te gooien als dat ze erin zijn gegaan.
Ook ik begon een beetje misselijk te worden, en dat beetje misselijk liep uit tot kotsmisselijk.
Omdat ik volgens An de meest eigenwijze persoon ben die er rondloopt op dit eiland, bleef ik – hoewel omgedraaid met mijn hoofd richting het land – zitten waar ik zat. Echt niet dat ik naast die zeezieke mensen op het achterdek aan de railing zou gaan hangen.
Toen Li en Daph, samen met driekwart van de andere passagiers ook naar achteren waren vertrokken, en ik zag hoe iedereen omdebeurt de vissen aan het voeren was, ben ik ook maar overstag gegaan en stond ik ook met mijn groengele kop erbij. En maar blijven staren naar Curaçao dat nog in zicht was.. Ik geloof niet dat het eiland ooit zoveel ogen met zulke scherpe blikken op zich gericht heeft gehad.
Na een veel te lang durende reis heb ik gelukkig alles binnen weten te houden, en was het mooiste eiland dat ik ooit in mijn leven heb gezien, eindelijk in zicht! Alleen het uitzicht al van het witste strand die je je maar kunt bedenken, deed me de reis snel vergeten. Je kon per bootje of zwemmend naar de kust toe. Ik heb een snorkelsetje gepakt en ben gelijk het water in gegaan.
Eenmaal op het strand aangekomen, oh zo blij dat ik op vast, niet wiebelend en golvend land stond, hebben we een kleine survivaltocht gedaan. Eerst naar een oude vuurtoren, waar ik heel graag naar boven wilde lopen, maar wat me door 4 mama's weer eens werd verboden, om vervolgens een kiekje te maken van een zeer oud en lelijk wrak van een schip. Zo, dat ook weer gezien. Eindelijk op zoek naar schildpadden in de zee!
Het leek wel uren dat ik in de zee heb gedobberd en gesnorkeld en genoten. Al gauw stond er een overheerlijke barbecue klaar op de boot. Super goed, veel en verschillend eten. Twee volle borden later weer de zee ingedoken en ja hoor! Een schildpad!
Met de onderwatercamera van An veel foto's proberen te maken, waaruit is gebleken dat ik toch een betere fotografe op het land ben dan in de zee..
Nadat we naast, boven, onder en met de schildpad hebben gezwommen, ben ik op mijn handdoek neergeploft en gelijk in slaap gevallen. Ja, dan is het snel 3 uur en was het helaas alweer tijd om terug te varen. Met lood in mijn flippers ben ik weer gaan zwemmen naar de boot, behoedde ik mij op weer zo'n verschrikkelijke trip, en ben ik maar op een goed plekje gaan zitten. Voor het geval dat.
De terugreis viel daarentegen in alles mee. Ik ben zelfs nog even met Li en Daph op het voordek gaan zitten in de brandende zon, heb ik de cocktail maar wel overgeslagen, kregen we ananas en meloen en op een paar misselijke momenten na had ik deze tocht meer dan overleefd! Shout out naar de super enthousiaste en behulpzame crew, de goede zorgen en het goed verzorgde eten en drinken! Een dag om nooit te vergeten!
Als afsluitertje zijn we met acht meiden gaan eten op Cabana en hebben we ons nog even laten zien op Wet & Wild. Helaas had ik nog een paar weeïge momenten, en zijn we niet al te laat naar huis gegaan.

Dinsdagavond heb ik mezelf overtroffen wat betreft mijn kookkunsten. Niet dat het een culinair hoogstandje was, maar een Hollandse maaltijd stond op het menu. Alleen al omdat het me deed denken aan thuis, heerlijk.
Kort daarna ben ik met An weer naar de fillum geweest. Helaas was de film die wij wilden zien uitverkocht, en zijn we doorgelopen naar Otrobanda naar The Cinemas. Op de weg ernaartoe was An bang dat ze ratten tegen zou komen, is ook nog steeds ervan overtuigd ratten tegen te zijn gekomen, maar heb ik, op een paar vieze Antilliaanse mannen na, geen rat gezien.
Tot mijn spijt stond de Pondjesbrug open, en moesten we dus met de pond. Hoewel ik geen boot meer kon zien, was er geen andere mogelijkheid dan zwemmen om de overkant te bereiken. Terwijl ik zat te verkrampen in dat ding, kon je An opvegen van het lachen. Die vond het allemaal wel leuk en gezellig. Ik niet.
Toen we eindelijk bij de bioscoop waren beland, waren we heel even in de geniale waan dat we de hele zaal voor ons alleen hadden. Omdat het wipstoelen waren hebben we als een stel pubers lopen gieren om die stoelen, en hebben we languit gezeten met onze benen geslagen over de stoelen voor ons. Dit vond de zaalbewaker niet zo'n goed idee. Helaas voor ons kwamen er langzaamaan nog een paar mensen binnendruppelen, maar daar bleef het ook wel bij. De film 'Girl in Progress' was onverwacht een hele goede film en hebben we bijna nog zitten huilen ook.
Op de terugweg zei een man nog random tegen ons dat hij ongesteld was, nooit geweten dat mannen (op mijn vader na) ook ongesteld kunnen zijn. Hebben we ook nog iets nieuws geleerd!

Woensdagavond was het wederom tijd voor een avondje TMF, waar ik voor het eerst de moed had gevonden om eventjes op het podium te staan om een paar liederen op mijn mooist te mogen zingen. Met mijn gouden keeltje heb ik uiteraard iedereen verbaasd met mijn zangkunsten. Maar ik denk dat degene die we het meest overdonderd hebben, dat het Suus was. Samen met Li en Daph hebben we een serenade gezongen voor onze Suzanne op de melodie van Rosanne. Nadat iedereen in de rij stond voor een handtekening, zijn we op huus aangegaan.
En ook nu was de donderdagavond zoals elke donderdagavond een donderdagavond zoals een donderdagavond hoort te zijn! Hoe vind je die.

Toen de rest op vrijdagavond weer genoeg zin had gemaakt om weer een avondje op pad te gaan, vond ik het niet nodig om weer mijn voetjes te laten dansen. Wat doe ik ze aan...
Dus, in plaats van mijn voetjes weer naar de knoppen te helpen heb ik een leuk filmpje gekeken bij Erik. Heerlijk relaxt avondje, en om 12 uur precies ging mijn lichtje uit!
Zaterdag weer een dagje Jan Thiel met Zanzibar erachteraan geplakt, en hop, door naar Bermuda! De voetjes waren weer bijgekomen, dus ik kon er weer vol tegenaan...

Zondag, weer zo'n dag die in mijn geheugen gegrift zal blijven staan. Het was half 2, en onze roze villa bestond op dat moment uit Suus, en een zenuwachtige kip die tijd stond te rekken toen Erik, Mandy en Erik die diezelfde zenuwachtige kip mee moesten nemen voor een nieuw avontuur.
Ja, ik zou gaan abseilen. En niet zomaar abseilen, nee. Van de Julianabrug, op 45 meter hoogte!
Eenmaal aangekomen op het ontmoetingspunt stonden daar 20 andere zenuwachtige kippen. Na wat uitleg, een tuigje om en nog een halve Christoffelberg te moeten beklimmen, stonden we OP de brug. Maar toen moesten we nog oversteken... Levensgevaarlijk. Daarna moesten we door een luik naar beneden, zodat je gewoon IN de brug stond. Het was dus nog een hele uitdaging om überhaupt op de plek te komen waar je moest zijn! In de brug was het zo'n 60 graden, mij hoor je niet meer klagen over de warmte in mijn bezemkast.. Mijn god, het was zo warm dat je bijna zou vergeten om adem te halen.
Er was een rond gat waar je doorheen moest klauteren, en dan stond je op een ini mini richeltje waar je dan vanaf zou gaan. Iedereen, inclusief de begeleider, staat dan binnen vanuit de brug instructies te geven. Ik was heel blij dat ik naar buiten mocht door de hitte, maar toen ik daar eenmaal stond dacht ik: oh shit, ik sta op dit moment op 45 meter hoogte op een richeltje, slechts aan twee touwen vastgebonden. Waar was ik ook alweer precies mee bezig?
Ik was eigenlijk niet heel zenuwachtig meer door het lange wachten, ook al moesten degenen die voor mij gaan bijna allemaal huilen van angst. Alleen het moment dat je ook echt LOS moet laten, had ik nog wel moeite mee. Je valt dan maar een meter ofzo naar beneden, maar dat is echt niet normaal eng. Toen ik eindelijk los durfde te laten, bungelde ik vrolijk heen en weer, en was ik rustig van het uitzicht aan het genieten. Ik spoor toch eigenlijk ook gewoon echt niet..
Je mocht ook nog een tweede keer, maar dan op zijn kop. Dat heb ik maar even overgeslagen, niet omdat ik het niet wilde (ik wilde echt heel graag), maar omdat het zo lang wachten was en ik echt Mega Mindy honger had. We waren namelijk om 2 uur daar, ik ging pas om half 5 naar beneden, waarna we ook nog moesten wachten op de rest. We waren pas om half 7 klaar! Ik vond het dus wel welletjes. Maar misschien ga ik het nog wel een keer doen...

Toen ik weer veilig en wel was beland bij mijn huisgenootjes, en ik een heerlijk broodje van de Subway zat weg te werken, kreeg Li een telefoontje van Daph, dat haar vlucht gecanceld was! Dus hup, op naar het vliegveld, Daph bij haar hotel afgezet, en heeft ze nog een extra dagje mogen genieten van het Curaçaose leven. Elk nadeel heb zn voordeel?! En hebben wij er nog even een Wet & Wildje achteraan geplakt.

Ik heb dan nog goed nieuws, en ik heb slecht nieuws.
Het slechte nieuws is, is dat als ik mijn volgende blog heb geschreven, Suus inmiddels weg is.
Het goede nieuws is, is dat ik 9 juni voor vier dagen naar MIAMI ga! Samen met Li, Iloon en Anneloes! En een zin dat ik daarin heb... WOW.

Mijn langst geschreven blog ga ik dan eindelijk beëindigen, maar wel in stijl.

Leef zonder spijt, en heb lief zonder excuses.