Over de top

Zo, een beetje later dan normaal, maar hij is er weer! Ik heb echt mijn best gedaan om hem wat in te korten om jullie wat jaloerse momentjes te besparen, maar omdat ik nu een week langer heb gedaan over deze blog, heb ik toch weer veel te melden. Ik vind trouwens dat je nooit jaloers moet zijn op iemand anders, en moet kijken naar wat jij zelf hebt. Maar echt, als ik bijvoorbeeld alleen al kijk naar hoe het weer in Nederland is, snap ik best dat er soms een groene steek de hoek omkijkt.

Ik moet beginnen bij dinsdag 29 juni. Er viel namelijk weer iets weg te strepen: Campo! Maar wat is dan precies Campo? Nou, Campo is de bekende striptent. Zo ongeveer alle studenten hadden al een kijkje genomen bij dit bizarre fenomeen. Ik ga er dan ook niet meer over uitweiden dan nodig is: warm of koud werden Suus, Li en ik er totaal niet van, en bij de mensen die vooraan plaats nemen bij het podium zitten er duidelijk een paar steekjes los.

Woensdagavond TMF, donderdagavond Bermuda, waarna ik zo'n kleine 2 uur geslapen had en ik de volgende vrijdagavond niet helemaal fit genoeg was om te kunnen genieten van de Full Moon party. Al snel ging mijn lichtje uit, en ben ik met Iloontje naar huis gereden. Het weekend was verder niet veel meer bijzonders. Zaterdag was ik met Erik naar Lagun geweest, en heb ik me 's avonds kostelijk vermaakt met Iloon en Anneloes in Miles tijdens het spelen van Jenga. Vroeg naar bed op de zaterdagavond, om vervolgens weer een dagje strand te beleven op zondag. Tot hier was het allemaal nog 'gewoon'. Maar nu komt het, ik had namelijk al een tijdje beloofd om voor het huis te koken. Ik moest mezelf namelijk flink bewijzen om de (terechte) eerdere oordelen over mijn kookkunsten. Gyros stond op het menu, en voor heel even was het doodstil tijdens het eten. Wat bleek: Suus en Li, en ikzelf eigenlijk ook wel, waren best aan het genieten van dit maaltijdje! Ik had mezelf overtroffen, en na het toetje wat bestond uit aardbeien met slagroom, had ik geloof ik wel weer wat punten gescoord. Gelukkig, ik mag nog blijven!
Oh, en over aardbeien gesproken. Suus heeft nog een raadseltje voor jullie:
Waarom zijn aardbeien rood? Het antwoord vind u onderaan deze blog.

Vorige week was het de laatste week van Suus. Dinsdagavond ben ik met die dork uit eten geweest in Klein Italië. Het heet eigenlijk geen Klein Italië, maar zo hebben wij dat genoemd. Het is een heel mooi straatje aan de zee, echt, je wordt spontaan verliefd! Suus zat aan de kant van de zee, kreeg nog net geen golf zout water over haar heen, en het was koud! Skinny pocks all over. Na het heerlijke eten zijn we doorgegaan naar het Casino. Voor mij de eerste keer dat ik als een bezetene op knoppen heb lopen drukken waarvan ik geen idee had met wat ik eigenlijk moest doen. Ik kon er de lol wel van inzien, en toen we ook nog 110 gulden hadden gewonnen kon mijn geluk niet meer op. Ik ben gewoon hartstikke goed in gokken, of het is een kwestie van een goed karma?

Woensdagochtend, voor stage, ben ik met An even Otrabanda in geweest, en na stage was het afscheidsetentje met Suus 'met het huis'. Tenminste, dat dacht Suus. Toen we bij De Tropen aankwamen, zaten Erik, Luke, Moniek, Caitlin, Lizanne en Mandy al op ons te wachten. Verrassing! Het eten was niet fantastisch, in tegenstelling tot het laatste avondje TMF voor Suus! Li en ik hebben ons best weer gedaan voor een afscheidsliedje, en toen was ook dat weer afgesloten.

Donderdagavond oh donderdagavond.. Ik hou ervan! Ik ga alleen nooit meer met Mirthe alleen op stap, want de volgende dag was er van mij niet heel veel meer over!
Vrijdagavond dan écht het laatste afscheidsetentje van Suus met Li, Iloon en An. Allemaal brak, moe of ziek, wat het er niet echt makkelijker op maakte.
En toen was het alweer zaterdag. Zaterdagochtend ging de wekker om 04:45 uur... Ja, het roze huis was wakker hoor! Terwijl straatgenootjes toen thuis kwamen van het uitgaan, stonden wij te wachten op de taxi. Want het volgende avontuur was begonnen: MIAMI! En of het een avontuur was, het begon allemaal bij het feit dat de taxi er om 05:30 uur niet was, en ook om 05:45 nog niet. Toen begon toch wel een klein beetje de stress op te spelen, want de telefoon nam hij ook niet op. An heeft er in ieder geval haar voordeel weer uitgehaald. Op de vroege morgen begon haar ochtendgymnastiek met het rennen door de straat om auto's aan te houden. Geweldig!
Toen uiteindelijk de beveiliging een taxi voor ons gehaald had, konden we gaan. Er was alleen één ding: Suus, die nog in haar pyjamaatje stond voor het huis, moesten we achterlaten en afscheid van nemen! Pff, na de dikste knuffel die ik haar op dat moment kon geven kon ook ik met rode en betraande oogjes de taxi instappen.
Eenmaal (toch nog ruim op tijd!) aangekomen op Hato, kon de reis beginnen. En dan zit je tussen Li en An in het vliegtuig. Nou, waar ik de behoefte groot vond om nog 2 uurtjes proberen te slapen, vond An dat helemaal niet nodig. Steeds als ik weer even mijn ogen dichtdeed hoorde ik An weer enthousiast roepen hoe mooi de lucht wel niet was, en dat ze daar écht een foto van moest hebben. Li was al vanaf het moment dat we opgestegen waren in coma geraakt en er niet meer uitgekomen tot we aan de grond stonden, die met een schrik wakker werd door de landing, arm kind.

Miami Airport, wauw, we waren gewoon in MIAMI! Nadat we door alle douane-controles gecheckt en wel waren, onze koffers hadden en mochten doorlopen (we mochten namelijk nergens wachten ivm het gevaar dat één van ons ontdekt zou worden met de drugs die we bij ons droegen), waren we eindelijk buiten het vliegveld.
Het werd wel wat stil in de taxi.. Allemaal flink onder de indruk van de weer heel nieuwe omgeving. We hadden gehoord dat het die week daarvoor regenachtig was, maar helaas, toen wij er waren was het natuurlijk weer prachtig weer. Hebben wij weer!
Toen we in ons hotel waren aangekomen, moesten we de koffers in de lobby achterlaten, want we konden pas vanaf 3 uur inchecken. Het hotel lag trouwens echt midden in het centrum, alles op loopafstand, ideaal. We zijn toen, na een korte stop bij de Starbucks, gelijk naar South Beach gegaan. Hello South Beach! Eigenlijk, om eerlijk te zijn, jullie moeten niet gek opkijken, vond ik het niet heel bijzonder. Ja, het was een mooi en heel lang uitgestrekt wit strand, maar daar was eigenlijk dan ook alles mee gezegd. Ik denk dat wij gewoon inmiddels verwend zijn met de mooie stranden waar we zijn geweest, en dan ben je op Miami, kun je nagaan!
Ik heb nog even geprobeerd om in een palmboom te klimmen, gewoon voor de leuk, maar de palmboom werkte niet echt mee, toch jammer.
Waar ik wel echt van onder de indruk was, waren de hoge gebouwen en het vele groen wat je zag. De skyline was echt fantastisch, wat een uitzicht.
Verder nog een beetje de omgeving verkend, zijn we nog even een kroegje ingelopen om te kijken hoe het met het Nederlands elftal stond, waardoor we weer snel zijn doorgelopen.
Teruggekomen bij het hotel stond Lisette daar te wachten, een vriendinnetje van Li die ook op Curaçao zit, en een vlucht later had omdat ze later had geboekt. Zij is gelukkig net zo gek als wij, dus ja hoor, dat kwam uit op vijf meiden in één hotelkamer! Het is vast niet voor te stellen dat we zo af en toe onze kleren niet meer konden vinden...

Miami bezorgde mij wel een beetje een cultuurshock. En dat is niet overdreven. Wat wel overdreven was, was eigenlijk alles daar. De winkels, de mensen, de cultuur, alles! Mensen liepen gewoon in hun bikini een winkel binnen, of lopen in een string of in hun pyjama over straat. Echt te bizar voor woorden! Door al deze indrukken waren we 's avonds dan ook echt oververmoeid. Maar wat hadden we lekker gegeten, zo lekker dat Liset het de volgende ochtend nog riep over hoe lekker we wel niet gegeten hadden.
Ja, de volgende ochtend hadden we een taxi geregeld. En ik weet niet wat het met die taxi's van ons is, maar opdagen doen ze in elk geval niet.
De man in kwestie had namelijk een wilde nacht, ofzoiets, gehad, waardoor hij te laat op kantoor was. Zonder excuses nam hij ons mee naar de hop-on, hop-off bus. Sukkeltje!
En hoe toeristisch, maar heerlijk is die bus. We hebben een stop gemaakt bij Bayside, hebben de Venetian Pool gezien, en nog heel veel meer. Een zonnetje hier, een slaapje in de hobbelende bus daar, een tak in je gezicht, een ijsje die smelt waardoor hij oneetbaar wordt, en de laatste stop in de mooiste straat met winkels ooit. Aber natürlich, daar zijn wij uitgestapt.
De Guess, Zara, Tommy Hilfiger, American Eagle, Victoria's Secret, noem maar op. Het walhalla voor de dames was compleet.
Van al dat shoppen word je moe, en doordat het veel later donker is dan hier, zo rond 9 uur, hadden we ook laat pas door dat we ook nog ergens wat moesten gaan eten. Nog vermoeider dan de avond daarvoor, zaten we alle vijf uitgehongerd aan tafel.

Maandagochtend stond de bus OP TIJD voor ons hotellie, en zijn we naar de Everglades geweest. Iets wat je gezien moet hebben, maar wat we best vonden tegenvallen. Met een bootje als een speer door de moerassen heen, ja dat vond ik vet. Leuk is ook dat je weet waar dat voorstukje van CSI Miami vandaan komt. Het scheen dat het de tijd was voor de plaatselijke bijeenkomst van de krokodillen, maar we hebben geen krokodil gezien. Ik kon het me ook moeilijk voorstellen dat die beesten tevoorschijn zouden komen als er zo'n boot voorbij komt racen, maargoed. Geldklopperij, en dat niet alleen. We gingen door naar 'de krokodillen show', maar wat was dat walgelijk om te zien! Er werd een klein krokodilletje in een zuurstofloze bak gepropt, wanneer hij niet met iemand op de foto moest. Ook werden er een reuze pad, een stinkdier, nog een beest en een mini krokodil uit ÉÉN kleine bak gehaald, net zo zuurstofloos als die andere, die dus gewoon met zijn allen bij elkaar werden gepropt. Walgelijk! Een foto met die krokodil ging dus echt tegen ons principe in, en hebben het verder gelaten voor wat het was. Het enige wat ik eraan had overgehouden, was een mooi zakmes met mijn naam erop gegraveerd. Of nouja, overgehouden... Daarover later meer.
Na de Everglades zijn we gaan shoppen in meer de noordelijke kant van Miami, het zogehete 'Aventure shopping mall'. Nou, dat was het zeker. Op een gegeven moment konden we geen winkel meer zien, was ik duizelig van vermoeidheid, of van wat ik inmiddels al had uitgegeven, ik weet het niet. Het was in ieder geval tijd om terug te gaan.
Na het eten zijn we nog even een kijkje wezen nemen bij Ocean Drive, wat pal tegenover ons hotel was, en zijn we lekker ons bedje ingedoken! Na weer een paar lachbuien later viel ik met pijn in de buikspieren in slaap.

Dinsdag, de laatste paar uur in Miami. Het gekke is dat we het helemaal niet erg vonden om naar huis te gaan, en zelfs zin hadden om het vliegtuig weer in te stappen. Na heel wat komische en gehaaste momenten stonden we om stipt 1 uur klaar, en gingen we er weer vandoor. Op naar huis! Ik hoor een paar hersens kraken, hoezo, op naar huis? Thuis is toch Nederland? Maar ja, dat is het zeker, maar terug naar Curaçao voelde op dat moment echt terug naar huis. Geen gehaaste cultuur meer, lekker terug naar de Antillen, en lekker terug naar mijn eigen kamertje.
Het 'naar huis gaan' verliep allemaal heel soepeltjes, totdat we bij de douane kwamen. Bliep bliep bliep, en ja hoor, mijn tas werd eruit gehaald. Want wat bleek, mevrouw Bronsveld was vergeten haar ZAKMES uit het voorvakje van haar handbagage te halen, überhaupt vergeten dat ik die ook nog had gekocht. En dat als je vanuit Amerika vertrekt naar Curaçao. Dat zakmes kon ik natuurlijk wel vergeten, dus das pech, zakmes weg! Nou ja, ik heb in ieder geval weer voor wat spanning en sensatie gezorgd.
De volgende dag had ik nog vrij, onder andere om het EK te kunnen kijken. Dit hebben jullie waarschijnlijk thuis of bij vrienden gekeken, een zak chips erbij, oranje gekleed en met een dekentje voor de televisie. Li en ik hebben alleen de oranje kledij als overeenkomst, want wij zaten om kwart voor 3 op de tribune bij Cabana op het strand, te kijken naar wel drie grote schermen. Om het compleet te maken scheen de zon, waren er Antilliaanse trommelaars, tevens ook gehuld in het oranje, zaten we aan een niet te drinken aardbeien smoothie, mét een broodje kroket. Aan de omstandigheden heeft het dus niet gelegen, wij hebben in ieder geval de leeuw niet in zijn hempie laten staan, in tegenstelling tot het Nederlands Elftal! Wat een afgang. Maar goed, zondag weer een kans.
's Avonds heb ik er weer een avondje TMF tegenaan geknald, zonder Suus, en zonder Li. En ook donderdag had Li nog steeds een beetje last van de Miami-jetlag (grapje, moet kunnen), en ben ik alleen op pad geweest. Of nouja, alleen..
Ik ben dit keer wel even verstandig geweest (waar is de krant van vrijdagochtend?!) en ben ik om 1 uur alweer Bermuda uitgelopen.

Zaterdag ben ik met An naar Saint Tropez geweest voor een paar uurtjes. Toen An moest werken ben ik nog heel even gebleven, maar ook ik moest om half 4 alweer weg. Er stond namelijk iets heel spannends op mij te wachten: expeditie Christoffelpark! Na jaren een poging te hebben gedaan om een BN'er te worden zodat ik mee zou kunnen doen aan Expeditie Robinson, wat helaas niet gelukt is, heb ik me natuurlijk vol overgave opgegeven voor deze expeditie in Curaçao. Met 18 stagiaires zijn we de strijd aangegaan. Het begon om 7 uur 's avonds, de tijd dat het donker word. Toen we aankwamen, stond de opstelling precies zoals Expeditie Robinson, met fakkels en alles erop en eraan. We werden in drie teams verdeeld, en ik zat in team KEES, ook wel het groene team, die bestond uit Angelique, Marijke, Jeroen, Manon en mijn expeditie maat Marko! Met de onwijs originele jel, waarbij je hem zelf al zou kunnen indenken met de woorden 'groen' en 'kampioen', begonnen we aan de eerste proef met een memory spel.
We waren als tweede groep vertrokken, er was een route uitgezet waarbij we met onze zaklamp in de verte moesten schijnen zodat we de opgezette reflectoren konden vinden, die bepaalden hoe we moesten lopen. Een beetje eng met hier en daar wat geritsel van beesten waarvan ik niet eens wil weten wat er allemaal rondloopt, maar wat was het vet. Het spinnenwebbenspel, wat we onwaarschijnlijk snel hebben gedaan, een raadsel en een foto-opdracht later, waren we op het strand aangekomen waar een mooi kampvuur stond. Daar moesten we een sudoku oplossen. Vanaf het strand werden de meiden als eerst vervoerd met de auto naar waar we begonnen waren. Daar kregen we tot slot nog een quiz, en doordat de andere groep heel veel vragen goed hadden, waren we bang dat we geen kans meer hadden om te winnen.
Toen de uitslag bekend was, wisten we het bijna zeker. Maar, toen Esther riep: 'en de winnaar is.......... team KEES!' bleef het het heel even stil, reageerde niemand en toen keek ik op mijn bandje en dacht, verrek, dat zijn wij! Ik opspringen en de hele groep mee. Wat een top team, en wat was het leuk om te doen! We zijn geëindigd met champagne. Dit was echt één van de leukste dingen die ik gedaan heb!

Zondag ben ik met Li, Jaap, Wesley en Jeroen vroeg naar Cabana gegaan, om tot ongeveer half 3 nog even op het strand te liggen. Helaas was de zon ver te zoeken, zelfs een beetje regen, en hebben we om half 2 een mooi plekje veroverd voor de schermen waarop een uur later de wedstrijd zou beginnen. Nou, jullie zullen waarschijnlijk hetzelfde gezien hebben als wij.. De leeuw hebben ze flink in zijn hempie laten staan, en na nog even een duik in de zee om het hoofd weer koel te maken, zijn we maar op huis aangegaan. Geen feest om te vieren, helaas. 's Avonds weer een avondje Wet & Wild waar ik als een zombie heb rondgelopen, maar toch nog een poging heb gewaagd om te kunnen hakken met Stephanie, wat naar ons idee wel is gelukt.

Dat maakt dat het vandaag weer maandag is. En ik kan jullie één ding vertellen. Deadlines en Curaçao gaan echt helemaal niet samen. Nog 10 dagen stage, het wordt nu echt aftellen..

En dan nu het langverwachte antwoord op de vraag waarom een aardbei rood is:
Omdat hij zich schaamt voor zijn pukkeltjes!

Bon Siman!