Met knotties het leven door

Inmiddels zit ik hier alweer een maand en bijna een week, en lijkt mijn laatste blog alweer een eeuw geleden. Degenen die het eind halen om dit te lezen, succes.
Om terug te komen op mijn vorige blog, zijn jullie vast heul benieuwd hoe het met mijn was is afgelopen. Nou, die kwam wonderbaarlijk genoeg helemaal schoon en frisjes terug, alles netjes gevouwen in een plastic pakketje. Het rook dan wel niet naar mama thuis, maar hier nam ik wel genoegen mee.

Datzelfde weekend was het eindelijk zover: Kokomo Beach Party! Dit was een feest voor alle studenten/stagiaires die via Wereldstage in het zonnetje gezet werden. Om 1 uur 's middags stonden de bussen klaar bij de bushalte aan het eind van onze straat. Alle studenten uit de Nieuwestraat verzameluhhh. Het leek net schoolreisje, ik ging nog net niet bukken toen we op het strand aankwamen. Toen we het strand opliepen kregen we een beetje het gevoel van: waar is het feestje? Hier in ieder geval niet.... Het was gewoon een strand, natuurlijk wel een mooi strand, maar we wisten niet zo goed wat de bedoeling was. We zijn toen maar gewoon op een bedje gaan liggen, en binnen no time was het hele strand gevuld met alleen maar Wereldstage studenten die de rest van de bezoekers uiteraard geen blije gezichten bezorgden. Op het feit na dat we goed verzorgd werden met snoepjes, koekjes, fruit en chips was het tot 6 uur gewoon een stranddag. Het enige nadeel was dat het na een uur ging regenen. En niet even een kleine tropische regenbui, nee, het kwam met bakken uit de lucht. Natuurlijk was ik net met Erik gaan zwemmen, en toen we bij het vlot aankwamen begon het al te druppelen en zagen we vanaf daar het hele strand al naar binnen vertrekken.
Aan het eind van de middag was de prijsuitreiking van de persoonlijke lootjes. Er waren aardig wat prijzen te verdienen, en omdat ik er met de volle 100% voor ging stond ik uiteraard vooraan te wachten tot ze mijn naam zouden roepen. Ons huis en omstreken was aardig op dreef. Anneloes: een 3 gangen diner voor 2 personen. Ilona: een duikcursus, Yara: een etentje bij Mundo Bizarro, waarop de hoofdprijzen volgden met Suus: een duikcursus op open water en Lianne: met de catamaran naar Klein Curaçao voor 2 personen. Oftewel, het hele huis in de prijzen, behalve moi! Daar heeft vooral Suus me natuurlijk vooral mee lopen pesten, omdat ik er van overtuigd was te winnen. Maaaaar het mocht de pret niet drukken.
Rond etenstijd begon het weer droog te worden en kregen we een best goed verzorgde barbecue. Nadat iedereen zn hapje en drankje genuttigd had en het begon te schemeren, ging de muziek op vol volume aan en de dansvloer (gewoon op het strand) vooraan bij de DJ begon vol te lopen. Vanaf dat moment was het feest onder de sterrenhemel compleet. Toen de bussen ons weer ophaalden brak de hemel weer los en kwamen we alsnog doorweekt de bus in. Het was het waard.

De volgende dag hebben Li en ik Jill opgehaald van het vliegveld, die een week bij mij kwam logeren! Met dank aan Rik mocht ik zijn matras ophalen, wat uiteraard een hilarisch beeld schepte toen ik die naar ons huisje sleepte, en kon Jill daar gebruik van maken. Omdat we graag zoveel mogelijk te vieren willen hebben, was dit weer een uitgelezen kans om uit eten te gaan. Daarna nog een kijkje wezen nemen op Wet & Wild, maar daar zijn we 10 hele minuten geweest. De muziek was stom. Toen zijn we maar verstandig op tijd naar bed gegaan, om de volgende dag onze favoriete dag te beginnen: maandag. Samen met Marielle hadden we voor de eerste keer supervisie en hebben we onze eerste ontmoeting gehad met onze supervisor, Billy, in het MC Café. Op het feit na dat hij gelijk al koffie over me heen gooide (wasserette here we come again) was het een hele aardige man.

Diezelfde nacht hebben Jill en ik een hele leuke nacht gehad. We werden allebei gek van de hitte, en toen ik naar mn badkamer liep was het tijd voor een nieuwe ontmoeting met Mr. Kakkerlak. Het is dat het nacht was en ik het huis niet wakker wilde gillen, ik was in ieder geval in één klap wakker. Nadat dat verschrikkelijke beest me ook nog is te snel af was, en Jill me van alle kanten uitlachte, heb ik het opgegeven en ben ik doodsbang maar weer gaan liggen in bed. Toen ik ook nog wat voelde kriebelen aan mijn teen, begrijp je dat ik niet meer in slaap te komen was.

Voor ik het vergeet, zal ik nog even ingaan op de verzoekjes om wat meer over mijn stage te vertellen, ook om toch nog te laten blijken dat er ook nog gewoon stage gelopen wordt. Sinds ik op de nieuwe groep zit heb ik het meer naar mijn zin. Ik heb vier kinderen die ik observeer, waarbij ik mee mag denken aan de behandelplannen, en waarbij ik al een paar doelen voor de kinderen heb opgesteld. Dit doe ik samen met de maatschappelijk werkster. Ik observeer de kinderen als ze in de klas zitten door middel van een persoonlijk schema. Volgende week ga ik werken aan een beloningssysteem, en ga ik me meer bezighouden met de behandelplannen. Ook zou het nog kunnen dat ik mee mag op huisbezoeken, wat me natuurlijk best cool lijkt. Daarbij ga ik activiteiten verzinnen in het kader van sociale vaardigheidstrainingen en wil ik misschien zelfs nog een projectje opstarten, maar dat alleen als er genoeg tijd voor is en het allemaal lukt.
De kinderen in mijn klas zijn heel erg leuk, behalve als het zo'n dag is dat er storm op komst is. Dan zijn ze niet te houden en sta ik echt met mijn handen in mijn hoofd met manieren om ze rustig te krijgen. Ik heb inmiddels een manier gevonden. Als ik namelijk de stift pak om ermee op het bord te schrijven, zijn de kinderen opeens allemaal geboeid met wat ik erop zal gaan schrijven. Inmiddels weten ze dat ik het gebruik om de te drukke kinderen op te schrijven, die vervolgens niet naar buiten mogen. Lullig ben ik hè! Maar het helpt. Voor even dan. In sombere tijden is die stift dus mijn beste vriend geworden. Bijzondere band.

Wanneer het 5 uur is en de kinderen naar buiten gaan totdat ze opgehaald worden, is het helemaal feest. De juffen van alle groepen zitten dan allemaal bij elkaar, en de 'nieuwelingen' (alleen ik dus) worden dan eens goed bekeken door de kinderen van de andere klassen. Maar het blijft niet bij kijken. Zo is er een meisje uit een hogere klas die mij zo'n beetje adoreert door mijn lange blond getinte haar, zonder enige kroes. Dan ben ik ook nog blank, als enige op de hele opvang, dus ja, dat trekt de aandacht. Of ze mijn haar even mocht doen. Nou ben ik de moeilijkste niet, dus op de vraag of ik een borstel mee had pakte ik mijn meeneem-borstel (met dank aan Romy (PP) edr) en gaf ik het lot van mijn haar aan dat meisje. Al gauw kwamen er nog twee vriendinnen van haar bij, en ja hoor: één deed de rechterkant van mijn haar, de andere de linkerkant en de laatste het midden.
Op de uitspraak 'juffrouw Keely u heeft veel knotties in uw haar!' kreeg ik het een beetje benauwd, en begon al om me heen te slaan omdat ik ervan uitging dat het beestjes moesten zijn.
Ik werd zo'n beetje uitgelachen door iedereen die er omheen stond, en kwam ik erachter dat 'knotties' klitten betekenen! Ik had dus teveel klitten in mijn haar. Ik heb me geëxcuseerd en heb beloofd om vaker mijn haar te borstelen. Ze vonden het een goed idee.

Toen ik thuiskwam was de vriendin van mijn lieve huisgenoot Suus aangekomen. Er was al veel gesproken over haar, en omdat Suus haar steeds 'Mi Marit' noemt, was het niet moeilijk dat over te nemen. Nu Mi Marit en Jill hier beiden in ons huisje verbleven, was het kippenhok compleet. En wat heb je dan nodig om de nieuwste in het huis te verwelkomen? Boxen, de Ipod van Li en de twee stemmen die klinken als nachtegaaltjes: Lianne en Kelly. Na Marco Borsato, Blöf, Martin Morero en de Spice Girls was het dan eindelijk zover: het huis (en waarschijnlijk ook het café naast ons en gelijk ook maar de hele straat) moest ingeburgerd worden met, jawel, het bekende Tietenlied!
Gehoorbeschadiging achterwege gelaten, Mi Marit is er nog steeds :)

Afgelopen weekend was het weer zo'n vervelend weekend met zon, zee, strand, feest en weinig slaap. Vrijdagavond Bermuda, maar toen we naar huis wilden moesten we eerst nog op zoek naar jongens die met ons mee wilden lopen vanwege de veiligheid op weg naar ons huisje. Eenmaal Jaap en Luke gevonden, begon het te stortregenen. Toch nog heelhuids maar doorweekt aangekomen, en de volgende dag gewoon weer door...
Zaterdagavond Goud & Fout bij Mambo. Deze keer hadden we ons best wel gedaan. Li als vrouw van mars, Mi Marit ging goud, Jill ging erg kleurrijk, Suus als snoepje en ik als Barbie (de vergelijking was gelukkig nog ver te zoeken). Iloon, de enige van ons huisje die nog enigszins spoort, ging als zichzelf maar niet minder leuk! Daar aangekomen vonden we een opgedofte Erik, met mascara alles erop en eraan. Heerlijk gelachen. Het was me weer het feestje wel.

Nadat we de zondag overleefd hadden met een beetje stress en gedoe, hebben we die avond toch nog heel gezellig afgesloten met een afscheidsdinertje voor Jill bij Cabana. Veel te lekker gegeten. Ik heb Wet & Wild maar een keer overgeslagen en het was tijd voor een afspraakje met mijn bed, om vervolgens weer een lange week tegemoet kunnen gaan!

Dinsdagochtend véél te vroeg ging de wekker. Samen met Anneloes naar de immigratiedienst geweest voor een verblijfs- en werkvergunning. Het leuke ervan is, is dat die aanvraag zo lang kan duren dat als ik eenmaal die vergunning definitief heb, het waarschijnlijk al tijd is om terug naar Nederland te gaan. Gelukkig was de wachttijd maar 1,5 uur en hebben An en ik ons in de airco-kou nog best kunnen vermaken.
's Avonds was het feest. De bingo-avond van Miles, die elke eerste dinsdag van de maand plaatsvindt! Vol goede moed van de vorige keer waarin ik twee prijzen in de wacht had gesleept (het gratis drankje + de ontbijtkoek) zaten we aan de bar. Het duurde niet lang of het dynamisch trio (Suus, Mi Marit en ik) waren op dreef. We hebben met zijn drieën alle drie de quizvragen goed en als eerste beantwoord, waarmee we zilveruitjes, augurken en een rookworst hebben gewonnen.
Daarbij had ik weer het geluk de ontbijtkoek te winnen, en Mi Marit de boter, naast haar gratis drankje. Als klap op de vuurpijl wonnen we de troostprijs: een 24 pack bier!
We zijn trots op onze prijzen en zijn in de wolken naar huis gegaan. Ook is onze koelkast weer gevuld, waar ik heel blij mee ben. Ook hier sta ik namelijk bekend als kliko/prullenbak/vreetschuur en nog meer eervolle namen.

Inmiddels is het alweer woensdag, en heb ik nog maar één, maar heel leuk nieuwtje: Suus en ik hebben gisteren geboekt en gaan 30 maart een weekendje naar Sint Maarten om Jill te vervelen!
Het leven is mooi.

Ayo dushi's! X