Kia Ora mates!

Kia Ora!
Ook wel: hallo of goeiedag!
Maar eigenlijk betekent het 'goede’ (kia) ‘gezondheid (ora)’, zoals het uit de Maori taal afstamt. Om maar even met de deur in huis te vallen.
Laat ik nu dan toch bij het begin beginnen. Nadat we ons lieve uitzwaai comité gedag hadden gezegd, was het voor ons begonnen. De reis. De langverwachte, gehoopte, gewenste, welverdiende (al zeggen we het zelf) reis. Al konden we het nog niet helemaal geloven.

De vlucht van Amsterdam naar Kuala Lumpur verliep voorspoedig en zonder gezeur van mijn oren. Een kleine samenvatting van deze vlucht: halfuurtje vertraging, melig en brieven lezen die meegegeven zijn. Films kijken die eigenlijk helemaal niet zo leuk zijn maar ja, je moet wat. Avondeten krijgen we om 2 uur voorgeschoteld, ons ontbijt om 10 uur 's avonds. Heel gevarieerd, dat wel. Zo gevarieerd dat ik alle voedingsstoffen van de voedselschijf heb opgenoemd en daarbij hoor dat ik een baan in de reclame zou moeten overwegen doordat ik het eten zo goed verkoop. Ja joh, doe nog maar een carrière keuze erbij, het is al zo makkelijk. Tijd tikt, maar deze keer wat langzamer. Nog een halfuur, and we're going down, klaar voor de overstap op Kuala Lumpur om een nog mooiere 12 uur te moeten vliegen. Tja, je moet er wat voor over hebben om aan de andere kant van de wereld te komen natuurlijk. Haar inmiddels zo statisch dat ik mijn telefoon er bijna mee zou kunnen opladen.
De daarop volgende vlucht van Kuala Lumpur naar Auckland verliep wat minder. Ik ben nog nooit bang geweest tijdens het vliegen, maar nu was ik bang, echt bang. Op de helft van de vlucht was ik net eindelijk even in slaap gevallen, toen ik wakker werd van gegil. Dat gegil kwam van de stewardess. En tegelijk met dat gegil leek het alsof we een stuk naar beneden vielen. Het was gewoon turbulentie waar ik normaal nooit bang voor ben, maar doordat de stewardess begon te gillen, tegen iedereen moest zeggen dat ze moesten gaan zitten en daarna met tranen in dr ogen contact probeerde te krijgen met de (co)piloot, werd ik echt bang. En dat gevoel ging niet meer weg tot we veilig geland waren.

Eenmaal aangekomen in Auckland na een 24uur durende reis gingen we met onze backpacks op zoek naar ons hotel. Dat was niet het beste idee. Het scheen dichtbij te zitten, maar omdat we moe waren en nog niet gewend aan de zware bagage die we meezeulden konden we het niet vinden, dus hebben we toch maar een taxi genomen.
Onze eerste nacht in Nieuw-Zeeland, weinig slaap door de jetlag maar toch een prima hotelletje. De volgende dag hebben we heerlijk in het centrum ontbeten met een paar bagels. Nog steeds niet beseffend dat we echt aan de andere kant van de wereld zaten.

Ons eerste hostel hadden we gevonden. We sliepen met een belgisch stelletje en een (best wel stinkende) jongen onbekend op een kamer. Door het stelletje kwamen we op de volgende bus terecht: de naked bus. Maar, volgens de slogan: you don't have to be naked to drive naked, hoeven jullie je geen zorgen te maken. Met deze goedkope buspas zouden wij onze reis wel eventjes uitstippelen. Maar dit regelen kostte meer moeite en uitzoeken dan we dachten. We hadden onze zoektocht gestaakt en zijn toen met de laatste hop on hop off bus door Auckland gereden. 's Avonds zijn we naar Sky City gelopen, waar we in de Sky Tower omhoog zijn gegaan. Deze is 328 meter hoog, waarvan wij tot aan de hoogste verdieping op 220 meter hebben gestaan. Wat een super mooi uitzicht!

De volgende dag begon enigszins met wat stress. Wifi was nergens te bekennen, info over de buspassen ook niet. Help, waar zijn we ook al weer aan begonnen? Gelukkig hadden we contact opgenomen met een jongen (Oliver) waarvan we het nummer hadden gekregen via een vriendin van Cleo. Oliver heeft ons die dag meegenomen naar Piha, een plaatsje waar zijn moeders vakantiehuisje stond en waar we anders nooit waren gekomen. Onderweg daarnaartoe zijn we gestopt bij een bieb, waar we onze buspassen hebben kunnen regelen. Toen hebben we boodschappen gedaan voor het avondeten, en heeft hij ons uitgenodigd daar ook te kunnen blijven slapen, wat heel fijn was! Bij Piha aangekomen zijn we naar het strand toegegaan, heel erg mooi. ’s Avonds hebben we lekker gegeten met als dessert ‘Hokey Pokey’ ijs, lekkerrrr! Daarna speelde hij wat op zijn gitaar, hakte hij hout voor in het haardvuur en dat was natuurlijk wel even genieten. Vroeg naar bed, want om 04:15 uur zou de wekker gaan.
Oliver heeft ons toen naar Auckland gebracht, vanwaar wij de eerste bus zouden nemen naar onze volgende bestemming: Whitianga. Helaas moesten wij overstappen op Manukau, maar doordat het allemaal zo onduidelijk was aangegeven hebben wij deze bus gemist. De eerstvolgende bus zou 5 uur later gaan. Met een ander meisje zijn we toen maar de shopping mall ingegaan. Maar we hadden alle backpacks en rugzakken nog bij ons natuurlijk, en omdat elk stuk lopen met de backpack een stuk te ver is, hebben we een winkelwagentje gepakt en hebben daar al onze hebben en houwen ingegooid en zijn toen door de shopping mall gelopen. Best slim toch?
Ik heb gelijk de gesp van de backpack laten maken, wat daar veel goedkoper scheen te zijn dan in een andere winkel. Je kan mij natuurlijk alles wijsmaken als wildvreemde toerist, dus heb ik dat maar gedaan. En gelukkig, want de gesp was bijna gebroken.
Uiteindelijk toch nog in Whitianga aangekomen, in het ‘Turtlecove backpackers hostel’. Super gezellig hostel, we sliepen met zijn tweetjes in een bungalow. Tas heb ik maar even heringepakt en we hebben de overgebleven pasta van Oliver lekker opgegeten. Morgen dan echt een goede dag? We hope so.

Op 15 februari schijnt alles goed te gaan, maar dit zeggen we natuurlijk nooit hardop. Ik fluister het. Die ochtend zijn we om 07:15 uur opgestaan met een strakblauwe lucht en een zonnetje, met een ontbijt dat inbegrepen zat bij de prijs, dus ik geniet met cornflakes en een kopje thee. Daarna informeren we over Hot Water Beach, waar wij om 12:15 uur naartoe zullen gaan. De naam zegt het al, dit is een strand waarbij je zelf kuilen kunt graven en er dan heet water naar boven zal komen. Dit kan wel tot 67 graden heet worden! Tot die tijd hebben we nog even gechilled bij het haventje, heerlijk. Al is het wel gek dat ik me hier met factor 50! moet insmeren. Aan dat niet uitsmeerbare goedje moet ik nog wel even wennen. Maar: voor het eerst hebben wij het gevoel dat alles meezit.
Onderweg naar Hot Water Beach stoppen we nog even bij Cathedral Cove. Hier wilden wij ook nog heen, maar omdat we daar geen tijd voor hebben ivm het doorreizen moesten we dit skippen. Gelukkig was de buschauffeur in een goede bui (al denken wij dat ze hier echt altijd hun goede bui hebben) en mochten wij ook even snel een fotootje maken van de Cathedral Cove.
Niet alleen de mensen hier zijn vreselijk aardig, behulpzaam en vriendelijk. Ook als we op Hot Water Beach zijn, merk ik dat de meeuwen (of wat het dan ook zijn, ze lijken op meeuwen) ook een goede indruk op me willen achter laten. Ik laat een chipje vallen, maar die pikken ze niet gelijk. Ik keek ‘m één keer boos aan, waarna hij rustig wegdroop.
Het reizen gaat ons steeds beter af. We hebben nu al voor 2 nachten een plekje geregeld en een aardig reisplan uitgestippeld. Clep ontdekt ook steeds meer geheime vakjes aan haar backpack die ze nog niet gezien had, dus zal de pakezel straks uitbreiden naar een reuze pakezel.
Voor nu: op naar Tauranga. Bij de tussenstop nog even wat rek- en strekoefeningen gedaan met als resultaat de volgende dag spierpijn. Maar hee, we proberen wel in vorm te blijven. Daarbij probeer ik de band tussen mij en mijn backpack te versterken door hem niet alleen uit te schelden als hij op mijn rug zit, maar ook liefkozende woorden te gebruiken wanneer hij kennelijk ook schijnt te dienen als tijdelijke stoel.
Aangekomen in Tauranga en nog net niet de deur hoeven open te breken van het hostel, hebben we nog erg laat maar chique gegeten in een restaurantje met ons eerste wijntje, die wij wel verdiend hadden. Welke natuurlijk insloeg als een bom.
Oja. Toen ik mijn spullen daar aan het uitpakken was in de kamer, kreeg Cleo even een rondleiding door het hostel. Even later vertelde ze mij dat de man die haar had rondgeleid wel een beetje gek was. Want toen ze had gevraagd naar de wifi, begon hij opeens over de afwas. Dat ze die wel moest opruimen, waarop zij zei dat ze dat natuurlijk wel zou doen. Toen ik even later vroeg naar het wachtwoord van de wifi, was het antwoord: the password is ‘cleanyourdishes’. Jullie begrijpen dat ik helemaal stuk ging.
Dan de nacht. Ik kan er nog steeds niet over uit wat er daar gebeurde in het hostel. Midden in de wacht werden we wakker van een hels kabaal. We hoorden glas vallen, op de deur gebonk, herrie, geschreeuw en gegil, echt van alles. Het leek wel alsof er een oorlog was uitgebroken. We hebben het hier over een groep jongeren die terug kwamen van uitgaan, en dachten de boel af te kunnen breken. Dat is ze gelukt ook, want er was op dat moment geen leiding (!) van het hostel aanwezig. Aangezien wij (en de 2 noorweegse meisjes die bij ons op de kamer zat) dit niet vonden kunnen, hebben wij ons geld teruggevraagd. Maar dat ging zomaar niet natuurlijk. Uiteindelijk hebben we het voor elkaar gekregen om de helft van ons geld terug te krijgen, dus ik ben benieuwd of dit dan ook daadwerkelijk op mijn bankrekening te zien zal zijn. Maargoed, dat hebben we dan ook weer meegemaakt.

De volgende dag hebben we de bus om 15:30 uur genomen naar Rotorua, onze volgende bestemming, en kwamen we aan in ons hostel ‘Blarneys Rock’. Gezellig, schoon en leuk. Met twee heren op een kamer, een Zwitser en een Italiaan. Toen hebben we even door het stadje gelopen. Maar deze stad stinkt. Het stinkt erg. Het stinkt naar zwavel, naar rotte eieren. Het dringt helemaal je poriën binnen, zo erg stinkt het. Maar morgen gaan we naar de geisers, dus daar zullen we wel helemaal onze neus moeten dichthouden. We hebben die nacht wel een goede nacht gemaakt, op één moment toen ik echt wakker werd door de stank. Misschien dat het stadje daarom ook ROTorua heet?
Het was dus tijd om letterlijk wat cultuur ‘op te snuiven’. We gingen naar Te Puia. Een oud dorpje van de Maori’s, waar we dan ook een performance van kregen. Super leuk met traditionele dansers. Ik kan de dans het best omschrijven als: veel gestamp, tongen die ze uitstaken en veel lawaai. Maar ik vond het echt geweldig. Daarna zijn we naar de geisers en de modderpoelen gelopen. En we hadden geluk, want even later barstte de geiser uit en dit hield nog best lang aan ook. Gave natuurverschijnselen. We zijn ook nog even het kiwi-huisje binnengelopen, waar 2 overgebleven kiwi’s uit de omgeving zaten. De kiwi’s zijn namelijk een uitstervend ras, dus kunnen wij weer zeggen dat we in ieder geval één kiwi hebben gezien. Na het park hebben we onze backpacks weer opgehaald bij het hostel en is het wachten op de bus naar Taupo, waarna we via Wellington snel naar het zuidereiland zullen gaan!

In Taupo aangekomen moesten we zo’n 15-20 minuten lopen naar het hostel. Mijn schoudertjes waren het hier totaal niet mee eens en protesteerden dan ook heftig. Een kleine kamer voor ons twee, maar prima voor de korte tijd die we hier hebben. Nog even boodschappen ingeslagen voor zo’n 3 dagen en ’s avonds een zeer gezonde salade gemaakt.
18/02: Heerlijk geslapen! Nog even onze reis aangescherpt en om 14:00 uur hadden we de bus met veel uren, want we gaan in één keer door naar Wellington. En hoe meer we naar het zuiden reizen, hoe nog groenrijker de bossen worden en nog heuvelachtiger en groter de bergen eruit gaan zien.
Daar aangekomen kunnen we gelijk doorlopen naar ons hostel, het ‘Down Town Backpackers hostel’. Dit hostel was vroeger een hotel, dus het was onwijs groot. Bij het inchecken lopen we dan ook in de receptie, en we moeten met de lift naar onze kamer, waar wij deze delen met een schotse jongen een schattige wat oudere man, welke zo een rol had kunnen spelen in Harry Potter, zo’n type vond ik het echt. Toen hij naar bed ging had hij dan ook een lange blauwe pyjama aan met zijn pyjamabroek tot aan zijn oksels opgetrokken. Haartjes naar achter gekamd voor het slapen gaan, geweldig. Vervolgens kreeg ik uit het niets de slappe lach, waarop Cleo heel fijn aan de schotse jongen vertelt dat ik hier elke avond last van heb. Hij kon in ieder geval om me lachen, een beetje leven in de brouwerij vond ie wel gezellig denk ik.
Het koken van onze maaltijd deden we in de mega grote keuken, welke vroeger natuurlijk bestemd was voor de wat professionelere koks. Het eten aten wij in het restaurant. Hier zaten mensen die ook alleen kwamen om iets te eten zoals in een restaurant, maar ook backpackers zoals wij met hun eigen maaltijdje, dat vond ik wel een grappig gezicht. Toen zijn we vroeg naar bed proberen te gaan, want de wekker stond om 05:45 uur, omdat we morgen vertrekken met de ferry naar het zuidereiland!

19/02: Good morning, folks. De ‘Santa Regina’ staat er klaar voor ons te vervoeren naar Picton. Bij een ferry dachten wij aan een soort pond, maar dit was meer een cruiseschip die ons zou brengen! Maar wat een uitzicht, zo mooi! En dan ook nog dolfijntjes zien zwemmen naast de boot, super leuk. Aangekomen in Picton moeten we nog 2 uur wachten op de bus die ons brengt naar Nelson. We slapen 2 hele nachten in het Tasman Bay Backpackers hostel. En wat is dit hostel leuk! Super gezellig, free wifi (niet heel onbelangrijk), mooie kamers en om 20:00 uur zelfs een warme chocoladebrownie met ijs als dessert! Top. Dit schijnt dan ook erg beroemd te zijn, want om 19:55 uur stond er al een rij, en om 20:05 was het op! Na deze calorieënteller hebben we ook nog eens gratis (!) gebruik gemaakt van de fietsen. Zo konden wij alvast oefenen om rechts te rijden, wat we in Australië wel nodig zullen hebben. Uiteraard moet het o zo rustige stadje Nelson er ook aan geloven dat er 2 wegpiraten op de fiets zaten aan de voor ons ‘verkeerde kant’ van de weg. Gillend en wel zaten wij op een soort crossfiets, ik was helemaal in mijn element.
We slapen hier met één andere duitse jongen op de kamer. Er zijn hier echt heel veel Duitsers die Nieuw-Zeeland aan het verkennen zijn, viel ons op. De eerste vraag vanuit de andere backpackers is dan ook of wij Duits zijn. Dat is dan wel weer een beetje jammer.
Morgen de wekker weer vroeg, om 06:00 uur. Maar we gaan dan ook wel iets heel leuks doen… Morgen meer.
Oja. De muggen hebben mij gevonden. Eindelijk, na een week. Ik had ze al bijna gemist. Op de boot was het meteen al raak, 3 in 1. Ik moet het ze wel nageven, ze hebben weer prachtig gemikt. En daarbij sluit ik deze dag. It was a good day.

20/02: Wauw, weer zo’n goeie dag. Vanochtend om 07:00 uur stonden wij paraat. Op naar het Abel Tasman Park! Met de watertaxi zijn we naar Torrend Island gegaan, vanaf daar zo’n 2 uur gelopen door de bush bush, met af en toe een fotostopje. Vanaf Watering Cove gingen we kajakken voor 2,5 uur. Wauwie, we waren een goed team en kajakten door de rotsen en kloven, zagen mooie vogels en ook zeehondjes waar ik helemaal verliefd op ben geworden! We kunnen niet zeggen dat we niet sportief zijn hier. De been-, kuit-, arm- en buikspieren zijn goed getraind vandaag.
Eenmaal terug in het hostel is Cleo dr handdoek kwijt. Dat is ook een nerdje hoor. Die is al vanaf het begin in elk hostel iets aan het achter laten. Niet zo gek dat haar backpack steeds lichter aanvoelt, haha. Morgen weer een lange busreis met een wekkertje om 05:45 uur, alsof het niks is!
De volgende dag hadden we een vermoeiende busreis. De buschauffeur heeft wel nog erg leuk een tussenstop gemaakt bij de Pancake Rocks, waar ik uiteraard mee op de foto moest! We zitten voor 3 nachten in Glow Worm Cottage, weer met zijn tweetjes, even lekker. Na de bus hebben we gelijk uitgezocht over morgen, dan gaan we naar Fox Glacier, en again, de wekker staat weer vroeg, maar nu om 06:30 uur, dat is al bijna uitslapen! Maar toch weer vroeg naar bed, want had buikpijn, was misselijk en duizelig, dus hopelijk is het morgen weer over. Bon nochi!

22/02: Het regent pijpenstelen als we naar de bus lopen. Maar als we eenmaal in Fox Glacier zijn begint de zon te schijnen. Lucky us, want het schijnt dat het daar 200 dagen per jaar regent. We kregen dikke sokken, bergschoenen, een regenjas en ijzertjes voor onder onze schoenen om het ijs op te gaan. Het was mooi, maar omdat ik misschien al wat gletsjers hb gezien in Zwitserland, was ik toch niet heel erg onder de indruk voor het geld dat we moesten betalen, a 123 dollar (74 euro). Maar ik hoef dan ook niet alleen maar te schrijven dat ik alles mooi vind, toch? De verwachtingen waren in ieder geval hoger. Het was wel echt vet dat we echt het ijs op gingen en daarbij de ijzertjes moesten gebruiken voor onder onze bergschoenen. De gids was ook erg grappig. Het was dus wel een leuke dag! Na Fox heben we even helemaal niks meer gedaan. Lekker spaghetti carbonara gegeten. En we krijgen hier om 18:00 uur soep, maar een duitse jongen had voor zichzelf aardappels op een bord alvast gelegd, en toen hij even weg was dacht een aziatisch meisje dat het bij de soep hoorde, dus die had 2 aardappels van zijn bord gepakt! Toen hij terug kwam was hij des duivels, maar het was erg grappig om het te aanschouwen hahaha.

23/02. Konden we een keer uitslapen, word ik alsnog om 07:30 uur wakker, ik zal wel in het veel te vroege ritme zitten. Wel eindelijk even met mijn vriendje geskyped! En heerlijk ontbeten, alles rustig aandoen. We gaan zo een wasje draaien en de rest van de dag bestaat ook uit chillen.

So far so good. Een erg lange blog, dus als jullie tot hier gekomen zijn vind ik dat leuk! Nog een lange week hier, en dan gaan we alweer naar Australië. Maar eerst blijven we hier nog een nachtje, dan gaan we door naar Queenstown (en Milford Sound), dan naar Lake Tekapo, Kaikoura en uiteindelijk naar Christchurch om vanaf daar te vliegen naar Sydney.
Heel veel liefs voor jullie! Dikke kus, cheers mate.