In vuur en vlam
Blijf op de hoogte en volg Kelly
04 Juni 2014 | Thailand, Krabi
Belofte maakt schuld, maar als de tijd ineens veel sneller gaat dan dat je doorhebt, zijn we ineens alweer bijna een maand verder. En dus bij deze wens ik jullie weer veel succes maar ook plezier met mijn enerlaatste blog!
11/05: Na 2,5 uur vliegen komen we aan in Sumatra, en reizen we verder met de trein om in het centrum te komen. Het is eigenlijk net een Nederlandse trein, ook hier stoppen we opeens en staan we 10 minuten stil, zonder te weten waarom. Ik krijg vele flashbacks van de dagelijkse vertragingen en stilstaan momenten tussen de stations Heemstede-Aerdenhout en Leiden. Ik voel me weer even helemaal thuis.
Als we bij het hotel aankomen en onze kamer binnen lopen, ruikt het voor een ‘non-smoking room’ toch verdacht veel naar rook. De zuurstof is ver te zoeken, dus er wordt een raam opengezet en de schoonmakers verspreiden met hun spuitbusjes alleen nog maar meer giftige stoffen de kamer in. Omdat ze hun best hebben gedaan, gaan we na een pizza toch maar een poging wagen om te slapen.
We zijn inmiddels begonnen met het slikken van malariatabletten, en zijn door een paar angstige verhalen van anderen een beetje bang voor de bijwerkingen. Zo ook de tweede ochtend nemen we tijdens het ontbijt met moeite zo’n pil in. En aangezien we deze nacht puffend hebben doorgebracht is een kamerverhuizing het eerste wat er op de planning staat. Ook deze kamer ruikt een beetje muf, maar het is in ieder geval al een hele vooruitgang op de vorige. Het is een beetje een hangdag. Als ik op zoek ga naar een winkel kom ik na een kwartier lopen een groot winkelcentrum tegen, zo ook een mega supermarkt. In deze supermarkt kun je ook kraampjes aflopen om iets te eten in het daarvoor bestemde restaurantje. Je hebt er vooral veel kip, exotische etenswaren, rijst, groenten, heel veel pepers en verschillende kruiden. Het ziet er uit als een marktje, best gezellig.
De volgende dag testen we dit dan ook samen uit en gaan op zoek naar een laundry, wat nog een hele klus is en uiteindelijk ook niet is gelukt. Dan maar onze wasjes per stuk laten wassen in de wasserette van het hotel. En creatief als ik ben was ik zelf een paar kledingstukken op de hand en hang deze op aan de spijker die onder ons raam zit. Aan het uiteinde een knoopje door middel van een plastic zakje, wat een uitvinding, blij als een kind met mijn eigen waslijn. Totdat het begint met regenen.
Op 14 mei is het weer tijd voor een uitstapje! We gaan naar Bukit Lawang, onder begeleiding van twee tourguides, genaamd Adi en om het makkelijk te maken, nog een Adi. De ene Adi schijnt onderweg nog rijles te krijgen van andere Adi, wat ervoor zorgt dat ik in dat chaos verkeer mijn hart aan een stuk vast hou en dit echt 10 jaar van mijn leven gaat kosten. De eerste stop is bij de krokodillenfarm. Mijn god, wat eng. Zoveel krokodillen bij elkaar en ze kijken me allemaal aan alsof ze me één voor één willen opeten. Met hun grote ogen, veel te scherpe tanden in hun veel te grote bekjes. Of we ze eten willen geven. Oftewel, een eend in het water willen gooien en wachten op een heus spektakel. Tja, liever die eend dan wij en voor we het weten heeft Adi een (NOG LEVENDE) eend in zijn handen. Ik weet niet helemaal of ik dit wil zien, en met mijn handen voor mijn ogen, maar toch ook een soort van camera in aanslag wachten wij op het spektakel, namelijk dat de krokodil naar boven komt en hapt naar dit arme dier. Maar nee. De show van vandaag gaat niet door. Adi, Adi en de man van de krokodillenfarm kijken allemaal een beetje beduusd alsof dit nog nooit is gebeurd. Ondertussen heeft de eend zich uit het water weten te krijgen en schuilt nu onder een boompje. Er komt wel een krokodil langzaam dichterbij, kijkt de eend aan….. maar daar blijft het bij. Ik ben aan de ene kant toch wel blij dat ik die eend nog in levende lijve gedag kan zeggen en hem succes kan wensen met het ehhhh, wachten op de dood. Ahhhhhh!
Vervolgens rijden we door en stoppen we bij een onwijs groot mega bos van palmbomen, en krijgen we informatie over de olie van deze palmbomen. Best leuk, want in veel producten die wij in Nederland gebruiken is palmolie in verwerkt, dus weten we nu waar het vandaan komt! Ook komen we nog langs een rubberplantage.
Na 4 uur rijden komen we aan in Bukit Lawang. Terwijl Adi en Adi even langs de moskee gaan om te bidden, genieten wij nog tien minuutjes van de airco in de auto. Als ze klaar zijn worden we meegenomen door de ene Adi, die ons vervolgens de jungle in laat gaan. In the jungle, the mighty jungle! We lopen door een inimini dorpje dat zich hier bevindt en zoals hij het zelf noemt zijn dit de ‘people of the jungle’, waar hij zelf ook deel van uitmaakt. Gaaf hoor. Zo lopen we 20 minuten door het dorpje heen, en moeten we helaas erg lang wachten tot we het national park in mogen, want Adi was even vergeten te melden dat we onze bikini’s mee moesten nemen zodat we in de rivier konden zwemmen! We zijn toen bij een hotelletje iets gaan drinken, en de eigenaar heeft ons toen even rondgeleid in de kamers die daar verhuurd worden. Niet normaal hoe mooi, echt een paradijsje op zich. Hierna staan we nog even onder een kleine waterval, want heet kun je het niet meer noemen, het is hier meer een ware broeikas.
Eindelijk is het hoofddoel van de dag aangebroken: hopen om een orang oetan te kunnen spotten! Deze mensaap leeft alleen nog in Sumatra en Borneo, dus het zou heel vet zijn om dit uitstervende ras te mogen zien. We lopen de hete jungle steeds verder in naar boven, ik denk dat dit toch wel het zweet hoogtepunt van de reis was. Het werd heel stil in de jungle. Iedereen zat vol spanning te wachten terwijl de rangers met bananen de apen probeerden te lokken. En ja hoor, daar kwam een moeder orang oetan tevoorschijn, MET een kleine inimini baby! Het was echt waanzinnig om dit te mogen zien! En omdat we heel stil moesten blijven, kon je alleen nog maar het geklik van de camera’s horen. Even later komt er zelfs een tweede orang oetan tevoorschijn, ook met kind. Als je het over geluksmomentjes hebt, is dit er wel één van. Zo dichtbij waren ze, en één orang oetan kwam zelfs uit de boom geklommen en stond op nog geen twee meter afstand van ons om even over te steken naar de andere kant.
Na dit ontzettend leuke uitstapje moesten we uiteraard ook weer 4 uur terug. Nadat Cleo onze tourleiders vroeg of er ook appelbomen op Sumatra waren, ontstond er een discussie tussen Adi en Adi. De ene Adi zei namelijk van wel, maar de andere Adi was het daar niet helemaal mee eens. Om op het ‘fruit’ onderwerp te blijven, proeven we ook nog een typisch Indonesisch fruitje. We weten nog steeds niet hoe het heet, want dat werd ons niet helemaal duidelijk. Het smaakte naar een combinatie tussen rotte appel en een suikerloze ananas. Ik vond het niet zo lekker. Maar dat mag deze leuke dag zeker niet verpesten!
De volgende dag hebben we weer een lekker rustig dagje. In het winkelcentrum worden we weer aangestaard alsof wij zelf de grootste attractie van heel Indonesië zijn. Tijdens het nuttigen van een vette hap komt er een meisje naast me zitten en word ik voor ik het weet geïnterviewd en moet ik daarna met de rest van meisjes op de foto. Allemaal apart en ook nog een paar groepsfoto’s. Maar omdat degene die de foto maakt ook graag op de groepsfoto wil, komen er ook nog vijf groepsfoto’s. Gelukkig trokken we al niet zo de aandacht… Dit was dan ook het enige wat er vandaag te vertellen viel. Maar je kan natuurlijk ook niet elke dag vertellen dat je orang oetans hebt gezien.
Op 16 mei begonnen we heel stoer onze eigen reis om vulkaan Sibayak te bezoeken. Met het openbaar vervoer welteverstaan. Bij het eerste busje waar we instappen heeft meneer de buschauffeur even een sanitaire stop nodig, parkeert het busje langs de weg en doet dit dan ook zonder schaamte ongeveer vlak voor onze ogen. Aangezien de rest hier allemaal niet van opkijkt, doen wij dan ook alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Verder zit er een mevrouw in het busje die zichzelf zo wit heeft gemaakt met foundation dat het net lijkt alsof ik met een clown in de bus zit. ‘Wit’ is dus blijkbaar toch het schoonheidsideaal. En dat terwijl wij allemaal maar zo ons best doen om zo bruin mogelijk te worden. Blijft een beetje een vreemd verhaal.
In de volgende nogal futuristische bus dat ik er bijna bang van word, probeer ik zo min mogelijk aan te raken. Smetvrees is aardig in ontwikkeling door deze Aziatische culturen. Ondertussen worden we ook aardig gehersenspoeld door de Indonesische muziek, tot zover je het muziek kunt noemen. Als we eindelijk in de bergen zijn en willen lopen naar de vulkaan, blijkt deze veel verder dan gedacht en zijn we dus eigenlijk al te laat! Omdat we dan in het donker terug zouden moeten gaan, besluiten we toch maar weer terug te gaan. Als we weer bij de bussen zijn, kom ik erachter dat ik mijn zonnebril ben vergeten bij dat informatiecentrum! Gelukkig kunnen we nog terug, ligt hij er nog, en gaan we weer terug. Dan weer met de bussen de hele enerverende rit terug. We eten in een restaurant in het winkelcentrum en dat is echt te lekker. Cleo heeft een sushi pizza (het moet niet gekker worden), en ik heb noodles in currysaus met chicken teriyaki. Het is weer smullen! Hierna pakken wij onze tassen in want, de plannen zijn gewijzigd: wij verlaten Indonesië een week eerder dan gepland, en doen gewoon een tripje Kuala Lumpur tussendoor, gewoon omdat het kan!
Dus zo gezegd, zo gedaan: de volgende ochtend gaat de wekker om 7 uur, ontbijten we, en rijden we door overstroomde wegen naar het treinstation, om vanaf hier weer naar het vliegveld te gaan. Het gaat allemaal voorspoedig en voordat we het weten zijn we ingecheckt en wel, loop ik tegen een spijkerbroekje aan die ik al heel lang wilde, zitten we in het vliegtuig en een uur later landen we alweer in Kuala Lumpur! Wauw, wat een luxe hier. Dat zijn we al niet meer gewend. We zien veel westerse winkels, het is wel even een kleine verademing. Binnen een halfuurtje zijn we met de trein bij het centrum waar we wat eten en vervolgens met de taxi naar ons hotel gaan. Deze ligt heel centraal, alleen staat de kamer nog net niet in de discotheek dat naast het hotel staat, dus dat wordt nog wat vanavond. We duiken snel de stad in en kijken onze ogen uit. Hoewel ik al eerder in Kuala Lumpur ben geweest, kan ik me er amper iets van herinneren, en is het ook voor mij weer helemaal nieuw.
Zoals voorspeld hebben wij een slapeloze nacht, maar gelukkig mogen we de volgende dag switchen van kamer. Wij lopen naar de Petronas Towers, de hoogste gebouwen van de wereld, schijnt. Maar volgens mij zeggen ze dat allemaal. In het onwijze winkelcentrum dat hieronder gevestigd is, kopen wij een kaartje voor de film van vanavond: The Other Woman. De film is grappig, maar de meeste Aziaten gaan zo stuk van het lachen dat ik bang ben dat ik mijn buurman straks nog aan de beademing moet leggen. Deze jongen is veel te uitbundig. Maar goed, desalniettemin was het een gezellige avond!
De volgende dag gaan we naar de Batu Caves! Op één verkeerde wegwijzer na hebben wij dit toch in één keer gevonden met het openbaar vervoer. Het zonnetje scheen eindelijk, dus dat was leuk. Er waren 272 treden die we moesten beklimmen om bij de caves te kunnen komen, en met mijn verkouden koppie heb ik alle treden meegeteld en viel dit nog hartstikke mee. Leuk was het ook, want er klauterden zo hier en daar nog wat aapjes in het rond. Eenmaal boven genoot ik van de mooie effecten van de grot! Super mooi en blij dat we hier naartoe zijn geweest. Die avond eten we weer eens veel te chique de friemel. Een nieuw recept voor in mijn nog te maken receptenboekje van de reis: pasta met gorgonzolasaus en parmaham.
Op 20 mei doen we niet veel meer dan uitslapen en shoppen. Het regent toch de hele dag, dus ja. Cleo noemt het vooral ‘voorkijken’ zodat we morgen alles kunnen inslaan. Ofzo. Het was gezellig maar vermoeiend. We dineren in 3 verschillende restaurantjes, iets dat te maken heeft met borrelen, toch nog iets willen eten en dan nog iets lekkers zien wat we eigenlijk ook wel willen opeten. Zo ook de volgende dag shoppen we, kopen we nu en gaan we (weer) naar de film. Deze keer gaan we naar ‘Chef’, een onwijs leuke film! Helaas bevries ik door de veel te koude airco, terwijl ik nog wel zo slim was geweest om een vestje mee te nemen. Na de film doe ik wat buikspieren, omdat ik me een luiwammes voel. En dan is het alweer tijd voor ons laatste avondje hier.
Wat een nacht. Ibiza Club ging goed los vannacht. Het meebewegen in bed was goed mogelijk. En toen ik eindelijk in slaap was gevallen werd ik een paar uur later weer gewekt door geklus in het hotel zelf, of wat ze dan ook aan het doen waren. We lopen met Harry en Truus de steile weg omhoog in de bloedhitte en ploffen even later neer bij een bakkertje waar we uiteraard weer aangesproken worden door een zeer onverstaanbare man. Als hij even later zijn cameraatje erbij pakt is de boodschap weer duidelijk. Alleen hebben wij er dit keer echt even geen zin in en wijzen het kodak momentje voor het eerst af. Het is niet altijd feest natuurlijk. Met de monorail vervolgen wij de rit, waarna wij later met de trein naar het vliegveld gaan, waar we bij de verkeerde vertrekhal uitstappen. Wat een grap, gelukkig waren we nog op tijd en waren we binnen 2 minuten weer met de trein bij de goede hal. We hebben een uurtje vertraging, maar ach, dat hadden we nog niet eerder gehad dus eens moet de eerste keer zijn!
Eenmaal in het vliegtuig zit ik naast een Zweedse man die een huis in Phuket heeft. Omdat we in het vliegtuig niet met creditcard kunnen betalen en we ons laatste briefgeld hebben opgemaakt op het vliegveld, betaalt deze man onze noodles en drankje! Super aardig.
Als we aankomen regent het en krijg ik een warm welkom: ik word gezoend en geknuffeld. De muggen en ik zijn weer herenigd. Met de minibus rijden we een uurtje, met een tussenstop bij een toeristenbureau waar ik moet doorgeven in welk hotel we zitten. Beetje moeilijk doen als je het mij vraagt, en als de vrouw in kwestie mij ook nog een tour probeert aan te smeren waarbij ik zeg dat we net zijn aangekomen en ik dat nog niet weet waarop ze mij zonder pardon gelijk de deur uitzet, snap ik waarom mijn buurman in het vliegtuig het had over de groep ‘arrogante thaise mensen’. Maar goed. Het hotel/resort is keimooi en we hebben zelfs een balkon! Nadat we iets hebben gegeten doe ik weer een buikspierkwartiertje. Helaas is er op het moment een avondklok ingesteld in Thailand door het politieke gedoe, en moeten we om 22:00 uur binnen zijn. Helaas. Zijn het geen cyclonen of overstromingen, is het wel de politiek die ons binnenhoudt.
De volgende dag blijven we lekker bij het zwembad en eten daarna de lekkerste pizza die we tot nu toe hebben gegeten. Voor de derde keer op rij doe ik de buikspieren en deze keer vergezelt Cleo me nu ook. Zo creëren we onze eigen mini sportschool. Zo gaan we fit en wel de nacht tegemoet. Op 24 mei doen we niet veel anders dan gister. Aan het eind van de middag gaan we de stad in, nemen een kaasplankje maar zitten hier zo vol van dat we niet meer hoeven te eten. De beroemde Bangla Road in Phuket is net Las Vegas. Denk ik, want daar ben ik nog nooit geweest. Als ik om me heen kijk zie ik discotaxi’s rijden, halfnaakte vrouwen die op bars staan te dansen, veel te veel vieze mannetjes, ‘she-males’ en nog meer gekkigheid. Dit waren voor nu wel weer even genoeg indrukken!
Als we de volgende dag het strand gaan verkennen krijgen we opnieuw indrukken van de nieuwe cultuur waar we in beland zijn. Een 6jarig meisje verkoopt slingers langs het strand, maar doet dit op een manier die wij niet gewend zijn. Zo wordt Cleo gewoon betast. We kijken hier van op, worden een beetje boos maar eigenlijk vind ik het zielig. Waarschijnlijk is dit meisje zo geïndoctrineerd door deze sekscultuur dat ze niet beter weet. Triest.
Als we uitgelegen zijn eten we een pannenkoekje langs de weg, slenteren door de straten en eten tot slot bij de foodcourt.
Op 26 mei doen we weer een strandpoging, maar het begint met regenen en houdt vervolgens niet meer op. We schuilen en lunchen en gaan terug naar het hotel, waar wij douchen en omkleden om vervolgens heel fout een kijkje te nemen bij een Ping Pong Show. De details zal ik jullie besparen, maar wij hadden het wel gauw gezien daar. Hierna drinken wij wat drankjes in een leuke bar met een super goed bandje en voor we het weten staan we als eerste op de dansvloer. En dat om 21:00 uur al. We houden ons dan ook niet aan de avondklok en komen om 23:00 uur ‘pas’ terug bij het hotel. We voelen ons een beetje stout en gaan maar gauw slapen.
Als we weer wakker worden en naar buiten kijken is het weer heel bewolkt. We besluiten om op pad te gaan. Dat mocht ook wel weer na deze luie dagen. We gingen naar het Tiger Kingdom, waar je tijgers in alle soorten en maten hebt. Super toeristisch natuurlijk, maar ach dat zijn we ook! Eerst kijken wij nog veilig vanaf het balkon naar alle mensen die even met de tijgers mogen knuffelen. We moeten lachen. Het is opvallend hoeveel mannen bij elke beweging die de tijger maakt ongeveer 10 meter de lucht inspringen van angst. Angstzweet en rode vlekken in de nekken. Goh, wat is het mannenras toch stoer….
Maar we moeten zelf nog. Omdat we net zo’n beetje iedereen hebben uitgelachen zijn we toch een beetje bang dat de bal straks hard wordt teruggekaatst. Toch kiezen wij ontzettend stoer voor de grootste tijgers. Als we eenmaal in het hol van de –tja- tijger zitten vinden we het beiden inderdaad helemaal niet zo eng. Het is net mijn eigen katje, maar dan in het groot. We knuffelen en chillen 10 minuutjes, want dan zit de tijd er voor ons weer op. Ik vind ze leuk! Daarna heb ik nog even weggekwijnd bij de baby tijgertjes. Het feest is compleet.
28/05: De avondklok is verplaatst naar 00:01 uur. Dat is goed nieuws. Het zonnetje laat zich ook weer even zien en zo hangen wij weer lekker bij het zwembad. Helaas is dit niet voor lang en duiken dan maar weer de stad in. Als we daar aankomen zijn bijna alle winkels gesloten in verband met de copyprint, omdat alles aan kleding nep is en de politie een grote ronde maakt. Ofzo. Wij snappen het niet, want in heel Thailand is toch alles bij definitie nep? Dit blijkt de volgende dag ook nog te zijn, nadat we weer een zwembaddagje hadden. Na het eten trakteren we onszelf op een heerlijke massage. Cleo geniet van een voetenmassage en ik word in de olie gelegd. Ik krijg er een gratis scrub bij, want mevrouw heeft lichtelijk ruwe handjes.
De volgende dag zwaaien wij op weer een te vroeg tijdstip Phuket uit, want we gaan met de boot naar Koh Phi Phi! We hebben allebei 3 stoelen voor onszelf, dus het is even lekker chillen. De afgelopen dagen heb ik slecht geslapen, dus hoop ik een dutje te kunnen doen. Helaas lukt dit door de airco niet. Twee uur later komen we aan. Ik vind de naam al zo gezellig klinken, maar nu we er zijn wordt het nog leuker. Het is een mooi en klein eiland en alle stalletjes met armbandjes, kleding en bikini’s maakt het er allemaal nog gezelliger op. Maar dan stappen we onze kamer in… Het is verre van schoon en ik wil best geloven dat er hier is schoongemaakt, maar dit zou dan minstens een jaar geleden moeten zijn geweest. Cleo maakt gelijk al ruzie met een soort van kakkerlak, maar deze heldin weet hem toch uit de kamer te krijgen. Mijn lakens zitten onder de vogelpoep. In de wc zien wij zwart water en tanden poetsen lijkt ons ook niet echt iets. De douchestang moeten we vasthouden waardoor ik al in vele posities creatief heb moeten zijn. Zo snel als we kunnen verlaten we deze kamer weer, vragen naar nieuwe lakens en duiken dan het oh zo gezellige dorpje in, dat op 5 minuten lopen van ons hotel bereikt is. We dumpen onze was bij de wasserette, eten een hapje en bezoeken het strand. Wat is het mooi. Ik word helaas gebeten door een kwal, maar omdat ik me niet kan heugen wanneer ik dat voor het laatst heb gehad, neem ik het voor lief en past hij er tussen alle muggenbulten mooi bij. We gaan op tijd weer terug, douchen, en nadat Cleo alle verdachte open gaten in zowel de muur als het bed heeft gevuld met plastic zakjes gaan we op zoek naar een ATM. Wat blijkt: je kunt hier niet met Maestro pinnen. Blij dat ik mijn creditcard heb, maar minder blij wanneer ik zie dat er VIJFTIEN euro bijkomt per transactie om te pinnen. Daar kunnen wij 3 nachten van slapen hier. Maar goed, klagen over geld wil ik in het goedkoopste land niet doen.
Tijdens het eten doe ik gek en kies ik voor rijst met groenten en shrimps in oestersaus. Jamjam! Als we na het eten teruglopen met een ijsje in ons handje wordt er opeens een aap op mijn hoofd gezet. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Als ik erachter kom dat deze aap ook nog een luier omheeft komen we allebei niet meer bij, en duurt het weer even voordat we weer normaal met elkaar kunnen communiceren.
De volgende ochtend beginnen we de dag met een heerlijk ontbijtje. We halen ons wasje op en hebben een heerlijk stranddagje. ’s Middags eet ik de lekkerste rijst die ik tot nu toe in Azië heb gegeten. En dat terwijl ik al bijna rijst-moe was. Als Cleo in de zee is word ik aangesproken door een Zuid-Koreaan. Hij is best aardig, maar wanneer hij teveel doorvraagt naar dingen waarvan ik vind dat dat hem eigenlijk totaal niks aangaat ben ik er wel weer klaar mee. Het is tijd voor een douche, en we boeken een boottrip voor de volgende dag. We eten weer heel lekker en gaan eens even het nachtleven ontdekken hier.
Op het strand is het ‘sexy night’ en ik zie vooral veel vuur. We drinken een cocktail en voor ik het weet sta ik touwtje te springen. Niet zomaar een touw, maar een touw dat in brand staat. Ook met het limbo dansen dat een brandend koord heeft doe ik mee en spring ik zelfs door een brandende ring heen. Ik vind het zo leuk dat ik door die ring blijf springen, alsof ik het elke dag doe. Daarna dansen we en raak ik mijn slippers kwijt maar ziet Cleo ze even later aan de voeten van een Thaise jongeman. Al stond het roze hem goed, ik heb ze toch maar even teruggevraagd. Helaas is om 00:00 uur het feest voorbij, maar kletsen we nog wat met twee fransen op het strand. Cleo is inmiddels ook haar slippers kwijtgeraakt, maar denkt ze even later weer gevonden te hebben.
Na 3 uur slaap willen we naar buiten stappen, maar wat blijkt: Cleo haar slippers zijn niet meer Cleo haar eigen slippers. Een of andere grapjas heeft de grote wisseltruc gedaan waardoor Cleo nu voortaan op Havaianas door het leven gaat. Ze had het slechter kunnen treffen. Helaas komt het vandaag met bakken uit de hemel en wordt onze boottrip gecanceld. Helaas pindakaas, dan maar een dagje in onze kamer hangen, waar we ons inmiddels al aardig thuis in voelen. ’s Avonds gaan we weer gezellig uit, oefen ik te vaak voor het limbodansen waardoor ik de volgende dag met hevige spierpijn opsta. Gelukkig is het vandaag wel mooi weer en hoef ik dus alleen maar te zitten in de boot! Bij de pier staan wel honderd vrolijk gekleurde longtailboten, en na een paar evenwicht veranderingen door het verplaatsen van mensen waarbij het even later neerkomt op precies hetzelfde aantal, kunnen we van start.
De eerste stop is bij Monkey Beach. We gaan hierbij niet uit de boot. Zijn apen voor ons dan al zo ‘gewoon’ geworden? Het antwoord is nee, want aapjes kijken blijft leuk, alleen hoeven we er niet meer voor uit de boot te stappen. Vervolgens gaan we naar een plek om te snorkelen, het is heel mooi maar er is op 1 dode vis na geen vis te zien. Maar zwemmen in deze omgeving is dan ook zeker geen straf. Helaas hebben we hier niet echt de tijd voor, want na 5 minuten moeten we de boot weer in. We komen langs mooie grotten, maken foto’s en varen verder. De boot dacht hier alleen wel anders over. De motor wilde niet meer starten. Een boot duwen is toch wel erg lastig dus er wordt gewoon gewacht en geprobeerd tot hij het weer doet.
Hierna komen we op een plek waar we wél kunnen snorkelen. Miljoenen vissen in duizend verschillende kleuren die wel honderd rondjes om je heen zwemmen en mij toch wel tientallen schrikacties bezorgen. Maar: heel mooi! Zeker de mooiste snorkelplek waar ik tot nu toe ben geweest. Dan is het tijd voor Maya Bay en de beach. Hier mogen we een uurtje genieten en krijgen we eindelijk iets te eten, hongerig als wij zijn. We sluiten af met de sunset, alleen is deze wat minder indrukwekkend door de wolkjes. Dan maar weer op naar het eiland, waar de lucht inmiddels toch nog roze is gekleurd en we toch nog mogen genieten van een prachtig uitzicht. We eten bij ons ‘eigen’ restaurantje en gaan vanavond maar eens vroeg het bedje in.
Als ik wakker word en naar buiten kijk zie ik een aardig blauwe lucht. Dat wordt een lekker laatste dagje op het strand van Koh Phi Phi. ’s Avonds dansen wij in de stromende regen en gaat het feest zelfs tot 03:00 uur door, en dat op onze laatste avond! Ik word aangesproken door een jongen die denkt dat ik uit Oost Europa kom. Hij is niet de eerste. Ik hoor dit bijna elke dag en als ik zeg dat ik toch echt uit Nederland kom moet hij lachen. ‘Ik ook’, zegt hij vervolgens doodleuk maar blijft me de hele avond nog verbaasd aankijken dat ik uit hetzelfde land kom. Tja. Ik maak vrienden met 2 Braziliaanse meisjes en we dansen tot de muziek stopt. Dit eiland heeft voor vele geluksmomentjes gezorgd en ik voelde me erg thuis. Helaas hebben we nog maar 2,5 week. De tijd vliegt nu opeens veel sneller dan gedacht en dat geeft een heel gek gevoel.
11/05: Na 2,5 uur vliegen komen we aan in Sumatra, en reizen we verder met de trein om in het centrum te komen. Het is eigenlijk net een Nederlandse trein, ook hier stoppen we opeens en staan we 10 minuten stil, zonder te weten waarom. Ik krijg vele flashbacks van de dagelijkse vertragingen en stilstaan momenten tussen de stations Heemstede-Aerdenhout en Leiden. Ik voel me weer even helemaal thuis.
Als we bij het hotel aankomen en onze kamer binnen lopen, ruikt het voor een ‘non-smoking room’ toch verdacht veel naar rook. De zuurstof is ver te zoeken, dus er wordt een raam opengezet en de schoonmakers verspreiden met hun spuitbusjes alleen nog maar meer giftige stoffen de kamer in. Omdat ze hun best hebben gedaan, gaan we na een pizza toch maar een poging wagen om te slapen.
We zijn inmiddels begonnen met het slikken van malariatabletten, en zijn door een paar angstige verhalen van anderen een beetje bang voor de bijwerkingen. Zo ook de tweede ochtend nemen we tijdens het ontbijt met moeite zo’n pil in. En aangezien we deze nacht puffend hebben doorgebracht is een kamerverhuizing het eerste wat er op de planning staat. Ook deze kamer ruikt een beetje muf, maar het is in ieder geval al een hele vooruitgang op de vorige. Het is een beetje een hangdag. Als ik op zoek ga naar een winkel kom ik na een kwartier lopen een groot winkelcentrum tegen, zo ook een mega supermarkt. In deze supermarkt kun je ook kraampjes aflopen om iets te eten in het daarvoor bestemde restaurantje. Je hebt er vooral veel kip, exotische etenswaren, rijst, groenten, heel veel pepers en verschillende kruiden. Het ziet er uit als een marktje, best gezellig.
De volgende dag testen we dit dan ook samen uit en gaan op zoek naar een laundry, wat nog een hele klus is en uiteindelijk ook niet is gelukt. Dan maar onze wasjes per stuk laten wassen in de wasserette van het hotel. En creatief als ik ben was ik zelf een paar kledingstukken op de hand en hang deze op aan de spijker die onder ons raam zit. Aan het uiteinde een knoopje door middel van een plastic zakje, wat een uitvinding, blij als een kind met mijn eigen waslijn. Totdat het begint met regenen.
Op 14 mei is het weer tijd voor een uitstapje! We gaan naar Bukit Lawang, onder begeleiding van twee tourguides, genaamd Adi en om het makkelijk te maken, nog een Adi. De ene Adi schijnt onderweg nog rijles te krijgen van andere Adi, wat ervoor zorgt dat ik in dat chaos verkeer mijn hart aan een stuk vast hou en dit echt 10 jaar van mijn leven gaat kosten. De eerste stop is bij de krokodillenfarm. Mijn god, wat eng. Zoveel krokodillen bij elkaar en ze kijken me allemaal aan alsof ze me één voor één willen opeten. Met hun grote ogen, veel te scherpe tanden in hun veel te grote bekjes. Of we ze eten willen geven. Oftewel, een eend in het water willen gooien en wachten op een heus spektakel. Tja, liever die eend dan wij en voor we het weten heeft Adi een (NOG LEVENDE) eend in zijn handen. Ik weet niet helemaal of ik dit wil zien, en met mijn handen voor mijn ogen, maar toch ook een soort van camera in aanslag wachten wij op het spektakel, namelijk dat de krokodil naar boven komt en hapt naar dit arme dier. Maar nee. De show van vandaag gaat niet door. Adi, Adi en de man van de krokodillenfarm kijken allemaal een beetje beduusd alsof dit nog nooit is gebeurd. Ondertussen heeft de eend zich uit het water weten te krijgen en schuilt nu onder een boompje. Er komt wel een krokodil langzaam dichterbij, kijkt de eend aan….. maar daar blijft het bij. Ik ben aan de ene kant toch wel blij dat ik die eend nog in levende lijve gedag kan zeggen en hem succes kan wensen met het ehhhh, wachten op de dood. Ahhhhhh!
Vervolgens rijden we door en stoppen we bij een onwijs groot mega bos van palmbomen, en krijgen we informatie over de olie van deze palmbomen. Best leuk, want in veel producten die wij in Nederland gebruiken is palmolie in verwerkt, dus weten we nu waar het vandaan komt! Ook komen we nog langs een rubberplantage.
Na 4 uur rijden komen we aan in Bukit Lawang. Terwijl Adi en Adi even langs de moskee gaan om te bidden, genieten wij nog tien minuutjes van de airco in de auto. Als ze klaar zijn worden we meegenomen door de ene Adi, die ons vervolgens de jungle in laat gaan. In the jungle, the mighty jungle! We lopen door een inimini dorpje dat zich hier bevindt en zoals hij het zelf noemt zijn dit de ‘people of the jungle’, waar hij zelf ook deel van uitmaakt. Gaaf hoor. Zo lopen we 20 minuten door het dorpje heen, en moeten we helaas erg lang wachten tot we het national park in mogen, want Adi was even vergeten te melden dat we onze bikini’s mee moesten nemen zodat we in de rivier konden zwemmen! We zijn toen bij een hotelletje iets gaan drinken, en de eigenaar heeft ons toen even rondgeleid in de kamers die daar verhuurd worden. Niet normaal hoe mooi, echt een paradijsje op zich. Hierna staan we nog even onder een kleine waterval, want heet kun je het niet meer noemen, het is hier meer een ware broeikas.
Eindelijk is het hoofddoel van de dag aangebroken: hopen om een orang oetan te kunnen spotten! Deze mensaap leeft alleen nog in Sumatra en Borneo, dus het zou heel vet zijn om dit uitstervende ras te mogen zien. We lopen de hete jungle steeds verder in naar boven, ik denk dat dit toch wel het zweet hoogtepunt van de reis was. Het werd heel stil in de jungle. Iedereen zat vol spanning te wachten terwijl de rangers met bananen de apen probeerden te lokken. En ja hoor, daar kwam een moeder orang oetan tevoorschijn, MET een kleine inimini baby! Het was echt waanzinnig om dit te mogen zien! En omdat we heel stil moesten blijven, kon je alleen nog maar het geklik van de camera’s horen. Even later komt er zelfs een tweede orang oetan tevoorschijn, ook met kind. Als je het over geluksmomentjes hebt, is dit er wel één van. Zo dichtbij waren ze, en één orang oetan kwam zelfs uit de boom geklommen en stond op nog geen twee meter afstand van ons om even over te steken naar de andere kant.
Na dit ontzettend leuke uitstapje moesten we uiteraard ook weer 4 uur terug. Nadat Cleo onze tourleiders vroeg of er ook appelbomen op Sumatra waren, ontstond er een discussie tussen Adi en Adi. De ene Adi zei namelijk van wel, maar de andere Adi was het daar niet helemaal mee eens. Om op het ‘fruit’ onderwerp te blijven, proeven we ook nog een typisch Indonesisch fruitje. We weten nog steeds niet hoe het heet, want dat werd ons niet helemaal duidelijk. Het smaakte naar een combinatie tussen rotte appel en een suikerloze ananas. Ik vond het niet zo lekker. Maar dat mag deze leuke dag zeker niet verpesten!
De volgende dag hebben we weer een lekker rustig dagje. In het winkelcentrum worden we weer aangestaard alsof wij zelf de grootste attractie van heel Indonesië zijn. Tijdens het nuttigen van een vette hap komt er een meisje naast me zitten en word ik voor ik het weet geïnterviewd en moet ik daarna met de rest van meisjes op de foto. Allemaal apart en ook nog een paar groepsfoto’s. Maar omdat degene die de foto maakt ook graag op de groepsfoto wil, komen er ook nog vijf groepsfoto’s. Gelukkig trokken we al niet zo de aandacht… Dit was dan ook het enige wat er vandaag te vertellen viel. Maar je kan natuurlijk ook niet elke dag vertellen dat je orang oetans hebt gezien.
Op 16 mei begonnen we heel stoer onze eigen reis om vulkaan Sibayak te bezoeken. Met het openbaar vervoer welteverstaan. Bij het eerste busje waar we instappen heeft meneer de buschauffeur even een sanitaire stop nodig, parkeert het busje langs de weg en doet dit dan ook zonder schaamte ongeveer vlak voor onze ogen. Aangezien de rest hier allemaal niet van opkijkt, doen wij dan ook alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Verder zit er een mevrouw in het busje die zichzelf zo wit heeft gemaakt met foundation dat het net lijkt alsof ik met een clown in de bus zit. ‘Wit’ is dus blijkbaar toch het schoonheidsideaal. En dat terwijl wij allemaal maar zo ons best doen om zo bruin mogelijk te worden. Blijft een beetje een vreemd verhaal.
In de volgende nogal futuristische bus dat ik er bijna bang van word, probeer ik zo min mogelijk aan te raken. Smetvrees is aardig in ontwikkeling door deze Aziatische culturen. Ondertussen worden we ook aardig gehersenspoeld door de Indonesische muziek, tot zover je het muziek kunt noemen. Als we eindelijk in de bergen zijn en willen lopen naar de vulkaan, blijkt deze veel verder dan gedacht en zijn we dus eigenlijk al te laat! Omdat we dan in het donker terug zouden moeten gaan, besluiten we toch maar weer terug te gaan. Als we weer bij de bussen zijn, kom ik erachter dat ik mijn zonnebril ben vergeten bij dat informatiecentrum! Gelukkig kunnen we nog terug, ligt hij er nog, en gaan we weer terug. Dan weer met de bussen de hele enerverende rit terug. We eten in een restaurant in het winkelcentrum en dat is echt te lekker. Cleo heeft een sushi pizza (het moet niet gekker worden), en ik heb noodles in currysaus met chicken teriyaki. Het is weer smullen! Hierna pakken wij onze tassen in want, de plannen zijn gewijzigd: wij verlaten Indonesië een week eerder dan gepland, en doen gewoon een tripje Kuala Lumpur tussendoor, gewoon omdat het kan!
Dus zo gezegd, zo gedaan: de volgende ochtend gaat de wekker om 7 uur, ontbijten we, en rijden we door overstroomde wegen naar het treinstation, om vanaf hier weer naar het vliegveld te gaan. Het gaat allemaal voorspoedig en voordat we het weten zijn we ingecheckt en wel, loop ik tegen een spijkerbroekje aan die ik al heel lang wilde, zitten we in het vliegtuig en een uur later landen we alweer in Kuala Lumpur! Wauw, wat een luxe hier. Dat zijn we al niet meer gewend. We zien veel westerse winkels, het is wel even een kleine verademing. Binnen een halfuurtje zijn we met de trein bij het centrum waar we wat eten en vervolgens met de taxi naar ons hotel gaan. Deze ligt heel centraal, alleen staat de kamer nog net niet in de discotheek dat naast het hotel staat, dus dat wordt nog wat vanavond. We duiken snel de stad in en kijken onze ogen uit. Hoewel ik al eerder in Kuala Lumpur ben geweest, kan ik me er amper iets van herinneren, en is het ook voor mij weer helemaal nieuw.
Zoals voorspeld hebben wij een slapeloze nacht, maar gelukkig mogen we de volgende dag switchen van kamer. Wij lopen naar de Petronas Towers, de hoogste gebouwen van de wereld, schijnt. Maar volgens mij zeggen ze dat allemaal. In het onwijze winkelcentrum dat hieronder gevestigd is, kopen wij een kaartje voor de film van vanavond: The Other Woman. De film is grappig, maar de meeste Aziaten gaan zo stuk van het lachen dat ik bang ben dat ik mijn buurman straks nog aan de beademing moet leggen. Deze jongen is veel te uitbundig. Maar goed, desalniettemin was het een gezellige avond!
De volgende dag gaan we naar de Batu Caves! Op één verkeerde wegwijzer na hebben wij dit toch in één keer gevonden met het openbaar vervoer. Het zonnetje scheen eindelijk, dus dat was leuk. Er waren 272 treden die we moesten beklimmen om bij de caves te kunnen komen, en met mijn verkouden koppie heb ik alle treden meegeteld en viel dit nog hartstikke mee. Leuk was het ook, want er klauterden zo hier en daar nog wat aapjes in het rond. Eenmaal boven genoot ik van de mooie effecten van de grot! Super mooi en blij dat we hier naartoe zijn geweest. Die avond eten we weer eens veel te chique de friemel. Een nieuw recept voor in mijn nog te maken receptenboekje van de reis: pasta met gorgonzolasaus en parmaham.
Op 20 mei doen we niet veel meer dan uitslapen en shoppen. Het regent toch de hele dag, dus ja. Cleo noemt het vooral ‘voorkijken’ zodat we morgen alles kunnen inslaan. Ofzo. Het was gezellig maar vermoeiend. We dineren in 3 verschillende restaurantjes, iets dat te maken heeft met borrelen, toch nog iets willen eten en dan nog iets lekkers zien wat we eigenlijk ook wel willen opeten. Zo ook de volgende dag shoppen we, kopen we nu en gaan we (weer) naar de film. Deze keer gaan we naar ‘Chef’, een onwijs leuke film! Helaas bevries ik door de veel te koude airco, terwijl ik nog wel zo slim was geweest om een vestje mee te nemen. Na de film doe ik wat buikspieren, omdat ik me een luiwammes voel. En dan is het alweer tijd voor ons laatste avondje hier.
Wat een nacht. Ibiza Club ging goed los vannacht. Het meebewegen in bed was goed mogelijk. En toen ik eindelijk in slaap was gevallen werd ik een paar uur later weer gewekt door geklus in het hotel zelf, of wat ze dan ook aan het doen waren. We lopen met Harry en Truus de steile weg omhoog in de bloedhitte en ploffen even later neer bij een bakkertje waar we uiteraard weer aangesproken worden door een zeer onverstaanbare man. Als hij even later zijn cameraatje erbij pakt is de boodschap weer duidelijk. Alleen hebben wij er dit keer echt even geen zin in en wijzen het kodak momentje voor het eerst af. Het is niet altijd feest natuurlijk. Met de monorail vervolgen wij de rit, waarna wij later met de trein naar het vliegveld gaan, waar we bij de verkeerde vertrekhal uitstappen. Wat een grap, gelukkig waren we nog op tijd en waren we binnen 2 minuten weer met de trein bij de goede hal. We hebben een uurtje vertraging, maar ach, dat hadden we nog niet eerder gehad dus eens moet de eerste keer zijn!
Eenmaal in het vliegtuig zit ik naast een Zweedse man die een huis in Phuket heeft. Omdat we in het vliegtuig niet met creditcard kunnen betalen en we ons laatste briefgeld hebben opgemaakt op het vliegveld, betaalt deze man onze noodles en drankje! Super aardig.
Als we aankomen regent het en krijg ik een warm welkom: ik word gezoend en geknuffeld. De muggen en ik zijn weer herenigd. Met de minibus rijden we een uurtje, met een tussenstop bij een toeristenbureau waar ik moet doorgeven in welk hotel we zitten. Beetje moeilijk doen als je het mij vraagt, en als de vrouw in kwestie mij ook nog een tour probeert aan te smeren waarbij ik zeg dat we net zijn aangekomen en ik dat nog niet weet waarop ze mij zonder pardon gelijk de deur uitzet, snap ik waarom mijn buurman in het vliegtuig het had over de groep ‘arrogante thaise mensen’. Maar goed. Het hotel/resort is keimooi en we hebben zelfs een balkon! Nadat we iets hebben gegeten doe ik weer een buikspierkwartiertje. Helaas is er op het moment een avondklok ingesteld in Thailand door het politieke gedoe, en moeten we om 22:00 uur binnen zijn. Helaas. Zijn het geen cyclonen of overstromingen, is het wel de politiek die ons binnenhoudt.
De volgende dag blijven we lekker bij het zwembad en eten daarna de lekkerste pizza die we tot nu toe hebben gegeten. Voor de derde keer op rij doe ik de buikspieren en deze keer vergezelt Cleo me nu ook. Zo creëren we onze eigen mini sportschool. Zo gaan we fit en wel de nacht tegemoet. Op 24 mei doen we niet veel anders dan gister. Aan het eind van de middag gaan we de stad in, nemen een kaasplankje maar zitten hier zo vol van dat we niet meer hoeven te eten. De beroemde Bangla Road in Phuket is net Las Vegas. Denk ik, want daar ben ik nog nooit geweest. Als ik om me heen kijk zie ik discotaxi’s rijden, halfnaakte vrouwen die op bars staan te dansen, veel te veel vieze mannetjes, ‘she-males’ en nog meer gekkigheid. Dit waren voor nu wel weer even genoeg indrukken!
Als we de volgende dag het strand gaan verkennen krijgen we opnieuw indrukken van de nieuwe cultuur waar we in beland zijn. Een 6jarig meisje verkoopt slingers langs het strand, maar doet dit op een manier die wij niet gewend zijn. Zo wordt Cleo gewoon betast. We kijken hier van op, worden een beetje boos maar eigenlijk vind ik het zielig. Waarschijnlijk is dit meisje zo geïndoctrineerd door deze sekscultuur dat ze niet beter weet. Triest.
Als we uitgelegen zijn eten we een pannenkoekje langs de weg, slenteren door de straten en eten tot slot bij de foodcourt.
Op 26 mei doen we weer een strandpoging, maar het begint met regenen en houdt vervolgens niet meer op. We schuilen en lunchen en gaan terug naar het hotel, waar wij douchen en omkleden om vervolgens heel fout een kijkje te nemen bij een Ping Pong Show. De details zal ik jullie besparen, maar wij hadden het wel gauw gezien daar. Hierna drinken wij wat drankjes in een leuke bar met een super goed bandje en voor we het weten staan we als eerste op de dansvloer. En dat om 21:00 uur al. We houden ons dan ook niet aan de avondklok en komen om 23:00 uur ‘pas’ terug bij het hotel. We voelen ons een beetje stout en gaan maar gauw slapen.
Als we weer wakker worden en naar buiten kijken is het weer heel bewolkt. We besluiten om op pad te gaan. Dat mocht ook wel weer na deze luie dagen. We gingen naar het Tiger Kingdom, waar je tijgers in alle soorten en maten hebt. Super toeristisch natuurlijk, maar ach dat zijn we ook! Eerst kijken wij nog veilig vanaf het balkon naar alle mensen die even met de tijgers mogen knuffelen. We moeten lachen. Het is opvallend hoeveel mannen bij elke beweging die de tijger maakt ongeveer 10 meter de lucht inspringen van angst. Angstzweet en rode vlekken in de nekken. Goh, wat is het mannenras toch stoer….
Maar we moeten zelf nog. Omdat we net zo’n beetje iedereen hebben uitgelachen zijn we toch een beetje bang dat de bal straks hard wordt teruggekaatst. Toch kiezen wij ontzettend stoer voor de grootste tijgers. Als we eenmaal in het hol van de –tja- tijger zitten vinden we het beiden inderdaad helemaal niet zo eng. Het is net mijn eigen katje, maar dan in het groot. We knuffelen en chillen 10 minuutjes, want dan zit de tijd er voor ons weer op. Ik vind ze leuk! Daarna heb ik nog even weggekwijnd bij de baby tijgertjes. Het feest is compleet.
28/05: De avondklok is verplaatst naar 00:01 uur. Dat is goed nieuws. Het zonnetje laat zich ook weer even zien en zo hangen wij weer lekker bij het zwembad. Helaas is dit niet voor lang en duiken dan maar weer de stad in. Als we daar aankomen zijn bijna alle winkels gesloten in verband met de copyprint, omdat alles aan kleding nep is en de politie een grote ronde maakt. Ofzo. Wij snappen het niet, want in heel Thailand is toch alles bij definitie nep? Dit blijkt de volgende dag ook nog te zijn, nadat we weer een zwembaddagje hadden. Na het eten trakteren we onszelf op een heerlijke massage. Cleo geniet van een voetenmassage en ik word in de olie gelegd. Ik krijg er een gratis scrub bij, want mevrouw heeft lichtelijk ruwe handjes.
De volgende dag zwaaien wij op weer een te vroeg tijdstip Phuket uit, want we gaan met de boot naar Koh Phi Phi! We hebben allebei 3 stoelen voor onszelf, dus het is even lekker chillen. De afgelopen dagen heb ik slecht geslapen, dus hoop ik een dutje te kunnen doen. Helaas lukt dit door de airco niet. Twee uur later komen we aan. Ik vind de naam al zo gezellig klinken, maar nu we er zijn wordt het nog leuker. Het is een mooi en klein eiland en alle stalletjes met armbandjes, kleding en bikini’s maakt het er allemaal nog gezelliger op. Maar dan stappen we onze kamer in… Het is verre van schoon en ik wil best geloven dat er hier is schoongemaakt, maar dit zou dan minstens een jaar geleden moeten zijn geweest. Cleo maakt gelijk al ruzie met een soort van kakkerlak, maar deze heldin weet hem toch uit de kamer te krijgen. Mijn lakens zitten onder de vogelpoep. In de wc zien wij zwart water en tanden poetsen lijkt ons ook niet echt iets. De douchestang moeten we vasthouden waardoor ik al in vele posities creatief heb moeten zijn. Zo snel als we kunnen verlaten we deze kamer weer, vragen naar nieuwe lakens en duiken dan het oh zo gezellige dorpje in, dat op 5 minuten lopen van ons hotel bereikt is. We dumpen onze was bij de wasserette, eten een hapje en bezoeken het strand. Wat is het mooi. Ik word helaas gebeten door een kwal, maar omdat ik me niet kan heugen wanneer ik dat voor het laatst heb gehad, neem ik het voor lief en past hij er tussen alle muggenbulten mooi bij. We gaan op tijd weer terug, douchen, en nadat Cleo alle verdachte open gaten in zowel de muur als het bed heeft gevuld met plastic zakjes gaan we op zoek naar een ATM. Wat blijkt: je kunt hier niet met Maestro pinnen. Blij dat ik mijn creditcard heb, maar minder blij wanneer ik zie dat er VIJFTIEN euro bijkomt per transactie om te pinnen. Daar kunnen wij 3 nachten van slapen hier. Maar goed, klagen over geld wil ik in het goedkoopste land niet doen.
Tijdens het eten doe ik gek en kies ik voor rijst met groenten en shrimps in oestersaus. Jamjam! Als we na het eten teruglopen met een ijsje in ons handje wordt er opeens een aap op mijn hoofd gezet. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Als ik erachter kom dat deze aap ook nog een luier omheeft komen we allebei niet meer bij, en duurt het weer even voordat we weer normaal met elkaar kunnen communiceren.
De volgende ochtend beginnen we de dag met een heerlijk ontbijtje. We halen ons wasje op en hebben een heerlijk stranddagje. ’s Middags eet ik de lekkerste rijst die ik tot nu toe in Azië heb gegeten. En dat terwijl ik al bijna rijst-moe was. Als Cleo in de zee is word ik aangesproken door een Zuid-Koreaan. Hij is best aardig, maar wanneer hij teveel doorvraagt naar dingen waarvan ik vind dat dat hem eigenlijk totaal niks aangaat ben ik er wel weer klaar mee. Het is tijd voor een douche, en we boeken een boottrip voor de volgende dag. We eten weer heel lekker en gaan eens even het nachtleven ontdekken hier.
Op het strand is het ‘sexy night’ en ik zie vooral veel vuur. We drinken een cocktail en voor ik het weet sta ik touwtje te springen. Niet zomaar een touw, maar een touw dat in brand staat. Ook met het limbo dansen dat een brandend koord heeft doe ik mee en spring ik zelfs door een brandende ring heen. Ik vind het zo leuk dat ik door die ring blijf springen, alsof ik het elke dag doe. Daarna dansen we en raak ik mijn slippers kwijt maar ziet Cleo ze even later aan de voeten van een Thaise jongeman. Al stond het roze hem goed, ik heb ze toch maar even teruggevraagd. Helaas is om 00:00 uur het feest voorbij, maar kletsen we nog wat met twee fransen op het strand. Cleo is inmiddels ook haar slippers kwijtgeraakt, maar denkt ze even later weer gevonden te hebben.
Na 3 uur slaap willen we naar buiten stappen, maar wat blijkt: Cleo haar slippers zijn niet meer Cleo haar eigen slippers. Een of andere grapjas heeft de grote wisseltruc gedaan waardoor Cleo nu voortaan op Havaianas door het leven gaat. Ze had het slechter kunnen treffen. Helaas komt het vandaag met bakken uit de hemel en wordt onze boottrip gecanceld. Helaas pindakaas, dan maar een dagje in onze kamer hangen, waar we ons inmiddels al aardig thuis in voelen. ’s Avonds gaan we weer gezellig uit, oefen ik te vaak voor het limbodansen waardoor ik de volgende dag met hevige spierpijn opsta. Gelukkig is het vandaag wel mooi weer en hoef ik dus alleen maar te zitten in de boot! Bij de pier staan wel honderd vrolijk gekleurde longtailboten, en na een paar evenwicht veranderingen door het verplaatsen van mensen waarbij het even later neerkomt op precies hetzelfde aantal, kunnen we van start.
De eerste stop is bij Monkey Beach. We gaan hierbij niet uit de boot. Zijn apen voor ons dan al zo ‘gewoon’ geworden? Het antwoord is nee, want aapjes kijken blijft leuk, alleen hoeven we er niet meer voor uit de boot te stappen. Vervolgens gaan we naar een plek om te snorkelen, het is heel mooi maar er is op 1 dode vis na geen vis te zien. Maar zwemmen in deze omgeving is dan ook zeker geen straf. Helaas hebben we hier niet echt de tijd voor, want na 5 minuten moeten we de boot weer in. We komen langs mooie grotten, maken foto’s en varen verder. De boot dacht hier alleen wel anders over. De motor wilde niet meer starten. Een boot duwen is toch wel erg lastig dus er wordt gewoon gewacht en geprobeerd tot hij het weer doet.
Hierna komen we op een plek waar we wél kunnen snorkelen. Miljoenen vissen in duizend verschillende kleuren die wel honderd rondjes om je heen zwemmen en mij toch wel tientallen schrikacties bezorgen. Maar: heel mooi! Zeker de mooiste snorkelplek waar ik tot nu toe ben geweest. Dan is het tijd voor Maya Bay en de beach. Hier mogen we een uurtje genieten en krijgen we eindelijk iets te eten, hongerig als wij zijn. We sluiten af met de sunset, alleen is deze wat minder indrukwekkend door de wolkjes. Dan maar weer op naar het eiland, waar de lucht inmiddels toch nog roze is gekleurd en we toch nog mogen genieten van een prachtig uitzicht. We eten bij ons ‘eigen’ restaurantje en gaan vanavond maar eens vroeg het bedje in.
Als ik wakker word en naar buiten kijk zie ik een aardig blauwe lucht. Dat wordt een lekker laatste dagje op het strand van Koh Phi Phi. ’s Avonds dansen wij in de stromende regen en gaat het feest zelfs tot 03:00 uur door, en dat op onze laatste avond! Ik word aangesproken door een jongen die denkt dat ik uit Oost Europa kom. Hij is niet de eerste. Ik hoor dit bijna elke dag en als ik zeg dat ik toch echt uit Nederland kom moet hij lachen. ‘Ik ook’, zegt hij vervolgens doodleuk maar blijft me de hele avond nog verbaasd aankijken dat ik uit hetzelfde land kom. Tja. Ik maak vrienden met 2 Braziliaanse meisjes en we dansen tot de muziek stopt. Dit eiland heeft voor vele geluksmomentjes gezorgd en ik voelde me erg thuis. Helaas hebben we nog maar 2,5 week. De tijd vliegt nu opeens veel sneller dan gedacht en dat geeft een heel gek gevoel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
