Jut & Jul gaan voor safety first!

24/03: Ja hoor, wij missen de bus door de verwarring met het uur tijdverschil en de tijd die aangegeven staat op onze timetable van de bus. Gelukkig gaat er nog een, maar pas een paar uur later. En vanaf hier lijkt het geluk ons de rug tegen gekeerd te hebben. We proberen het camperbedrijf te bellen met de mededeling dat wij wat later zijn dan de afgesproken tijd, maar ze nemen niet op. Ook per mail antwoorden ze niet. Dan maar op hoop van zegen…

Na veel stress met de trein en bus en een stuk gelopen te hebben komen wij 5 minuten voor sluitingstijd bij het camperbedrijf aan. Na alles snel doorgenomen te hebben en handtekening te hebben gezet gaat het mis bij het betalen. Mijn credit card weigert voor het eerst het te doen. Meen je dit? Ik bel de bank die mij doorstuurt naar de ICS, die mij vervolgens weer terugstuurt naar de bank. Typisch gevalletje van kastje naar de muur, en op dit moment kunnen we dat echt niet gebruiken. Ik had het helemaal gehad en wist niet meer wat te doen. Uiteindelijk hebben we besloten om dan maar in Brisbane te overnachten en de volgende dag de camper op te halen en het hopelijk geregeld te kunnen hebben. Ook dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want in de omgeving was alles vol door een of ander evenement dat natuurlijk precies NU gaande was.
Omdat we een trolley hadden meegekregen van het camperbedrijf voor onze backpacks en rugtassen hadden we ook nog dat ding om ons zorgen over te maken, want dit gaat natuurlijk niet mee in een taxi. Gelukkig hebben we deze in het motel kunnen laten staan waar wij gevraagd hadden of we daar konden overnachten. Deze mevrouw heeft voor ons een taxi gebeld en zodoende gaan wij weer terug naar Brisbane.

In Brisbane aangekomen bleef Cleo op de stoep wachten zodat ik op zoek kon naar een hostel. Ook dit verliep niet heel soepeltjes. Ik ben uiteindelijk ongeveer 3 kwartier weggeweest in de hoop dat Cleo zich maar geen zorgen maakte. Nadat ik de halve stad doorgestruind had kwam ik een man tegen die met me mee is gelopen en langs alle hostels is meegegaan. Uiteindelijk vonden we een hostel voor 23 dollar per persoon per nacht, de goedkoopste tot nu toe. Dat mag ook wel een keertje, aangezien we anders deze nacht in de camper hadden doorgebracht. Omdat we ook nog moesten eten zijn we maar snel de eerste straat ingelopen die we zagen om er vervolgens maar sushi te eten. Gelukkig papa nog even kunnen contacten i.v.m. het gedoe met de credit card. Nu dan maar snel (met zijn achten op de kamer) proberen te slapen en deze nare dag achter ons laten!

25/03: Om 05:45 de wekker. We wilden geen seconde meer te hoeven wachten, te laat komen of wat dan ook, dus hup aan het ontbijt, waar de dag al meteen goed begint doordat ik de hele bak yoghurt laat vallen in de keuken. Nee he, niet weer zo’n dag… Nou, mooi wel dus. De trein missen wij op 1 minuut en ook de bussen laten ons flink in de steek. Zegt meneer de buschauffeur dat we er zijn, schijnen we ook nog eens een halfuur te moeten lopen. Harry werkte ook niet mee, en mijn nieuwe rugzak had ook zijn plek nog niet gevonden. Zucht. Uiteindelijk heeft een man van een garage ons gebracht naar het camperbedrijf. Papa gebeld en eindelijk is de betaling geslaagd. Thankssss pap. Nou, daar gingen we dan. Allebei even een proefrondje rijden om schade op de eerste dag toch maar liever wel te voorkomen. Ook de camper krijgt een naam, namelijk Boelie.
Boelie is wit met paarse bloemen en vlinders, helemaal gezellig. Het rijden in een camper was net als mijn eerste rijles met de auto, met een schakel aan je linkerhand en je moet uitkijken dat je niet de ruitenwissers aanzet wanneer je je richting aan wilt geven. En dan moet je ook nog rekening houden met dat je aan de ‘verkeerde’ kant van de weg moet rijden met zo’n groot ding. Maar het ging goed. Schakelen, gas, richting aan en gaan! Parkeren, check. En op naar de snelweg. God o god, regen en hagel. En dat in de ‘Sunshine Coast’.
Wij stoppen in het plaatsje Wooloobala om wat boodschappen te doen en om even de bieb in te duiken. Toen we eruit kwamen was het donker. En terwijl we eigenlijk niet mochten rijden in het donker, hebben wij dat, stout als we zijn, toch gedaan omdat we nog een slaapplek moesten zoeken. Ja, en dan verdwaal je natuurlijk. Uiteindelijk gaan we maar gewoon op een parkeerplek staan in Buderim en wagen we het erop. Maar ja, dan heb je nog een tafel die ingeklapt moet worden om er vervolgens op de een of andere manier er een bed van te maken. Een paar bloed, zweet, en tranen verder is het toch een soort van bed. Soort van, want iets is nog niet goed, maar voor nu vinden we het goed. Nog even een kleine ruzie met de gordijnen, maar als die ook eindelijk zijn opgehangen kunnen we rustig slapen. Of nouja, rustig…

De volgende ochtend zit onze eerste illegale nacht in de camper er al weer op. Met veel regen rijden wij door naar Noosa. We besluiten op een camping te gaan staan. We gaan even het dorpje in en voordat het donker werd weer snel terug. Het bed uiteindelijk zo in elkaar gezet dat het nu ook wat meer op een bed lijkt en het ook opeens een stuk lekkerder ligt. Tja, wij zijn ook maar vrouwen.

27/03 Help, vandaag heeft het vanaf vroeg in de ochtend alleen maar geregend, terwijl het schijnt dat het hier 2 jaar niet geregend heeft. Wat gaat hier mis? We kunnen geen kant op, dus vandaar dat deze dag dan ook vooral bestaat uit hangen in de toiletblokken van de camping, aangezien dat het enige droge en windloze plekje is. Hier zingen wij liedjes met de dweil als microfoon, doen wij dansjes en modeshows en lak ik mijn nagels in bad. Tot zover mogelijk hebben wij zelfs nog gekookt onder de meest ruige weersomstandigheden. Huilen, wij willen zon en wij willen verder rijden!
De volgende dag hebben we toch maar gereden, maar stranden wij uiteindelijk in Gympie. Dat klinkt misschien leuk, maar hier is dus echt niks aan. We konden niet verder omdat de wegen zijn overstroomd. De snelweg die wij moeten hebben is dus afgesloten. Nu is het dus slapen in een natuurpark wat absoluut verboden zou moeten zijn, eng is het ook, maar we gaan het toch maar proberen.

29/03: Ook dit hebben we weer overleefd. De nacht ging gepaard met onderduiken bij elk geluid, gluren naar parkbezoekers en sterren kijken in de hoop dat er één valt. Nadat we bij het tourist office een Fraser Island-tour hebben geboekt doen we een 2e poging om de snelweg op te komen. En hij is open, yes!
In Rainbow Beach aangekomen hebben we maximaal één uurtje zon, en begint het toch weer te regenen. We kunnen dus weer niet koken, dus moeten nu maar verplicht uit eten. Niet heel erg, en best wel lekker. Er was ook nog een trouwerij gaande dus hadden we ook nog iets moois om naar te kijken. Of nouja, moois… ik weet in ieder geval wel hoe ik het zelf nooit zou doen.
Gelukkig staan we met twee andere campers op de parkeerplaats, wat al gelijk een saamhorigheidsgevoel geeft omdat je dan niet in je eentje illegaal aan het doen bent.

De volgende dag gaan wij naar Fraser Island! Deze dag heeft de dagen ervoor meer dan goed gemaakt. Mick is onze tourguide en Mick doet dit helemaal leuk. Met 11 jongeren gaan wij eerst met de ferry naar het eiland, waarna we met de 4-wheeldrive het hele eiland gaan door crossen. De eerste stop is bij een bakkertje waar wij een snelle koffie/thee doen. Hierna doen wij een leuk loopje door het rainforest met af en toe een slang die om de hoek kwam kijken. Daarna was het even liggen bij Lake Mc Kenzie en hebben wij heerlijk geluncht. Eli Creek was toen aan de buurt, ook wel bekend als de ‘hangover’ plek van jongeren. Hier zijn wij met zwembanden met de stroming naar beneden gegaan, dolle pret natuurlijk. Tot slot crossen wij het hele eiland over om het scheepswrak te zien. Mick laat ons daarna nog even de jellyfish zien en wat er zou moeten gebeuren als je deze schelpjes in de zee legt, maar helaas was die truc voor ons niet bedoeld denk ik, want ze hadden er geloof ik niet veel zin in om hun best te doen. Ik denk dat ze al genoeg trucjes hebben moeten opvoeren voor voorbijgaande toeristen, en dat ze nu even een day off wilden. Ik snap dat wel. Ook hebben we nog 2 dingo’s gezien! Ik vind het eigenlijk net hondjes, dus ik wist niet goed of ik ze nou heel bijzonder moest vinden of niet, maar ik kan in ieder geval weer zeggen dat ik een dingo heb gezien. De hele dag hebben we mooi weer gehad, alleen op de terugweg was het stormachtig, regenachtig en zelfs wat onweer. Maar gelukkig maakt Jack Johnson uit de speakers veel goed. Je kent Jack Johnson niet? Schaam je, snel opzoeken op youtube.

31/03: Vandaag rijden we bijna in één keer goed naar Hervey Bay. We slapen weer een nachtje op de camping, aangezien ons koelkastje wat stroom nodig heeft. We nemen een klein duikje in het zwembad, draaien wasjes, hangen deze op en kunnen deze 5 minuten later rennend in de regen weer van de lijn halen. In het washok worden wij ook nog vergezeld door een mega kikker. Ik zeg tegen Cleo dat ze hem moet kussen want je weet maar nooit, maar helaas, kieskeurig als ze is, ze wil geen prins.

Op 1 april vinden wij dezelfde kikker gelukkig niet tussen onze billen. We hebben zelfs tot 07:30 uur geslapen, wat voor ons al uitslapen is aangezien we tot nu toe elke ochtend in de camper werden gewekt alsof we de camper middenin een dierentuin hadden gezet. Echt waar, de vogels hier krijsen op een aapachtige manier. Heel eng.
Vervolgens worden wij om 10:14 uur halsoverkop door een vrouwtje letterlijk de camping uitgezet omdat we moesten uitchecken om 10:00 uur. Tja, we hebben in ieder geval nog een lekker gebakken eitje kunnen maken. Vervolgens rijden wij verder en weer bijna vlekkeloos naar Bundaberg onder het genot van een (niet schrikken) strakblauwe lucht. Hier hebben wij eventjes de benen gestrekt en lunchen wij tussen de geparkeerde auto’s wat voor veel voorbijgangers blijkbaar een grappig uitzicht geeft. We rijden door naar het Agnes Water, speciaal voor jou mams! Onderweg zien wij 2 kangaroos, helaas op de weg en niet meer in levende lijve. Ook vele vlinders vliegen met vol enthousiasme richting onze camper wat ook niet altijd goed afloopt, waardoor we er al één van de voorruit tussen de ruitenwissers hebben moeten plukken. Zonde, want het was wel een mooie.
Bij het Agnes Water kunnen we dan eindelijk ons kookstelletje uitproberen. Helaas gaat dit niet al te soepel en branden al onze pannenkoeken aan. Hoe mooi ze in Sydney gelukt waren, hoe afschuwelijk ze hier zijn. ’s Avonds willen wij een avondwandeling maken richting het strand ,maar dit blijkt toch wat enger dan gedacht, dus gaan wij weer snel rechtsomkeert.

02/04: Klaas Vaak heeft vannacht goed zijn best gedaan. Op naar het strand van Agnes. Hier hebben wij heerlijk een paar uurtjes van de zon kunnen genieten en zijn toen verder gereden naar het stadje 1770, waar James Cook dit als eerste plaatsje ontdekte bij de ontdekking van de Oostkust van Australië. Hier hebben wij een klein rondje gereden en zijn we terug naar de snelweg gegaan om onze reis te vervolgen naar Gladstone. Nooit gedacht dat deze stad zo’n immens grote industriestad was! Zoveel wegen dat we hier makkelijk 20 keer binnen het uur zouden kunnen verdwalen. Maar omdat dat niet helemaal op de planning staat, en we hier gelukkig alleen maar hoeven te overnachten parkeren wij de camper bij de Mac Donalds. En nu maar hopen dat de camerabeelden het beste met ons voor hebben en ons hier fijn laten slapen. Wat er die avond op het menu staat kunnen jullie vast wel raden.

De volgende ochtend kunnen wij het volgende ook weer van ons lijstje afstrepen: geslapen onder het genot van de heerlijke hamburger- en frietgeuren. Snel door naar Rockhampton!
Daar in de buurt aangekomen, nemen wij eerst een kijkje bij Rosslyn Bay en boeken wij voor de volgende dag een trip naar Great Keppel Island.
In sommige plaatsen hier lijkt het overal wel uitgestorven. Zo ook hier aan de haven waar in tegenstelling tot mensen wel honderden bootjes en boten liggen te dobberen. We zoeken wat meer reuring op in Yeppoon, het dorpje dat vlakbij de haven ligt. De auto parkeren wij zo ongeveer tegenover het politiebureau. Of dit vragen om problemen is, ik weet het niet, maar het bevalt ons wel om zoveel mogelijk gratis te overnachten, al is de koelkast hier wat minder blij mee. Maar ja, wij hebben dan toch liever een blije portemonnee en een lege koelkast dan andersom.
En dus gaan we op voor onze 6e nacht illegaal slapen.

04/04: Ja, het was stom om hier te slapen. Dom ook ja, en ook vragen om problemen. Maar… Vanavond slapen we dus gewoon weer hier, want de politie heeft ons met rust gelaten. Op naar Rosslyn Bay, vanwaar we met de ferry naar Great Keppel Island gaan. Maar voordat we dat gaan doen koop ik een snorkel, in de hoop om deze vaker te kunnen gebruiken. Het eiland is mooi, en na een halfuurtje op de cruiseboot (verwacht hier alleen geen echte cruiseboot) gewacht te hebben nemen wij deel aan de ‘coral cruise’. De boot had een glazen bodem zodat we het koraal konden zien. Hierna hebben wij ons vergrepen aan de nacho’s en zijn we daarna met onze luie lijven op het strand gaan liggen. Met een mooie en onze eerste echte zonsondergang verlaten wij het eiland, terug naar het vasteland. We doen nog even wat boodschapjes en koken en dineren bij kaarslicht met dank aan lief vriendinnetje Li.

05/04: In de vroegte vertrekken wij met Cleo achter het stuur om te beginnen aan een 6 uur durende reis naar Airlie Beach. We komen borden tegen als ‘Rest, or Rest In Peace’, wat wij ietwat overdreven en naar vinden overkomen om aan te geven dat je om de zoveel tijd even een stopje moet nemen. Na 3 uur neem ik het over en zijn we alweer een paar regenbuien en gevaarlijke inhalers verder. Net als we na uren naar oude muziek te moeten hebben geluisterd eindelijk de goede zender weten te vinden met een beetje muziek uit deze tijd, zijn we al (en jawel, in één keer gevonden) in Airlie Beach. Swingend en wel zingen wij de laatste paar minuten uit. Het is bijna jammer dat we er al zijn.
De eerste nacht staan we op een camping om even te wassen. Niet alleen onze kleren, maar ook wijzelf kunnen wel een wasbeurt gebruiken. Tijdens het eten krijgen wij bezoek van… Ja. Dat is een goeie vraag. Ik vind het een kruising tussen een kat, vos, vleermuis en buidelrat. Ofzo iets. Ons eten zag hij in ieder geval wel zitten, dus Cleo die in de pan stond te roeren ook. Begint het opeens te plassen! De brutaliteit, gewoon in de keuken en half over Cleo heen. Haha! Vanaf toen hebben wij natuurlijk niet meer rustig kunnen eten, aangezien hij boven ons hoofd bleef wandelen. We hebben hem maar naar de kruising genoemd, dus bij deze was het een ‘Kavovleerbu’.

De volgende ochtend ontbijten wij met eindelijk weer zeer gelukte pannenkoeken, met diezelfde vreselijke pan! Toen wilden we naar het strand, maar daar mocht je niet zwemmen. Ook de lagoon was gesloten door een grote schoonmaak. Dan maar liggen zweten en daarvan onze eigen zwembadjes kunnen maken. Lekkerrrrr. Aan het eind van de middag vinden wij net buiten het centrum een plekje om te slapen. Er staat zelfs op een bordje ‘campers only’. Waarschijnlijk om te parkeren, maar hee, wij zijn ook maar toeristen. Maar dan… ik val al vroeg in slaap. Of half in slaap, ik weet het niet goed. Om 22:15 uur krijg ik de schrik van mijn leven. Een man klopt op ons raam en vertelt ons daarbij dat we hier niet mogen staan. Ik stond te trillen op mijn benen, omdat ik niet helemaal wakker meer was. Cleo had het niet meer van het lachen terwijl ik nog aan het bijkomen was van de schrik. Snel een straat verderop gaan staan in een woonstraat, waar wij hopen wel te kunnen blijven zonder spontane mannen aan de deur.

Op 7 april worden we vroeg wakker en heb ik natuurlijk niet meer rustig kunnen slapen. Maar dat kunnen we weer achter ons laten, want we gaan naar de Whitsundays! Met de ‘oceanrafting tour’ vlogen wij echt over het water met een leuke gemixte groep van jong en oud. We stopten eerst op een plek tussen het Great Barrier Reef om daar een uur te kunnen snorkelen. Moooooi was dat! Maar waar we daarna naartoe zijn gegaan vond ik nog veel mooier. ‘Whitehaven Beach’ is echt het mooiste strand dat ik tot nu toe in mijn leven heb gezien. Nog mooier dan Klein Curaçao. Met zand zo wit als de tanden van de dames in tandpasta reclames en de zee is zo blauw dat het bijna groen is. Echt heel mooi. Met hele invasies van kleine blauwe krabbetjes vervolgen wij de weg naar de Look Out om het uitzicht vanaf boven te bewonderen, wat nog eens nog veel mooier was. Na al dit moois varen wij nog 5 minuutjes verder om op hetzelfde strand te lunchen, en dan zit het er helaas alweer op. Op de terugweg raften wij over de golven wat voor de adrenaline lovers helemaal leuk is, zo ook voor mij. De video hebben we ook maar gekocht als aandenken. We gaan nu proberen om in het centrum te slapen, wat niet het beste idee was…

… De volgende ochtend worden wij namelijk verrast met een briefje op de voorruit. Een boete. Ik herhaal, een boete. Nouja, dat kunnen we ook weer van het lijstje afstrepen. Een Australische boete is natuurlijk weer wat anders dan een Nederlandse boete, dus voor de dagen dat wij illegaal hebben geslapen is dit er maar één. Al hopen we natuurlijk wel dat het bij deze ene blijft. Verder brengen wij de dag door met beiden hoofdpijn dat gepaard ging met weer wat regenbuien. Ook bij het avondeten begon het tijdens het koken te regenen, dus hebben we verder gegeten in de auto, voorin, met de borden op schoot. Ik kan je vertellen, erg comfortabel achter een stuur is het niet. Maar we gaan er niet dood van, en het is eigenlijk best gezellig. We gaan nu alleen wel weer wat onrustiger naar bed…

09/04: Ons ochtendritueel gaat nu als volgt: wakker worden, gordijntjes open en checken of er geen boete op de voorruit kleeft. Maar gelukkig, we zijn weer safe. Iets voor 10 uur rijden wij richting Townsville. Hier rijden wij in 4 uur naar toe met alleen een stop om te tanken. Townsville is een grote stad en heeft een leuke baai. Cleo bakt een lekker eitje, we strekken liggend de benen aan de baai en zoeken een mooi slaapplekje. We doen nog even een theetje bij de Coffee Club en zijn dan klaar voor het volgende slaapavontuur. Gelukkig overleven we deze nacht ook, en besluiten we om hier nog een nachtje te blijven, simpelweg omdat de zon hier schijnt. Deze dag bestond dan ook vooral om zoveel mogelijk zonnestralen op te pikken. Na weer een koude douche te hebben genomen voel ik mij op de paar zandkorrels tussen mijn oren na toch weer redelijk ruikbaar, toonbaar en schoon. Omdat onze gasfles alweer leeg is en ze die niet in de supermarkt verkochten zijn we genoodzaakt om de maaltijd te houden op sla.

11/04: We worden wakker met het idee dat we naar ‘Mission beach’ zouden gaan rijden, maar dit werd ‘Mission how to stay away from Cycloon Ita’. Want nadat ik gelukkig even op wifi kon om het weer te bekijken, zag ik een berichtje van Wout dat er een cycloon in het gebied zou komen waar wij naartoe zouden gaan. Mooi niet dus dat wij daar nog heen gingen, en daarbij niet eens meer konden omdat ze al de wegen hadden afgesloten naar het Noorden. Hebben wij weer! Maar gelukkig nog op tijd, en aangezien ze ook hier storm verwachten verplaatsen wij maar naar een hostel waar we de camper veilig kunnen parkeren onder een dakje en waar wij dus zullen gaan slapen.

De volgende dag hebben we van onze voorraad-want-je-weet-het-maar-nooit-boodschappen een smoothie gemaakt, omdat we hadden gezien dat het hostel een blender had. Het was de lekkerste die ik ooit gehad heb. Waarschijnlijk omdat we hem zelf hebben gemaakt. Helaas lees ik op facebook dat ook Townsville in de ‘warning zone’ van de cycloon zit, waardoor de schrik er goed in zit. Na wat geruststellende woorden van vriendlief kan ik daarna weer wat ademen en bestaat de dag dan ook niet meer dan simpelweg wachten tot de storm, regen en gedoe over is. Cleo en ik gaan maar tafeltennissen, want je moet toch wat. We gaan weer een spannende nacht tegemoet…

De volgende ochtend loop ik naar het tourist office om te vragen of de wegen al open waren, maar helaas. Nog een dag langer wachten. Dan maar even rond de tafel gehangen met wat andere Nederlanders en Belgen en aan het eind van de middag even het centrum in gelopen waar alles dicht bleek te zijn. Na een heerlijk gesprek met Li weer terug naar het hostel waar we hebben gegeten en weer hebben tafelgetennist, getafeltennist, of hoe je het ook mag zeggen. Deze vraag ik dan maar aan jou, Door?! Nog even weer op de wifi gezeten in het centrum onder het gezelschap van een paar dronken aboriginals.

En ja hoor, de volgende dag is er goed nieuws: naar het zuiden zijn de wegen weer geopend! Dit betekent voor ons dat we wel het hele stuk waar we vandaan komen weer terug moeten rijden, a 1300 kilometertjes. Helaas zullen wij dus niet meer naar Cairns gaan, wat we erg jammer vinden maar er zit niks anders op! Dus hop hop gas erop en rijden maar! Als een kind zo blij dat we eindelijk Townsville konden verlaten, en dat met een strakblauwe lucht. Onderweg zijn we wel twee keer door een overstroomde weg gereden maar alleen met de banden natuurlijk, anders zaten we daar nu nog hihi. We hadden helaas wel weer veel te maken met dode dieren langs de weg. Van walibi’s tot zwijntjes en kangaroos en zelfs een koala! Zielig. Terwijl ik aan het rijden ben hoor ik opeens wat gekraak naast me. Ik kijk om en zie dat Cleo brood eet, maar snap niet waar het gekraak vandaan komt. Zit ze brood met chips te eten, die is toch ook echt niet wijs.

We overnachten op een camping in Marlborough, een inimini plaatsje met 5 inwoners denk ik. We eten gezellig onder kaarslicht en na 8 uur gereden te hebben gaan we lekker vroeg slapen.
Op 15 april gaan we weer met volle moed de weg op, en we zijn weer back on track. De uitdaging is inmiddels geworden wie het goedkoopste benzinestation weet te vinden. Ook hebben we nog even de ramen schoongemaakt, aangezien het zicht door de vlinders wat minder was geworden. Na 9 uur op de weg te hebben gezeten komen we aan in Caloundra. We willen eerst op een parkeerplaats staan, maar nadat er een man met camper naast ons kwam staan, wegreed en later weer terugkwam met enigszins vreemde verschijnselen hebben we toch maar een andere plek opgezocht, waar we vervolgens ons laatste nachtje in de camper zullen doorbrengen.

16/04: Na de laatste ochtendcheck met zonder boete ook voor de laatste keer zelf de weg weer op. Het is nog maar 1,5 uur naar Brisbane, dus dat schiet lekker op. Netjes als wij zijn kopen wij een nieuw setje glazen, omdat er door mijn toedoen een keer een glas in duizend scherven was gebroken. We zullen het geluk vast nodig hebben gehad.
We halen onze Boelie door de wasstraat, met als gevolg een paar natte kleren en helaas een niet echt meer te redden bijna witte camper terug. Het inleveren ging zo soepel dat ik er bijna bang van werd. De 500 dollar die we eigenlijk zouden moeten betalen voor de plaatsverandering van het terugbrengen van de camper hebben ze laten zitten, zodat we alleen de extra huurprijs voor de dagen hoefden te betalen. Dat is best aardig van ze. Wat dan wel weer een beetje brutaal was, was dat ze dat bedrag wel al van mijn bank hadden afgeschreven, maar goed. Bij deze is het ze vergeven. We waren blij dat we een chocolaatje en wat snoepjes voor ze hadden meegenomen, slijmerds als wij zijn, zodat we die na afloop konden geven, nadat we besloten hadden dit dus alleen te geven als ze een beetje meewerkten, want anders hadden we ze mooi zelf opgegeten!
Ook hebben we nog 2 jongemannen blij gemaakt met onze koelelementen en de literfles afwasmiddel. Nu maar hopen dat de karma zich goed laat uitpakken.

En toen… met de taxi naar de ferry waarmee we een leuk ritje door de rivier van Brisbane hebben gemaakt. Uiteindelijk met de bus aangekomen en nog een stukje gelopen met tussendoor een lift van een aardige jongevrouw die mij hoogstwaarschijnlijk zag puffen en een beetje aanstellen met mijn Harry, rugzak, voedselzak, nog een voedselzak en cameratas. Deze avond verblijven wij voor 1 nachtje bij Where To Stay, omdat we een nacht eerder in Brisbane zijn aangekomen dan gepland. Ik ben zeer onder de indruk van het slotensysteem van de kamers, dat werkt met een schijfje die je tegen het slot moet houden en dat dan op groen licht gaat. Vervolgens doen we mee met de ‘spaghetti-night’ voor 2,50 dollar. Daarna zijn we nog de hele stad doorgelopen op zoek naar ijs. Deze missie is niet gelukt maar de wandeling zelf was erg gezellig.

De volgende ochtend zitten wij niet al te actief bij het ontbijt, aangezien de Duitse invasie plaats heeft gemaakt voor snurkende Fransen. Echt waar, we zaten met 5 andere Fransen in een kamer en alle 5 deden ze een wedstrijd wie het hardst kon snurken, in koor of na elkaar. Ja, ze hadden een mooie afwisseling, maar hierdoor hebben wij geen oog dicht gedaan. Snel naar het andere hostel, waar het leuk, kleinschalig en gezellig is met een vriendelijke Zwitserse eigenaar, dus dat is sowieso al een pluspunt natuurlijk. Nu hebben we lekker 5 nachten rust met zijn tweetjes op een kamer.
’s Middags zijn we naar South Bank geweest. Dit is een nagemaakt strand met lagoon, aangezien er hier geen echte zee en strand is. In de avond hebben wij onszelf getrakteerd op een etentje bij Birds Nest, een Japans restaurant dat uitblinkt in speciale gerechtjes met kip. We hebben hier echt heerlijk gegeten onder het genot van een veel te duur maar veel te lekker glas rode wijn. En zoals onze bedienster zei: Something different. En dat was het zeker. Something different, something to remember! Met een gevuld buikje lopen wij terug, waarbij Cleo mij nog even wijst op dat ik veel te snel loop. Tja, ik kan gewoon niet langzaam lopen.

Op 18 april plannen wij een stranddag in, en sluiten we af met een heerlijke zelfgemaakte maaltijd. Zijn we gezellig met elkaar aan het kletsen, gebaart er een jongen dat we stil moeten zijn. Meneer is namelijk televisie aan het kijken. Nou sorry, maar zo zijn wij niet opgevoed! Ik ga niet stil zijn omdat de televisie aanstaat, en al helemaal niet voor rugby. Wat een grapjas.
De dag erna ziet er niet heel anders uit, maar aan het eind van de middag ontmoet ik Thijs hier, een bekende uit Nederland! Die blijft ook 2 nachtjes in hetzelfde hostel slapen dus dat is leuk!

Onze laatste volle dag hier besteden wij aan een uitstapje naar het Lone Pine Koala Sanctuary met Thijs en Emily, een meisje die we hebben leren kennen in de bus. Hier hebben wij met koala’s mogen knuffelen, kangaroos uit het handje eten mogen geven, gekeken naar een schapenshow en ook de rest van de dieren (tasmanian devils, krokodil, walibi’s, slangen, dingo’s, kakatoos, vleermuizen en nog meer) mogen bewonderen. En dan is onze laatste nacht hier ook al aangebroken… Morgen zullen wij vliegen naar het mooie Indonesië!

Bedankt weer voor het lezen, ik kon hem helaas niet langer maken. Aju paraplu!