PROUD DUTCHIE

Opeens is het dan zover: het laatste reisverhaaltje!

Op 4 juni varen we met een ijskoude boot naar Krabi. Hier komen wij aan rond 17:30 uur, helaas weer met veel regen. We eten bij een restaurantje naast ons en verplaatsen ons heel snel naar bed, maar waar slapen niet gaat lukken omdat we een paar uur later weer beiden met honger in bed liggen. We besluiten om op zoek te gaan naar een Mac, om 01:00 uur ’s nachts. Een heel goed plan blijkt dit natuurlijk niet als we even later door de donkere straten wandelen en nog totaal niet bekend zijn met de weg. Een beter plan is om terug te gaan naar het hotel en hier de minibar dan maar leeg te plunderen. Tja, we moeten wat…

Na een betere nacht dan de nachten daarvoor ontbijten wij laat, kunnen we wel een halfuur van de zon genieten bij het zwembad, maar stribbelt mijn lijf ineens aardig tegen om nog mee te werken vandaag. De rest van de dag breng ik door in bed, en is Cleo zo lief om eten te halen.. Dit gebeurt alleen al aan het eind van de middag, waardoor we om 21:00 uur wederom weer met trek in bed liggen. Het eetritme is aardig verstoord. Dit keer niet aan de wandel, want waarom moeilijk doen als het makkelijk (en duurder) kan? We bestellen gewoon een Maccie aan de balie van het hotel, wachten een halfuurtje en zitten we even later te smikkelen. Vervolgens zijn we veel te hyper en kunnen we beiden niet slapen, waardoor ik pas om 04:00 uur in slaap val, en de volgende ochtend pas om 11:00 uur wakker word van een aardbeving, althans zo lijkt het. De schoonmakers vinden het nodig om met een hoop kabaal op onze deur te stompen en te schreeuwen. Dit hotel kent helaas geen bordje met ‘do not disturb’, maar we zijn aardig verontwaardigd op de manier waarop wij wakker gemaakt worden.
Ik voel me nog steeds zwak, maar wil toch even de omgeving bekijken. Hoewel dit gepaard gaat met veel gehijg en gepuf, zijn we toch nog zo’n 2,5 uur de deur uit geweest. We nemen een duikje van 5 minuutjes in het zwembad en, onthoud dit moment voor later, gaan daarna gelijk weer terug de kamer in. We sluiten de dag af met het eten van de slechtste spaghetti carbonara die ik ooit gegeten heb.

De volgende dag moeten we vroeg op. Al hebben we niet veel van Krabi gezien, de volgende trip staat alweer op ons te wachten. Met wel 3 overstappen op verschillende bussen gaan we met de boot op naar Koh Samui! Eenmaal op de boot begeven wij ons in stormachtig weer, regen en onweersbuien. Zo ook deze keer komen we in lelijk weer aan. Het hotel maakt veel goed, we hebben een mega kamer en erg schoon!
Als we de volgende ochtend wakker worden is het helaas nog steeds bewolkt. Na het ontbijt komt Cleo erachter dat haar geld weg is. Haar net gepinde geld, a 200 euro. De enige mogelijkheid wanneer dit heeft kunnen gebeuren was dus in Krabi, op het moment dat we echt maar 5 minuutjes bij het zwembad zaten. Stelletje achterlijke gladiolen. We houden het er maar op dat het gelukkig ‘alleen maar geld’ is. Zolang het geen paspoorten, camera’s, telefoons en de laptop is… Al moeten we dit niet te hard roepen natuurlijk, want ook in de laatste weken kan er nog van alles gebeuren. De rest van de dag werd ingevuld met niet veel bijzonders.

Op 9 juni staat er een klein zonnetje aan de hemel. Toch wordt er aan het eind van de middag een schoonheidsslaapje gehouden. Mijn buik speelt weer op en zo lig ik ook de volgende dag de gehele dag in bed, met het mooiste weer van de wereld. Het is niet eerlijk.
De volgende ochtend ben ik er klaar mee. Mijn buik heeft pech gehad, we gaan erop uit. Met de tuktuk worden wij vervoerd naar de Rocky’s. Oftewel, de rotsen die bekend staan om hun zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsdeel. Uiteraard worden er een paar fotootjes geschoten, en zijn we hierna wat gaan lopen om een mini en niet zo indrukwekkende waterval te bekijken, om vervolgens door te lopen via een veel te steile en vermoeiende weg omhoog om het viewpoint van Koh Samui te kunnen bekijken. Als we boven zijn ben ik aardig rood aangelopen, dit was wel een heel zware opgave voor mijn lijf, die veel minder aankan op het moment. Er wordt even bijgekomen en dan weer snel naar beneden en terug naar het hotel, waar ik na het eten gelukkig vroeg in slaap val.

So far so good, vandaag gaan we naar Koh Phangan! Hier zullen wij niet overnachten, maar hebben een retour ticket met de boot om alleen het grootste feest van de maand mee te kunnen maken. De fullmoon party! De enige echte. 16000 man wordt er verwacht, dus heel gek is het niet dat alle accommodaties vol zaten. Met de boot duurt het een halfuurtje, maar echt een rustige reis is het niet. We vrezen al voor de weg terug die met een drankje teveel op al helemaal verschrikkelijk zal moeten zijn. Als we er zijn eten we wat en heb ik afgesproken met een jongen die ik ken van Curaçao. Als we elkaar weer hebben gezien spreken we wat voor vanavond af om met zijn vieren te gaan feesten. Leuk! Na het eten lopen we wat over het strand, waar nog niet veel aan de hand is. Stilte voor de storm… We gaan wat frisbeeën met een paar jongens, lopen door de straatjes en om 19:00 uur sta ik paraat voor een telefoontje van zusterlief, die in dat uur te horen krijgt of ze geslaagd is. Helaas is ze dat niet, maar heeft ze nog een herkansing te gaan, die ze uiteraard goed gaat maken.
Dan is het tijd voor wat drankjes met Ruud, zijn vriend Robert en wat Engelse mannen. Dit gaat onder het genot van muziek, bodypainting en gezellige gesprekken. Rond 22:00 uur verplaatsen wij ons naar het strand, raken we de Engelse jongens al gauw kwijt en gaan we met zijn vieren verder. Het strand ziet zwart van de mensen, of eigenlijk, kleurrijk. De sfeer is top, de muziek vind ik niet heel bijzonder maar de mensen met wie wij zijn maken het helemaal goed. Zo dansen wij de avond door en lopen we uiteindelijk terug naar de boot, waar we vervolgens 1,5 uur moeten wachten op de terugreis. Poeh. Voor het ontnuchteren is het misschien wel beter om te moeten wachten, zodat we straks de golven kunnen trotseren. En ja, dat lukt. De rit over de woeste zee valt me buitengewoon mee, en zo liggen wij om 06:30 uur in bed, terug in Koh Samui.

13 juni: brakdag. Maar naast het uitbrakken wordt er een besluit gemaakt over het vervolg van onze reis. We gaan een paar dagen splitsen. Cleo wilt graag terug naar Koh Phi Phi, en ik wil alvast naar Bangkok. De tickets worden gekocht, er wordt gegeten en vroeg geslapen om vervolgens de wekker gezet te hebben om 01:00 uur ’s nachts om de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal te kunnen zien, want ook wij laten de leeuw niet in zijn hempie staan! Dit was natuurlijk waanzinnig, hoef ik verder niets over te vertellen want ook in Thailand werden wij erg verrast door de uitslag.

De volgende dag is het dan zover: we gaan voor even alleen reizen! Ik vind het maar spannend. Na veel te weinig slaap wil ik net de deur uitstappen en word ik al gebeld door de receptie dat het busje er al is! Ik mag naast de vrolijke buschauffeur zitten. Het is een gezellig ritje onder het genot van de Gypsy Kings, waar de buschauffeur zelf dan ook heerlijk op los gaat. Na een uurtje arriveren wij bij de pier. Helaas duurt het wachten lang: 2 uur moet ik mezelf zien te vermaken op een klein oppervlak. Maar zeven sigaretten verder van mijn overbuurman mogen we dan eindelijk. De boot gaat wel heel snel, en voor ik het weet zit ik in een bus naast een Canadese jongen, die met zijn broer en een vriendin reist en toevallig in dezelfde straat als ik zal verblijven. Helaas worden we bij de stop onderverdeeld onder verschillende bussen. Ook hier duurt het wachten op onze volgende bus veel te lang. Helaas nummer 2, ik ben de eerste op de lijst van de bus die ook nog eens een halfuur later vertrekt. Om de tijd te doden eet ik wat rijst en wordt er gezellig gekletst. De eerste bus vertrekt, we blijven met een klein groepje over. Aangezien de zon is ondergegaan ziet het zwart van de muggen. Even later danst iedereen in het rond, ik ben dit keer niet de enige die wordt lastiggevallen! De lokale mensen zullen er wel klaar mee zijn, zien onze dansjes niet meer zitten en bieden ons allemaal een wierookstokje aan om de muggen weg te houden. Helaas heeft de bus vertraging en duurt het allemaal nog langer. Om 20:00 uur wordt er besloten met een bus te gaan die er al heel lang stond. Waarom ze dit niet eerder hadden bedacht… Gelukkig heb ik wel lekker 2 stoelen voor mezelf, hopelijk kan ik wat slapen. Ijskoud is het wel, maar als er om 01:00 uur ’s nachts dekentjes worden uitgedeeld ben ik meer dan tevreden. Ik heb hem bijna meegenomen.

Om 05:30 uur kom ik eindelijk bij het hotel aan, heb ik een halve jackpot aan de taxi uitgegeven, maar goed. Ik ben er en ik mag over een halfuur inchecken, dus dat is al heel fijn. Het hotel zit midden in de Kao San Road, de meest bekende en toeristische weg in Bangkok. Gelukkig heb ik een kamer aan de achterzijde zodat ik totaal geen last heb van de drukte. Ik slaap wat bij en ga dan op onderzoek uit in deze gekke straat. Ik vind het er geweldig. Ja, het is misschien een stinkstad, maar de sfeer is echt gezellig en ik kijk mijn ogen uit, weet niet of ik links of rechts moet kijken maar het liefst naar allebei tegelijk. Daarna test ik het zwembad even uit, dat vol met jongeren ligt. Genoeg aanspraak, ik voel me totaal niet alleen. Tijdens het eten ‘op straat’ schuif ik aan bij 3 Franse jongens en 2 Duitse jongens, waar later nog 3 Engelse meisjes bij komen zitten. Omdat de jongens allemaal al schorpioen hebben gegeten, moet ook ik eraan geloven. Er loopt een jongen langs met deze lekkernijen en voordat ik het weet heb ik een (kleine) schorpioen aan een stokje in mijn hand. De jongens staan al paraat om te filmen, en ja hoor, alsof het de normaalste zaak van de wereld is eet ik gewoon een schorpioen. Van knipscharen tot kop, want als je het doet moet je het wel goed doen natuurlijk. Echt lekker vond ik het niet, maar dat wordt later goedgemaakt door de sprinkhaan die we met zijn allen eten. Het Bangkok gevoel is compleet. We moedigen uiteraard Frankrijk aan tijdens het voetbal, voor deze ene keer dan. Ik moet natuurlijk wel mijn vrienden behouden op mijn eerste dag.

Op 16 juni loop ik op de wilde gok naar het Grand Palace. Het is wat verder dan ik dacht, dus het zweet staat weer op mijn voorhoofd. Ik maak foto’s en kom niet verder dan de ingang. Ik loop er wat te bloterig bij. Shit, dat had ik nog ergens gelezen. Dit keer geen sarongs in de buurt die ik kon omdoen, dus met deze kiekjes moet ik het doen en loop ik weer het stuk terug. Ik neem weer een kijkje bij het zwembad en eet een maïskolfje. Om 21:30 uur heb ik afgesproken met hetzelfde groepje als gisteren, en vanavond staat Duitsland-Portugal op het programma, waarbij ik nu dan ook voor Duitsland moet zijn. Ze winnen, dus het is weer een gezellige avond.

De volgende ochtend ben ik vroeg op, ontbijt ik en hang ik weer bij het zwembad. Aan het eind van de middag slaap ik 2 uurtjes, haal ik mijn laatste wasje op (scheelt weer voor mams bij thuiskomst) en heb ik met 2 Canadese meiden en dezelfde Franse jongen afgesproken om wat te drinken. Het drinken wordt veranderd in het meegaan bij het laten zetten van een tatoeage bij het ene Canadese meisje. Dit heb ik nog nooit gezien hoe ze dat doen, en al is het hier in Thailand anders dan in Nederland, vind ik het toch wel vet hoe ze dat doen. Na deze spannende activiteit gaan we toch nog een drankje doen, en nog een, en lig ik uiteindelijk laat in bed. Snel slapen want, over een paar uur worden Cleo en ik weer herenigd! Als ik wakker ben verplaats ik me dan ook naar de kamer waar Cleo al heeft ingecheckt en check ik uit in mijn eigen kamer. Na alle verhalen met elkaar gewisseld te hebben en nog een poging gewaagd te hebben om te slapen, is het opeens al 16:00 uur! Tijd voor een ontbijt/lunch/vroeg avonddiner, en op naar een massage. Het was heerlijk. Ook al had ik gekozen voor een olie massage, al mijn spieren zijn losgemaakt. Van ontspanning gaan we terug naar spanning: Nederland speelt tegen Australië en ik ben er niet zeker van dat ze winnen. Ik word niet oud, want door al deze zenuwen zijn er weer heel wat jaren van mijn leven afgegaan. Toch hebben ze het weer geflikt en zijn we door de eerste ronde heen! Ook Chili-Spanje probeer ik nog te kijken, maar hou het in de rust toch echt voor gezien en duik snel mijn bedje in.

Dan is onze laatste volle dag aangebroken. Na eindelijk een beetje slaap boeken we een fietstocht voor morgenochtend en gaan we ontbijten. We genieten van een heerlijk middagzonnetje en eten weer een lekker hapje. Souvenirs worden ingeslagen en ja, toch nog een massage nu het nog kan voor die 6 euro! Deze was nóg lekkerder dan die van gisteren en nadat ik in een paar hele lenige standjes moest zitten ben ik nu geloof ik wel aardig gekraakt. Onze laatste avond brengen we saai verstandig – of verstandig saai – door in onze kamer want de volgende ochtend gaat de wekker veel te vroeg.

06:30 uur is de tijd dat ik wakker word van het geluid dat ik liever niet zo vroeg hoor. We lopen letterlijk als eerste het ontbijtbuffet binnen, eten snel en nemen dan de taxi naar het kantoor van ABC tours, oftewel een Nederlands fietsbedrijf dat in Bangkok is gevestigd. Het verkeer werkt niet mee, maar gelukkig komen we net op tijd aan en moeten we zelfs nog op 3 anderen wachten die hetzelfde probleem hadden. Met een groepje van 7 volgen wij een Thaise tourbegeleidster die ons de fietsen geeft. Ze doet het leuk en zo fietsen wij door Bangkok heen, steken we de rivier over naar het armere gedeelte van Bangkok. Maar zoals de tourbegeleidster zegt: they are not poor, they just live different. We fietsen wat af, ook in de jungle op smalle weggetjes maar wat is het leuk! We zijn weer helemaal in ons elementje en ook de anderen vinden het geweldig. Deze allerlaatste activiteit was zeker geslaagd en dan terug naar het hotel, denken dat je nog de tijd van de wereld hebt maar opeens toch wel erg moet opschieten. We zeggen de Kao San Road gedag, rijden met de minibus de straat uit, op naar het vliegveld.

Vijf munteenheden, zes veranderingen in tijd, 9 vliegreizen, 7 verschillende talen/accenten, 2 continenten, ontelbare herinneringen en mooie momenten verder.
Dus: that’s it. Time to go home! We hebben er zin in en zijn natuurlijk weer veel te zenuwachtig. We hebben 4,5 maand ontzettend genoten van alles en iedereen, we hebben onwijs veel leuke dingen gedaan en meegemaakt en deze reis wordt nooit vergeten.

Helaas ging de reis wat minder voorspoedig dan we hadden gehoopt, ligt backpack Harry nog steeds in Kuala Lumpur, maar wat ben ik blij dat ik weer heerlijk thuis ben!

Bedankt voor het lezen en alle leuke reacties die ik onderweg heb gekregen op de reisverhalen! Tot snel allemaal!