Van onervaren groentjes naar pro backpackers!

Waar ik de vorige blog mee ben afgesloten op 23 februari op onze ‘chill-dag’, ga ik even door. Want om 17:00 uur kwam er plotseling een mailtje binnen van de Naked bus met de mededeling dat de bus van morgen was gecanceld, door een ‘unforeseen event’, wat dat dan ook moge zijn. Het was zeg maar de enige bus die we konden nemen, de andere zat al vol. Oke, en nu? Aangezien we graag aan ons reisschema wilden houden en daarbij de hostels ook al waren geboekt, zat er niks anders op dan ‘hitch hiken’, oftewel liften. Heel enthousiast met dat idee waren we niet. Het is natuurlijk wel een risico, maar veiliger dan in Nieuw-Zeeland wordt het niet. Dus ja: een bordje maken met QUEENSTOWN erop dan maar. En we gaan met goede moed de nacht tegemoet.

24/02: Daar stonden we dan. In stijl stonden wij langs de weg, met onze meisjesachtige (want dat zijn we tenslotte nog toch?) fel roze gekleurde letters, om 08:30 uur ’s ochtends. Met een glimlach en een duimpje. Sommige mensen zwaaiden lachend, anderen trokken hun schouders op dat ze daar niet heen moesten, en we werden zelfs een keer uitgelachen. Maar wie het laatst lacht, lacht het best. Want jullie gaan het niet geloven misschien, maar binnen 20 minuten stopte er een meneer die gewoon rechtstreeks naar Queenstown ging! We hebben het dan over ongeveer 320 kilometer. En zo zaten wij, ongelooflijk maar waar, de volgende 6 uur in de auto. Deze meneer was onze held van de dag, van de week, misschien wel van de maand. Maar dan schopt hij het wel erg ver.
Om even het profiel te omschrijven van de man in kwestie: James, zo’n 45 jaar (Cleo denkt 40, maar ik denk dat ik toch gelijk heb), grijzig, kalend, is tourguide van beroep en dus een wijze man, woont in Frankton, heeft een kat genaamd ‘Snowball’, heeft een zus waaraan hij de kat en de kat zijn naam te danken heeft, komt oorspronkelijk uit Engeland, heeft gewoond en gewerkt in Amerika, heeft veel gereisd, zou graag Oost Europa nog willen zien maar zijn eerstvolgende bestemming is Brazillië, waar hij voor het WK voetbal zal zijn en daar voor 7 weken zal verblijven.

James, we hebben zo’n geluk met onze James. Hij heeft over elk gebied/plaatsje/natuurverschijnsel wel iets te vertellen, stoppen dan ook een paar keer waaronder in Wanaka waar het zo hard waait dat onze meegenomen pasta gewoon uit het bakje waait en waar de vogels blijven hangen in de lucht omdat ze niet verder kunnen vliegen. Onze James laat ons meren zien, de rivieren, de bergen, en een waslijn aan de kant van de weg die volgehangen is met BH’s, welke vrouwen die daar hebben achter gelaten wat er erg gezellig uit zag. James zet ons voor het hostel af om 14:30 uur, zo vroeg zijn we nog nooit ergens aangekomen en met de bus zouden we pas na etenstijd aangekomen zijn. James accepteert geen geld van ons. James, onze held.
Na dit hitch hike avontuur dat voor ons goed heeft uitgepakt zitten we in onze kamer. Cleo doet een powernap en ik zal zo eens even vast het stadje door lopen. En omdat onze dag zo goed heeft uitgepakt en we best een beetje trots op onszelf zijn, gaan we vanavond lekker ergens eten. Geen gekook voor ons. En zoals gewoonlijk weer vroeg het mandje in!

25/02: YES, vandaag naar Milford Sound! Om 07:30 uur zitten wij in de bus. Alleen de weg ernaartoe was al fantastisch. Strakblauwe lucht, geen wolkje aan de zon, adembenemende uitzichten op de bergen en oh zo mooie meren. Echt wauw. Was ik eerst nog van plan even proberen te slapen in de bus, maar dat zou echt een schande zijn geweest tegenover de natuur. Sterker nog, de fotostops tijdens de rit deden voor mij echt niet onder dan aan onze eindbestemming.
Om 14:00 uur hadden wij de cruise die door het gebied van Milford Sound ging. Milford Sound zou trouwens eigenlijk Milford Fiord moeten heten, omdat het water uit de gletsjers komt. Voor meer informatie verwijs ik u door naar Cleo Ziengs, die misschien iets beter heeft opgelet wat betreft dit soort aardrijkskundigheden. Eigenlijk was het te mooi weer om de mooie kleuren van Milford Sound te zien, hebben wij ons laten vertellen. Door de zon stonden de bergen namelijk in een fel licht, waardoor het leek alsof het een beetje mistig was. Vandaar dat het op de foto’s misschien ook minder mooi zal overkomen dan dat het met onze eigen ogen te zien was.
De terugweg met de bus ging gepaard met ondergaande zon, muziekje erbij, het kon niet op. We kwamen pas om 20:15 uur terug. Het was een super leuke maar doodvermoeiende dag, die Cleo afsluit met de opmerking dat ze haar kind later ‘Milford’ gaat laten noemen.

26/02: Uitslapen stond weer gelijk aan 08:00 uur wakker worden. Deze dag hebben wij doorgebracht aan het water in hartje Queenstown, met wederom volop zon en gezelligheid. Van onze lunch maakten wij een borrel met nacho’s en antipasti plankje. Hoezo luxe backpackers? Misschien dat we straks wel in geldnood zitten, maar hee, dan kunnen we wel zeggen dat we uitgebreid hebben geluncht in Queenstown. Uiteraard was ik op het grasveld met mijn nog witte vestje in de vogelpoep gaan zitten, wat Cleo natuurlijk ernstig grappig leek te vinden. Gelukkig vind ik het erg leuk om mijn kleding te wassen.
Nadat we onder het genot van zo’n 3 straatmuzikanten ons ijsje (ja, ook dat nog) hadden opgegeten liepen we terug naar het hostel. Door de winkelstraat lopen was echter een minder goed idee. Cleo koopt een zonnebril en ik een shirtje (jahaaaaa……) waarop ik had gezegd dat voor elk kledingstuk dat ik zou kopen ik er ook één weg moest doen. Maarja, omdat kleren aanschaffen op de één of andere manier een stuk leuker en makkelijker is dan er één voor weg te moeten doen...

De volgende ochtend gaan we met de bus naar Lake Tekapo. Onderweg nog even gestopt voor een Kodak-momentje voor de Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Check, en door. Eenmaal in Tekapo worden we eerst geheel de verkeerde kant opgestuurd. In plaats van dat we een berg moesten opklimmen moesten we bij het meer zijn, waar we in feite al waren. Gelukkig was er een lieve man aan wie ik de weg had gevraagd die ons bracht naar waar we moesten zijn. Dit had nog best een stukkie lopen terug geweest in de brandende zon! Het uitzicht is prachtig, maar in de omgeving is er niet heel veel te doen. We slapen in ‘Lake Front Lodge’, een mega park met een camp ground, backpackers lodge en cabins. Wij sliepen de eerste nacht in zo’n ‘shared cabin’. Deelden deze met twee Ierse vrouwen (tante en nicht) en een Duits (goh) meisje. Het stikt hier echt van de Duitsers. Overal waar je loopt, kijkt, praat, luistert, chillt of slaapt zijn er Duitsers. Het lijkt wel een invasie. Maargoed, niet dat het ons uitmaakt. Wij kunnen hun namelijk wel verstaan, maar andersom blijkt het nog wat lastiger te zijn. Dus kunnen wij rustig roddelen zonder er op aangekeken te worden.

26/02: Eindelijk wat uurtjes ingehaald, zo’n 11 uur geslapen! Toen gedoucht, ontbeten en spulletjes verkast naar de backpackers lodge waar we onze tweede nacht zouden slapen. Toen zijn we naar het mini dorpje gelopen om onze laatste overnachtingen, bussen en de whale watch te regelen. Daarna zijn we naar het beroemdste kerkje van Nieuw-Zeeland gelopen: The church of the good Shepherd. En met kerkje bedoel ik ook kerkje, het is schattig en klein, maar het heeft tegelijk ook iets spookachtigs, want achter het kerkje zag je de bergen met zware bewolking (ha, toch). Eenmaal terug in de backpackers lodge waar we op een klein oppervlak met zijn zessen slapen begint het keihard te regenen, hagelen en zelfs te sneeuwen! Het moet niet gekker worden. Binnen no time zijn de bergen wit gekleurd. Dit geeft weer een heel ander beeld. Omdat we nu toch binnen zijn, raken we aan de praat met de twee Duitsers die bij ons op de kamer slapen. De jongen hiervan maakt een eerdere opmerking van een andere jongen goed, die onze Nederlandse taal maar ‘baby-German’ vond, zoals hij dat erg vriendelijk mededeelde. Deze jongen vond het vooral erg ‘cute’, als wij Nederlands met elkaar praatten. Dat vonden wij toch wat leuker klinken. Na deze intelligente conversaties gaan Cleo en ik naar de Hot Water Pools, om als baby Germans een oud oma-huidje te kweken door te weken in de warme baden. Tussendoor genieten wij van de stoomcabine. Ja, we hebben het goed.

01/03: De volgende ochtend was er een massale uitloop van alle backpackers die met de kiwi-bus weer verder gingen. Wij bleven met ongeveer vier man over. Lekker rustig. Al hadden ze wel even allemaal hun afwas mogen doen?
Tot 13:40 uur (vertrek van de bus) hebben wij nog even de laatste dingetjes geregeld voor het laatste restje Nieuw-Zeeland. En daarna op naar Christchurch. Na een overstap (het hostel ligt nogal in de middle of nowhere) komen we dan aan, tot zover je het een hostel kunt noemen. Cleo zei al: het is alsof we in een film zitten en op een gegeven moment gedropt worden met maar een paar anderen en het vanaf daar maar moeten uitzoeken. Nou, zo voelden wij ons dus daar. Ik ging ‘even’ een poging wagen om in het onderste bed van het stapelbed te liggen, waar ik vervolgens niet meer uit kwam omdat ik nog net niet op de grond lag. Het kraakte gelukkig verder ook niet zo. Het enige wat scheen te werken was de Wifi. Wat ook al erg frappant is gezien de locatie. De koelkasten doen het niet en er lijkt in geen weken schoongemaakt, laat staan afgewassen te zijn.
Toen ik vervolgens met de oudste telefoon die ik ooit heb gezien en waar het stof zich lekker op genesteld had mocht bellen voor een taxi voor de volgende ochtend, leek het alsof er inderdaad een eeuw tussen zat met de bewoonde wereld. De stem die ik aan de lijn had moest van ver komen. Gelukkig hoeven we hier niet lang te slapen, aangezien de taxi (als het allemaal goed is doorgekomen) hier morgen al om 06:10 uur staat. Maar gelukkig mogen we hier overmorgen weer slapen, helaas ook maar voor een paar uurtjes.

02/03: ‘Goeie’ morgen. Ik hoef denk ik niet veel te vertellen over deze nacht. Godzijdank had de taximeneer mijn ver-van-de-wereld-boodschap begrepen, want daar stond hij in alle vroegte aanwezig te zijn . Op naar de bus, op naar Kaikoura! Waar wij vervolgens om 10 uur aankomen met volop zon. Wat hebben wij toch steeds geluk! Ook dit hostel is helaas niet ‘je van het’. Tijdens het maken van onze wentelteefjes (wat ook niet zonder slag of stoot ging) kregen wij zelfs bezoek van een muis. Over de hygiëne hier kunnen jullie het verder denk ik dan ook geheel zelf invullen. De kamer is wel prima en ziet er daarentegen schoon en netjes uit. Om 13:15 uur is het dan zo ver: whale watching! We hopen dat Moby Dick zich laat zien! Onderweg in de bus hebben we namelijk al aardig wat dolfijntjes rond zien dartelen in de zee, dus dat was tenminste al iets!
Om 12:45 uur arriveren wij enthousiast bij de whale watch. We krijgen te horen dat als je gevoelig bent voor zeeziekte er een grote kans bestaat dat het vandaag extra heftig is door de zee. Fijn, ik kan dus gelijk doorlopen om een pilletje te kopen.

Op de boot vind ik het echt fantastisch. Ik heb nergens last van en sta zelfs op het voordek. Cleo daarentegen raak ik al snel kwijt, die gaat weer terug naar binnen (op de boot) omdat ze misselijk begint te worden. Ik raak aan de praat met een Nederlands stel, zo rond de 30 denk ik, en tussendoor zoeken we naar walvissen. Op een gegeven moment roept de man naast mij dat hij iets ziet. Iedereen is in aanslag met zijn camera en voor ik het weet staat er zo’n 50 man voor mij. Dat was niet de bedoeling. Gelukkig laat diezelfde man mij voor waardoor ik opeens weer vooraan sta. En inderdaad, daar is ie dan, Moby Dick! Groot, dik en aanwezig te wezen. Met af en toe een hoest en een proest, en na zo’n 10 minuten duikt hij weer onder, genoeg van alle cameraflitsen en aandacht gok ik. Dat was leuk! Ik vond het geweldig en was blij in ieder geval één gespot te hebben. Maar: in de lucht cirkelden 2 helikopters om aan te geven dat er nog een walvis was! Volgens mij kon de boot vanaf dat moment niet harder dan hoe we er toen op af zijn gegaan. En ja hoor, ook Moby Dick 2.0 meldt zich. Helemaal leuk.
Ik ben toen maar even een kijkje gaan nemen bij Cleo, wat ik misschien beter niet had kunnen doen? Toen ik naar binnen liep drong er gelijk een misselijkmakend luchtje mijn neusgaten binnen. Samen met Cleo waren er nog een paar anderen die zich niet zo goed voelden, wat nog zacht is uitgedrukt. Cleo lag voor pampus op de bank, maar voor haar zat het Nederlandse meisje waarmee ik dus daarvoor al mee had gepraat die opeens écht niet goed werd. Haar vriend riep al een paar keer haar naam, maar toen ze niet reageerde werd het wel eng. Het leek alsof ze stikte, haar hoofd viel naar achter en haar ogen rolden helemaal weg. Hij riep om hulp maar er leek niemand te komen, dus heb ik meegeroepen en uiteindelijk kwam er iemand. Haar vriend zeulde haar toen over de bank heen naar buiten en gelukkig kwam ze daar snel bij. Had ik nog bijna mijn BHV cursus moeten gebruiken ook! Maar gelukkig is het allemaal goed afgelopen.
Na dit heftige momentje ben ik gelijk weer naar buiten gegaan om wat frisse lucht op te doen, want inmiddels was ik ook niet meer immuun voor alle braaksel geuren. Gelukkig waren daar opeens honderden dolfijntjes vrolijk aan het rondzwemmen en springen voor, naast en achter de boot. Daarbij ook nog wat albatrossen gezien, dus ik vond de trip helemaal geslaagd! En we hadden weer geluk, want wij waren de laatsten die de zee op mochten, en waarschijnlijk ook omdat de boot niet meer zo fris rook :) hihi.

De volgende ochtend heb ik maar om een late check-out gevraagd, omdat Cleo zich nog steeds niet helemaal goed voelde. Daarna hebben we rustig aan kunnen doen, want de bus vertrok pas eind van de middag. Lekker door Kaikoura gelopen en van het zonnetje genoten. Daarna terug naar het prachtige hostel in Christchurch. En zelfs de busritten die wij meemaken zijn niet saai. Vliegt er opeens een vogeltje tegen de voorruit van de bus, en hard ook! Op het moment dat ik net wil uiten hoe zielig ik dat vind, begint Cleo opeens keihard te lachen om dat arme vogeltje wat waarschijnlijk niet meer leeft! Maar door haar spontane uitbarsting moest ik ook weer lachen, waardoor we gelijk de hele bus hebben wakker gemaakt. Sorry.

Cleo heeft sowieso nog een beetje last van gekkigheid. Het zal wel door de zeeziekte komen denk ik, want eenmaal wanneer ze net onze taxi heeft gebeld in het hostel en wij ons eten klaarmaken, gaat de telefoon. Die ene oude ja, met dat stof erop. Die staat trouwens in de keuken, ook al zoiets raars. Sowieso dat er dus ook naartoe gebeld kan worden en dat hij opeens gaat, is al een gek iets. Dus Cleo neemt op, er wordt aan haar gevraagd naar de manager. Cleo zegt: ‘Oke, bye’. En hangt vervolgens op. De jongen die bij ons op de kamer slaapt en ik komen natuurlijk niet meer bij. Waarop ze pas later beseft dat ze ook de manager gewoon even had kunnen roepen met de mededeling dat er telefoon was.
Die avond moeten we echt vroeg slapen, want om 02:45 uur ’s nachts gaat de wekker. Nou zijn we inmiddels wel wat vroege tijden gewend, maar dit is natuurlijk helemaal absurd. En uiteraard zijn wij veel te hyper om te slapen en kom ik vervolgens ook niet meer uit mijn lachstuip. Ik denk dat ook ik inmiddels een geweldige indruk achterlaat bij iedereen met wie wij zo’n beetje de kamer delen. Uiteindelijk werd er door mij in ieder geval dan ook niet echt geslapen. Waar ik mezelf die nacht dan ook erg dankbaar voor was.

Inmiddels is het 04/03 en gaan wij vliegen naar Sydney! Hiermee sluit ik dan ook mijn tweede blog, ook al zitten we alweer twee dagen hier in Sydney, wat echt geweldig is maar wat ik natuurlijk nog even bewaar!

Nieuw-Zeeland je was prachtig!! Op naar het volgende avontuur: Australië!

G’day mates!

P.S. Met de foto's wil het nog niet helemaal lukken, maar geduld is nog steeds een schone zaak :)