Crazy Ozzie
Blijf op de hoogte en volg Kelly
29 Maart 2014 | Australië, Rainbow Beach
04/03: Jaaaaaja, wij komen aan in CRAZY SYDNEY. Prima vluchtje gehad, en daarmee gaan we stukje bij beetje weer terug in de tijd, want in plaats van 12 uur tijdverschil met Nederland is dat nu nog ‘maar’ 10. Met de gratis shuttlebus shuttelen wij richting ons hostel te Kings Cross, waar wij maar liefst zes nachten de eerste Australische indrukken zullen opdoen. We hebben een tweepersoonskamer met een koelkast, wat een luxe. Zelfs het ontbijt is inbegrepen. Het begint al top. Vervolgens even rustig onze backpacks uitgepakt, want dat kan nu. Ik heb trouwens inmiddels een betere band gekregen met mijn backpack. Ik denk dat het komt omdat ik hem gedoopt heb tot ‘Harry’, om mijn backpack wat meer betekenis te laten geven. En echt, sindsdien voelt hij gelijk een stuk lichter aan, ik denk dat hij zich nu ook wat meer gewaardeerd voelt, met naam.
Goed, terug naar Sydney, waar we nog niet beseffen dat we er ook echt zijn. We doen een rustige megawandeling totdat we vanaf een brug de Opera House zien! Whoehoe! We zijn er gewoon echt. Opera House, het symbool dat naar mijn idee voor Sydney staat en waar alle toeristen minstens 763 foto’s maken met, voor, of naast de Opera House. Wat wij natuurlijk ook zullen gaan doen.
In de avond hebben wij weer een gezonde salade gemaakt, en het is vroeg bedtijd voor ons.
05/03: Wat heb ik heerlijk geslapen, deze eerste nacht in Sydney. We zijn via allemaal mooie parken gelopen om nu echt het Opera House van dichtbij te kunnen zien, dat dan ook stond te schitteren in de zon. Ook wij hebben hier onze 763 foto’s gemaakt, maar ook binnen hebben we even een kijkje genomen. Vervolgens hebben wij op het parkje daartegenover lekker in het gras gelegen en wat zonnestralen opgedaan, want dat moet ook gebeuren. Toen we daarna door de winkelstraat heenliepen begon het opeens keihard te regenen, en zelfs te onweren. Ik hou niet zo van onweer, en dit was nog wel even andere koek dan de donders in Nederland.
Terug in het hostel maak ik, jawel, pannenkoeken! En voor de trouwe lezers die mijn blogs in Curaçao hebben gevolgd, ging het daar niet helemaal volgens plan. Maar hier waren ze helemaal gelukt, dus collegaatjes van Pannenkoeken Paviljoen: jullie kunnen trots op me zijn! Ik kreeg zelfs een compliment van een jongen dat hij nog nooit zulke mooie pannenkoeken had gezien.
06/03: Deze ochtend zijn wij cultureel begonnen. Cultureel? Ja, cultureel. Dit gebeuren vond plaats in het Australian Museum. Origineel? Ik weet het niet, maar leuk was het wel. We zijn weer even terug naar onze kindertijd gegaan met de dinosaurussen expositie. Wat me eigenlijk nog nooit zo heeft geïnteresseerd. Misschien nog steeds niet, maar het ging vooral om de hippe gadgets die ze daar gebruikten denk ik. Zo hebben wij ons de hele ochtend vermaakt, zoals het op een stip staan waar kinderen (we hebben daar nog steeds de lengte voor) in beeld worden gebracht via een camera dat vervolgens werd geprojecteerd op een scherm. Vraag me niet hoe, want zo technisch ben ik niet, maar op de een of andere manier hadden ze het zo gedaan dat het leek dat je tussen de dinosaurussen stond. Tja, dat moesten wij natuurlijk ook even uitproberen. En tja, dat was natuurlijk net zo lachen gieren en brullen als dat de iets jongere kindjes dat deden.
Na deze zeer vermakelijke ochtend zijn we gelopen naar China Town. Cleo is een geweldige kaartlezeres waar ik erg blij mee ben. Ik doe het meer op gevoel, en dat zo samen is een zeer goede combinatie dacht ik zo. In China Town hebben wij onze ogen uitgekeken, en op de langst bestaande markt werd dat er niet minder op. We zijn verder gelopen naar de Chinese Garden en ook daar viel weer genoeg te lachen. Toen zijn we naar Darling Harbour gelopen, aan de andere kant van de haven dan waar we vandaan kwamen. Hier hebben wij geprofiteerd van een happy hour met een wijntje en een Corona, en zijn we maar gelijk blijven plakken om een buitengewoon lekker pizzaatje naar binnen te werken. Vervolgens zijn we het hele stuk teruggelopen, weliswaar weer gepaard met wat regen maar dat mocht de pret niet drukken.
De volgende dag worden we wakker met een strakblauwe lucht en dat is maar goed ook, want vandaag gaan wij naar Bondi Beach! Je weet wel, dat strand waar de opnames van Bondi Rescue plaatsvinden. Zo ook vandaag zagen wij hoe iemand werd gefilmd die op een brancard de ambulance werd binnengereden. Verder is er niet zoveel te vertellen over vandaag, behalve als jullie willen weten in welke houdingen ik op het strand heb gelegen of hoevaak ik me heb omgedraaid, maar ik denk niet dat dat heel erg interessant is. ’s Avonds voor de verandering een salade met pasta gemaakt, waar we vervolgens nog zo’n 3 dagen van kunnen eten. Want de mensen van het hostel gaan we natuurlijk niet trakteren in de periode waarin wij toch een beetje op het geld moeten letten.
Op 08/03 gaan wij per trein naar de Blue Mountains. Dit was een treinreis van 2 uur. Deze treinreis heeft ons een geheel nieuw perspectief gegeven van hoe mannen over vrouwen praten. En dat ze dat überhaupt op deze wijze doen. Twee mannen die schuin tegenover ons zaten bespraken namelijk heel uitgebreid hun liefdeslevens met elkaar, voor bijna de volle 2 uur, wat wij best grappig vonden aangezien wij altijd maar denken dat alleen vrouwen dat deden. Weer wat geleerd.
Maar goed. Eenmaal aangekomen bij het station, blijkt het een stukje kouder te zijn dan in Sydney. Mierentietjes verschijnen over mijn veel te blote armen en benen. Maar in het halfuur dat we moesten lopen naar de Blue Mountains brak gelukkig het zonnetje toch door. We komen aan bij de ‘Three Sisters’ van de Blue Mountains. Tja. Zoals we hier al vaker hebben gezegd: Been there, done that. Binnen een kwartier geloof ik waren we weer op de terugweg. Het was heel mooi hoor, daar niet van. Maar na een paar foto’s gemaakt te hebben wisten we niet meer zo goed wat te doen. En daar gingen we weer 2 uur met de trein terug. In de avond hadden wij iets leuks op de agenda staan: we hadden afgesproken met Nick, een oud klasgenootje van ons van de middelbare school! Aangezien we elkaar al een paar jaar niet gezien hadden en dan elkaar opeens weer zien in Sydney maakte het dat nog leuker natuurlijk. We zijn toen wat gaan drinken bij het Kings Cross Hotel, en hebben daarna meteen een paar dansjes erachteraan geplakt. Het ‘hotel’ (wat in realiteit niet eens een hotel is maar een discotheek) had maar liefst 5 verdiepingen met verschillende muziekstijlen, dus daar wisten wij ons wel raad mee. We hebben een ontzettend leuke avond gehad.
De regels wat betreft alcohol zijn hier wel veel strenger. Na 12 uur mag de horeca geen shotjes meer inschenken, na 01:30 uur mag je niet meer een kroeg of discotheek binnen, en na 03:00 uur mag er geen alcohol meer worden geschonken. Sterker nog, om 03:00 uur gingen gewoon de lichten al aan! Het feestje was over en uit helaas. Na een bak noodles te hebben gegeten zijn we lekker gaan slapen.
De volgende dag hadden we een bieb-dag ingepland. Het plan en de reis gemaakt voor de aankomende drie plaatsen. We noemen dit ook wel ons huiswerk, aangezien we natuurlijk liever de stad induiken om iets leukers te gaan doen op onze laatste volle dag in Sydney!
10/03: Neeeee, ik wil niet weg uit Sydney. Toch nog de hele middag heerlijk in het park bij de Opera House gezeten terwijl Cleo nog even de stad in is gedoken om op zoek te gaan naar een nieuwe mobiel, aangezien haar oude niet meer in levende staat was. Maar wat gebeurt er als ik alleen in het park ga zitten? Juist, meeuwen. Ze zijn overal waar ik ben. Is het niet in Nederland, zijn ze wel in Aussie. Ik wil ze niet om me heen. Ze zijn irritant, hangerig en bijdehand. Ga weg.
Toch vind ik het hier veel te leuk. Ik wil blijven hier in Sydney. Zelfs met meeuwen. Maar ik wil ook verder om nog meer te zien. Dus hup, daar gaan we. Cleo, Harry en ik. Terwijl we onderweg genieten van de prachtige ondergaande zon bedenkt Cleo zich dat ze haar tweede kind dan maar Sydney gaat laten noemen. En heeft het gelijk al over Byron en Cairns. Ik wens haar alvast succes met het baren van al die kinderen, als we ook nog Indonesië en Thailand op de planning hebben staan.
En dan... komen we aan in New Castle. Het hostel is donker, gesloten en een spoor van leven blijkt er niet te zijn. We bellen naar het nummer, horen de telefoon gaan, maar er is niemand dus er kan ook niemand opnemen. Oke, en nu? We hebben namelijk wel heel netjes onze tijd van aankomst nog doorgegeven, maar het ziet er nogal uitgestorven uit. We besluiten dan maar op zoek te gaan naar een ander hostel, maar ook dat is nergens te bekennen. En aangezien we ook niet op straat willen slapen (we zijn dan misschien wat avontuurlijk aangelegd, maar dat gaat ons toch net even te ver) moeten we dan maar op zoek naar een hotel. Vlak voor twaalf uur ’s nachts kunnen we nog een kamer krijgen. Dan maar een nachtje luxe. Inclusief kakkerlakken, dus wat willen we nog meer? Na een lange tijd hebben we in een fris, schoon en heerlijk bed geslapen en ook de douche was een genotje. Gelukkig kregen we ook een late check-out, dus ook dat was fijn.
11/03: Good morning New Castle. Hopelijk breng je vandaag wat meer geluk! Maar dat moet haast wel, want vandaag is het een feestdag. Wouter en ik hebben namelijk 1 jaar verkering!
Na onze late check-out zijn we dan nog maar eens naar ons hostel gelopen, poging 2. Gelukkig kregen we het geld terug van onze eerste nacht, zonder verdere excuses of uitleg, maar goed. We hebben de spullen gedropt, boodschappen gedaan, gegeten en naar het haventje gelopen waar ik uiteraard even moest skypen! Op de terugweg naar het hostel zegt Cleo opeens: kleed je mooi aan, we gaan vanavond niet eten in het hostel… Heeft ze me dus mee uit eten genomen, wat is het toch een lieffiepieffie he! Maar omdat wij ons natuurlijk wel even mooi moesten maken werd het wat later, en konden we nog net op de valreep wat eten bestellen, omdat alles na 21:00 uur al dichtgaat! Nou voelden we ons echt van die vervelende gasten die op het laatste moment nog even snel wat willen eten terwijl de keuken al bijna schoon is. Aangezien we weten hoe dat is, voelden we ons nog even extra schuldig.
Bij terugkomst was het hostel weer donker en leek weer alles gesloten te zijn. Godzijdank konden we via de zijdeur met onze sleutel naar binnen, maar we kregen wel even een flashback van de nacht ervoor. Als afsluiting van deze dag ook nog even met lieve Li geskyped, waardoor ik extra lekker heb geslapen.
12/03: We hadden weer een beetje huiswerk te doen, maar tot aan de camper hebben we nu alles geregeld! Check. Lopen we naar buiten… is het 30 graden. Goedemiddag. Zaten we nog geen halve minuut in het parkje tegenover de bieb, was ik alweer 4 muggenbulten rijker. Terug naar het hostel dus. Lekker op tijd gegeten en om 20:30 uur met de bus naar de ‘grote’ bus om naar Port Macquarie te gaan. De grote bus was overvol, waardoor ik naast een nogal grote en wat gevulde vrouw moest zitten. Dat groot en gevuld was nog het ergste niet, zeker niet. Ik ben namelijk klein dus ik wurm me overal wel tussen. Maar ze was niet alleen groot en gevuld. Deze mevrouw rook namelijk ook niet zo frisjes, zuchtte elke minuut als een olifant (nou weet ik dat ik ook goed kan zuchten, maar dit was niet normaal), riep opeens uit het niets in de doodstille slapende bus ‘fuck you’, zong mee met haar liedjes, moest af en toe hoesten, maakte haar chipszakje niet geruisloos open en kwam er geen kleine knoflook walm daaruit vandaan, en kreeg ik tussendoor ook nog een elleboog tijdens haar verkleedpartij welke ze ook uitvoerig moest uitvoeren. Laten we zeggen dat ik een betere busrit heb meegemaakt. Om 01:30 uur komen wij godzijdank eindelijk aan bij ons hostel. Trusten!
13/03: Wat een leuk hostel! Er zijn veel gratis dingen die ze regelen en wat een leuke mensen! Wij zijn de dag begonnen met een loop naar het koala hospital. Dit hospital zorgt goed voor de koala’s die zij gered of opgevangen hebben. Ik vind ze zielig en schattig tegelijk. We hadden geluk, want de meeste koala’s zijn niet zo actief. Maar ééntje wilde wel even een showtje weggeven voor ons, dus die hupste zo de boom in. Cleo was er niet weg te slaan, als het aan haar had gelegen waren we daar gaan overnachten. Maar helaas, ook hier hebben de muggen mij gevonden en werd het steeds warmer, dus hebben wij de hele wandeling weer teruggelopen en tussendoor eventjes gestopt bij de haven. Tijdens zonsondergang hebben de mensen van het hostel ons meegenomen naar een oud golfveld waar het beste gras zou moeten liggen voor…. Kangaroos! En jawel, onze eerste kangaroos die we zagen! En het waren er veeeeel. Helaas wel op een afstand, maar alleen al het idee dat we ze nu zagen was perfect. Vervolgens heeft de bestuurder ons ook nog meegenomen naar een plek waar tussen 19:30 uur en 20:00 uur vleermuizen overvliegen. Nou, dat was me wat. Het zag er gewoon zwart van de vleermuizen, ik vond het echt een magisch beeld.
Na dit leuke uitstapje hebben we gezellig wat gedronken met onze roommates, Ash en Lukas. Hierbij heb ik ook nog even mijn kaarten gepakt en hebben we een Australisch kaartspel gespeeld en hierbij ons flink vermaakt. Ik denk dat de anderen van het hostel zagen dat wij het naar ons zin hadden, want even later kwamen er nog meer bij ons zitten. Rond 02:00 uur zijn we naar bed gegaan, en toen we de volgende ochtend iedereen weer bij het ontbijt zagen scheen de helft een flinke kater te hebben, haha! Wij daarentegen zijn op het fietsje naar het strand gegaan. Dat klinkt heel ontspannen enzo, maar laat dat maar uit je hoofd, want met 30 graden alle bergen en heuvels op moeten fietsen is eigenlijk niet eens leuk, maar een regelrechte bootcamp. Eenmaal helemaal bezweet aangekomen op een leeg strandje gaan we nu dan meer lekker liggen. Een voorbijlopende man heeft ons nog een mini surflesje gegeven.
Op de terugweg ging Cleo haar ketting eraf. Wat niet heel erg was, want lopen was in dit geval even wat makkelijker dan fietsen.
Om 18:00 uur moeten wij het hostel uit, maar onze bus vertrekt pas om 01:30 uur. Ja, op zo’n moment weet je even niet wat je moet doen. We willen nog niet eten, want dan zouden we na een paar uur weer trek hebben. Op zo’n moment voelden wij ons wel even dakloos, wat we eigenlijk in principe ook waren. In die tijd hebben we wat gekke foto’s en een filmpje gemaakt voor ons jarige vriendinnetje Annemarie, en daarna Wifi opgezocht om het even later te kunnen versturen.
Acht uur wachten is geen pretje, maar toen we ons eenmaal gesetteld hadden in de Domino’s duurde het niet lang meer. Uiteindelijk bij de bus aangekomen moeten we nóg langer wachten. Hij is een halfuur te laat. Ook in Australië zijn de bussen niet te vertrouwen. Waren we ook nog 3 kwartier te laat voor de taxi die we al geregeld hadden van tevoren, maar deze aardige meneer heeft al die tijd gewacht en heeft ons veilig en wel bij ons hosteltje gebracht! Om 05:00 uur ’s nachts kwamen we daar binnen, en worden wij begroet door een Nederlandse jongeman die in het hostel werkt. Dat is leuk, want veel Nederlanders hebben we nog niet gezien! Vervolgens brengt hij ons naar onze kamer, waar hij doodleuk het licht aandoet en daarmee zegt dat het ‘toch maar mannen’ zijn met wie wij de kamer deelden. Deze ‘toch maar mannen’ stelden onze binnenkomst geloof ik wat minder op prijs dan de Nederlandse jongeman deed vermoeden. Mogen we dan nu eindelijk slapen?
15/03: Goeiemorgen Coffs Harbour. Het Aussitel backpackers hostel is enorm groot, maar ook heel gezellig! Ook dit hostel organiseert weer van alles en heeft een meer dan prima zwembad. Vandaag was het een hangdag. We hebben wat boodschapjes gedaan en bij het zwembad gezeten. Wij delen de kamer met een Canadese pokerspeler en twee meiden en een jongen uit Engeland. Over poker gesproken, er werd ’s avonds een pokertoernooi gehouden. Wij niet hoor, ben je gek. Als je mij aan zo’n tafel zet zou iedereen mijn pokerface zo doorgronden.
De volgende dag zijn we nog steeds moe, lui en saai. Na het ontbijt ben ik even alleen het stadje ingegaan en langs de strandjes gelopen, wat foto’s gemaakt. Cleo bleef hangen bij het zwembad, maar voordat ik het wist stond ze opeens achter me. Ik denk dat ze me al mistte. We zijn samen langs het strand teruggelopen in de warme 33 graden. Eigenlijk zouden we surfen vandaag, maar de leraar was ziek dus dan houdt het gauw op, want zelf op een surfplank staan gaat ons nog net even te ver. In de avond heb ik een welgetelde 59 gezellige minuten met mama gebeld! :) leukleuk.
Gelukkig is de Nederlandse crew van het hostel zo lief om ons de volgende dag mee te nemen op surfles, want ook vandaag ging het niet door. Wij mazzel, want dit was geheel gratis! Ik heb 2 uur in de zee gelegen, ik was er niet uit te krijgen. Helemaal rechtop staan lukte nog niet, maar ik kon wel een soort van staan alleen viel ik dan weer. Ik moest en zou helemaal staan voordat ik het water uit ging. Maar na twee uur je surfplank afvallen, weer oppakken, teruglopen (de stroming was eigenlijk veel te sterk) en de zee weer in werd mijn lijf toch wel wat moe. Als laatste stapte ik de zee uit. Maar dit smaakt naar meer! We hebben toen nog even met Sam en Dan, 2 jongens die ook met ons mee waren, op het strand gelegen om op te drogen en zijn toen weer naar het hostel teruggelopen.
’s Avonds hebben wij genoten van het kampvuur, ter ere van St. Patricks Day. Helaas wel wat eerder teruggelopen, want saai als wij zijn willen wij toch nog minstens twee uur kunnen slapen voordat de wekker om 02:00 uur gaat voor de bus die ons brengt naar onze volgende bestemming.
18/03: Way too early. Hopelijk de laatste keer dat we zo midden in de nacht een hostel moeten verlaten. Op naar het beroemde en beruchte Byron Bay. Met een schrale paar uur slaap kon ik de veel te vrolijke buschauffeur dit keer niet waarderen voor het tijdstip. Om 06:30 uur doet hij gewoon de lichten aan en zet de radio op hard. Mogge, doe alsjeblieft even normaal. Gelukkig was ik niet de enige met een ochtendhumeur, want ook anderen hadden last van de radio, wat ik persoonlijk niet heel gek vond voor het tijdstip van de dag. Na wat geklaag door een andere buszitter werd de radio twee streepjes zachter gezet. Fijn.
Om 09:00 uur komen we aan in het Art Factory hostel. Oke, waar zijn we nu weer beland? Op het eerste gezicht lijkt het echt een plek voor hippies. En… dat is het eigenlijk ook. Het is enorm groot en ook dit hostel heeft weer een zwembad. Ik weet nog niet zo goed wat ik van dit hostel moet vinden, wat misschien ook te maken heeft met mijn extreme vermoeidheid. Ik heb heel even geen zin in zoveel mensen om me heen. Dan moeten we ook nog eens tot 14:00 uur wachten totdat we onze sleutel kunnen krijgen. Intussen ben ik toch maar aan de praat geraakt met Joep, een Nederlandse jongen. Ook Megan (een Canadees meisje die we hebben leren kennen tijdens de busrit hiernaartoe) is in ons gezelschap waar we even later onze boodschappen mee gaan doen. Gezellig.
Als we terugkomen liggen we maar even bij het zwembad tot we onze kamer in mogen, en hebben daarna met Joep en Megan nog even een strandwandeling gemaakt. Ik kon niet meer. We hadden eten gekocht maar zelfs koken ging niet meer lukken. Zelfs een broodje in het broodrooster stoppen was al een stap te veel. De enige beweging die ik kon maken was de hendel van de boiler naar beneden halen voor wat heet water bij de noodles, weer terug om te zitten en daar voorlopig te blijven. Een fijne bijkomstigheid was de talentenjacht die onder ons (we zaten op het balkon naast de keuken) werd gehouden, zodat wij vergezeld werden door mooie liedjes en instrumenten. Toch maar even daar beneden nog wezen kijken, maar daarna heeeeel gauw naar bed.
19/03: Na 11 uur slaap sta ik te springen naast het stapelbed. Klaar voor een nieuwe dag! Samen met Megan zijn wij gelopen naar de vuurtoren van Byron Bay. In totaal zijn wij vijf uur weggeweest, met een hoop zweet, wat zon, bosweggetjes en mooie uitzichten op de stranden. Cleo hoopt elke dag een haai te zien, ik liever niet. Op de terugweg nog een flink verfrissende regenbui over ons bolletje gekregen, en hebben onszelf daarna getrakteerd op een ijsje. De Tiramisu smaak was de beste die ik ooit heb gehad, dus daar kan ik voorlopig nog wel even op teren. Terug bij het hostel aangekomen kregen we te horen dat er al snel een spel zou plaatsvinden, namelijk Triviant. Daar wilden wij wel aan mee doen. Met zijn vijven vormden we een groepje, en van de 20 vragen hadden wij er wel 7 goed. Daarna maar gaan koken en eten, maar mijn god wat heb ik te doen met de schoonmaaksters die deze keuken moeten schoonmaken iedere dag. Wat een drama, volgens mij is niemand hier netjes opgevoed. De vuile vaat laat iedereen makkelijk staan, en als ze het al doen wordt het niet opgeruimd. Etensresten liggen in de gootsteen en ook de koelkasten zijn niet om naar huis te schrijven. Bah bah bah.
20/03: Vandaag zijn we maar naar het strand gegaan. Onderweg kwamen we Sam en Dan nog tegen waarmee we hebben gesurft in Coffs Harbour, dus die hebben ons vergezeld. Toen we over het strand liepen tikte Dan mij nog heel enthousiast aan omdat hij een schildpadje zag! Toen ik net heel enthousiast dat tegen de rest wilde zeggen, kijkt hij nog eens goed en blijkt het een kinderspeeltje te zijn dat in het zand lag. Haha, nog geen schildpadjes voor ons dus! Lekker stranddagje gehad, en als we terugkomen bij onze kamer zien we Lukas (onze roommate uit Port Macquarie) opeens naast onze kamer staan! Super gezellig. Ik ga nog even snel met Joep achter het hostel kijken wat er nog meer te zien valt, er is namelijk nog een hele campground (echt honderden tentjes) verscholen met een soort moeras middenin en daaromheen nog bungalows. Mega groot terrein en dat allemaal vanuit één hostel georganiseerd.
Lukas hebben we gelijk maar even meegenomen om een drankje te doen in een café tegenover het hostel. Daarna zijn we alleen met de meiden op stap geweest, en zijn we beland in Cheeky Monkeys. Hier begon het met een bikini contest… laten we er maar op houden dat het een aparte show was. Gelukkig hebben we daarna lekker kunnen dansen!
Op 21 maart gaat de wekker weer om 07:00 uur. Uitchecken en op naar Surfers’ Paradise! We komen aan in het Islander hotel. Ja, inderdaad, HOTEL. Dit hotel heeft dus aparte kamers voor backpackers, maar het blijft een grote kamer waar we met zijn zessen in slapen met een balkonnetje en uitzicht op de zee. Nou, we mogen niet klagen dus. Surfers’ Paradise lijkt een beetje op Miami, er zijn veel hoge gebouwen, ook langs het strand. Ook de prijzen zijn hier gelijk een stuk hoger, wat misschien wat minder aantrekkelijk is. Maar toch, ik vind het hier nu al heerlijk. Een beetje jammer is wel dat we met een wat oudere Maleise broer en zus op de kamer slapen, waardoor de kamer één grote knoflook bom is. Vreselijk, wat een geur! En dan laten ze ook nog boeren en scheten ZONDER PARDON, maar wat in hun cultuur volstrekt normaal schijnt te zijn. Denk ik. En anders hebben ze geen manieren. Dus.
Ik ben even lekker in mijn eentje naar het strand gegaan. Dat ‘alleen’ daar kwam alleen niet zo veel van. Ik wilde net even opstaan, word ik weer aangesproken door een jongen. Heel gezellig en sociaal allemaal, maar ik had er gewoon even geen zin in. Nu even niet! Al die mensen om je heen de hele tijd, pfff op een gegeven moment is het echt doodvermoeiend. Gelukkig heb ik hem na 10 minuten eindelijk kunnen afwimpelen met een natuurlijk slecht bedachte smoes. Even later breekt de rits van mijn rugzak, en bij het avondeten (waar we 2 uur over moesten koken doordat er maar 3 gaspitten waren en 5 verschillende groepjes die wilden eten) houdt ook mijn slipper het voor gezien. Allebei maar in de prullenbak helaas. Misschien toch iets te klagen.
De volgende dag loop ik op blote voeten naar het strand, en blijf daar voorlopig ook, samen met Megan en Cleo. Aan het eind van de middag felroze of oranje (ik ben nog niet helemaal uit over de kleur) nieuwe flipfloppies gekocht voor maar vijf dollar, en ze lopen nog lekker ook. Nu aan een wijntje op het balkonnetje onder het genot van krakende snackgeluidjes van mijn vriendinnetje. En wat leuk, Megan mag bij ons op de kamer. Daarna ook nog So You Think You Can Dance van Australië gekeken. De pyjamaparty is compleet. En ook de dag daarna is niet veel meer dan strand en zwembad. Vannacht slapen wij voorlopig voor de laatste keer in een hostel, want vanaf morgen gaan wij met de camper op pad!
En wat een avonturen wij nu weer vanaf dat moment gaan beleven… Helaas kan ik nog niet zeggen dat de camper ons tot nu toe veel geluk heeft gebracht.
To be continued…
-
29 Maart 2014 - 09:18
Xandra:
Hi Kelly, wat een belevenissen weer! We waren al heel erg benieuwd en zijn weer verwend met je uitgebreide en enorm leuke verslag. veel plezier met jullie campertocht, groetjes aan Cleo en geniet!!
-
29 Maart 2014 - 09:30
Ennester :
Meiden , wat een relaas!!! Ben er inderdaad "even" voor gaan zitten en Frank als toehoorder!
Ik ervaar het als het lezen van een boek maar........dan helaas......kom ik niet verder.
Maar goed ik zal geduld hebben en wachten op de komende verhalen nu met camper.
En dan natuurlijk zeer benieuwd wie die bestuurd.
lief-2-tal liefs en succes op jullie vervolg va deze enerverende reis.
Ennester -
29 Maart 2014 - 10:05
WilWarnars:
Hoi Kelly en Cleo, Wat is het toch heerlijk om jullie verhaal te lezen.
Zoveel mensen ontmoeten, zoveel zien, zoveel avonturen, geweldig om mee te maken.
Straks de camperverhalen........................ik kijk er naar uit.
Liefs en kus -
29 Maart 2014 - 10:31
Hans Warnars:
Hoi meiden,
|Het verhaal was weer spannend vol belevenissen en ontmoetingen.
Volgens mij is het straks moeilijk te wennen in Nederland. Blijf genieten.
Liefs kus Hans -
30 Maart 2014 - 15:39
Mama Agnes,:
Tja wat moet ik hier nou nog op zeggen. Ook ik weer genoten-en gelachen,
Van die leuke verhalen en belevenissen van jullie!
Ik ben ook super nieuwsgierig naar de foto's, ik heb nog niet gecheckt of die er
Al op staan.
Ik begrijp het helemaal Kel, als je af en toe helemaal gek wordt van al die mensen
Om je heen, en totaal geen privacy!
Des te meer waardeer je het weer, als je even alleen of met z'n tweetjes kan zijn.
Met de camper zal dat wel lukken.
Nou schat, ik spreek of app je wel weer, have fun, en kus voor beiden! -
30 Maart 2014 - 22:50
Dorieke:
AHH!! Weer een top blog kels! Vind het echt leuk dat jullie ons zo goed op de hoogte houden! Talk to you two soon! Kuss -
31 Maart 2014 - 07:24
Het Allerliefste Zusje:
Hee makkers van me,
Ten eerste wil ik bij deze, via elektronische wijze laten weten dat ik de kindernamen van Cleo een top idee vind.
Doe maar lekker veel kinderen Clep, ik ben wel suikertante.
Enne, zouden jullie wat minder dingen mee kunnen maken? Heb een halfuur gedaan om dit te lezen, ben kapot.
Nee maar met alle gekheid op een stokje, ik ben blij dat jullie het zo leuk hebben en vooral dat jullie elkaar de hersens nog niet hebben ingeslagen, Great job, mates!
Dikke kus van Clau -
06 April 2014 - 23:00
Annemarie:
Ik heb het ongeveer in drie keer moeten lezen want man man wat een verhalen weer. Maar uiteraard ontzettend leuk om te lezen. Mijn avond is weer gevuld. Voel me vereerd dat ik er zelfs nog in voor kom haha. Ik ben benieuwd naar de verhalen over de camper!! Heel veel plezier weer meiden! Xxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley